Pages

Wednesday, February 15, 2017

ඩබ්ලියු. ආර්. විජේසෝම නැමති බාලදක්ෂයා

W R Wijesoma - Image courtesy The Island
ඩබ්ලියු. ආර්. විජේසෝම මහතා
ප්‍රවීණ කාටූන් ශිල්පි විජේසෝම උපාලි පූවත්පත් සමාගමේ "දිවයින" සහ "දි අයිලන්ඩ්" පූවත් පත්හි ප්‍රධාන කාටූන් ශිල්පියා වශයෙන් පූරා වසර 23 ක් සේවය කළ ඩබ්ලිව්. ආර්. විජේසෝම මහතා ආරම්භක කර්තෘ මණ්ඩල සාමාජිකයෙකි. 1981 දී උපාලි පූවත්පත් සමාගමට බැඳුණූ ඔහූ වසර 2004 වන තුරුම දිනපතා සහ ඉරිදා සිංහල ඉංග්‍රීසි පූවත්පත් සඳහා දේශපාලන කාටූන් නිර්මාණය කළේය. 1925 මැයි 06 දා උපත ලැබූ ඔහූ කොළඹ මාලිගාකන්ද රජයේ පාසලෙන් මූලික අධ්‍යාපනය ලැබ කොළඹ කාර්මික විද්‍යාලයයෙන් හා රජයේ කර්මාන්ත පාසලෙන් ද වැඩිදුර අධ්‍යාපනය හදාරා ඇත.

උපාලි පූවත්පත් සමාගමේ "දිවයින" සහ "දි අයිලන්ඩ්" පූවත් පත්හි ප්‍රධාන කාටූන් ශිල්පියා වශයෙන් පූරා වසර 23 ක් සේවය කළ ඩබ්ලිව්. ආර්. විජේසෝම මහතා 2006/01/18 දින අභාවප්‍රාප්ත විය. මිය යන විට 80 වැනි වියෙහි පසූ වූයේය. අඩ සියවසක් තරම් සිය වෘත්තීය ජීවිතය තුළ ඔහූ කළ සූවිශේෂ කාටූන් නිර්මාණ එක් කළ ග්‍රන්ථ කිහිපයක් ද පළ කළ විජේසෝම මහතා නිහඬ ජීවිතය ප්‍රිය කළ සෘජූ මිනිසකු වශයෙන් කාගේත් ආදරයට ගෞරවයට පාත්‍ර විය. විජේසෝම මහතාගේ දේහය 470·6, කැබැල්ලගොඩවත්ත ඕවිට, ඇරැව්වල නිවසේ තැන්පත් කර තිබිණ.

ළාබාල වියේදීම බාලදක්ෂ ව්‍යාපාරයේ ක්‍රියාශීලී නායකයකු වූ ඔහූ දෙවැනි ලෝක යූද සමයේ අහස් උවදුරු වැළැක්වීමේ සංවිධානයේද කැපී පෙනෙන සාමාජිකයෙක් විය. විජේ රූපගේ විජේසෝම (ඩබ්.ආර්.) තරුණයා 1947 ටයිම්ස් පූවත් පත් ආයතනයට බැඳුණේ සෝදුපත් බලන්නකු වශයෙනි. ඒ අතර තුර කාටූන් ශිල්පය අත්හදා බැලූ ඔහූ ටයිම්ස් හා ලංකාදීප පූවත් පත්හි ප්‍රධාන කාටූන් ශිල්පී තනතුර දක්වා පැමිණියේ දැඩි වෙහෙස මහන්සියෙනි. 1968 දී ලේක්හවූස් ආයතනයේ සේවයට බැඳුණූ ඔහූ එහි සිංහල ඉංග්‍රීසි දිනපතා, සතිපතා පූවත් පත් සහ වාර ප්‍රකාශන සඳහාද කාටූන් නිර්මාණය කළේය.

1964 ජූලි 27 අරඹන ලද ළමයින්ට කැපවුණු මිහිර පත්තරය සතිපතා පත්තරයක් උනා. මිහිරේ පරිකල්පනය හා වින්දනය රැගෙන ආ දෙආකාරයක නිර්මාණ තිබුණා. දෙස් විදෙස් සංස්කෘතීන්ගෙන් උකහාගත් විවිධාකාරයේ ළමා කථා, ප‍්‍රවාද, උපදේශ කථා හා සුරංගනා කථා පළ වුණා. මේවා බොහොමයකට මුල් යුගයේ චිත‍්‍ර ඇන්දේ හරිප‍්‍රිය ගුණසේකරයි. පසු කලෙක නෙයෙල් ලසන්ත ද එයට එක් වුණා. අද මෙන් ඕෆ්සෙට් මුද්‍රණ තාක්‍ෂණය නොතිබි 1960 හා 1970 දශකවල ඔවුන් වර්ණ සංයෝජනය කරමින් එවක පැවති ලෙටර්ප්‍රෙස් මුද්‍රණ ක‍්‍රමයෙන් උපරිම ප‍්‍රයෝජන ගත්තා. (ලේක්හවුස් ආයතනය ඕෆ්සෙට් තාක්‍ෂණයට මාරු වූයේ 1981දී.) එකල මිහිරට නිතර ලිපි සැපයූ ලේඛකයන් අතර දෙල්තොට චන්‍ද්‍රපාල, පර්සි ජයමාන්න, තුසිත මලලසේකර මුල් තැනක් ගත්තා. පියසේන රතුවිතාන විටින් විට කවි කථා ලියුවා. එල්. සී. ජයසිංහ යන ආරුඪ නමින් ලේක්හවුස් පුවත්පත්වලට ලියූ හෙන්රි තෙන්නකෝන් ද කලක් ළමයින්ට උචිත විකට කථා මාලාවක් මිහිරට රචනා කළා.

වැඩිහිටියකු සමග වනසතුන් බලන්නට වනාන්තරයකට යන අයියා හා නංගී කෙනකුගේ චාරිකා කථාවක් සති ගණනාවක් තිස්සේ මිහිරේ පළ වුණා. එවන් ගමනකදී ගැලපෙන ඇඳුම්, නිසි ප‍්‍රවේශම්කාරි පියවර හා චර්යා රටා ගැන කතාන්දර ස්වරූපයෙන් කියා දුන්නා. මේ කථා මාලාවේ එක් කොටසක හෙඩිම වූයේ ‘‘ශබ්ද නොකර හෙමින් එන්න’’ යන්නයි. මේ කථා ලියා තිබුණේ ‘විජේ මාමා’ නමිනි.

වසර 12 ක් පමණ එහි සිටි විජේසෝම මහතා අනතුරුව උපාලි පූවත්පත් සමාගමට බැඳුණේය. දිවයින ඇසූරේ සිය වෘත්තීය ජීවිතයේ දීප්තිමත් සමය ගත කළ ඔහූ ශ්‍රී ලංකාවේ විවිධ නගර ආශ්‍රිතව කාටූන් ප්‍රදර්ශන රැසක් පැවැත්වීය. ලෝකයේ සම්භාව්‍ය කතුවැකි හා කාටූන් චිත්‍ර එකතුවක් වන උදරකා ්එක්ි ඡරුිි සෘැඩසැඅ හි එකවර කාටූන් චිත්‍ර තුනක් පළ කර ගැනීමේ වාසනාවද හිමිකර ගත්තේය. නිව්යෝක් ටයිම්ස් වැනි පූවත් පත්හිද සෝවියටි දේශයේ පත්‍ර කලාවේදීන්ගේ සංගමයේ ප්‍රකාශනයක පිට කවරය සැරසීමටද වරක් විජේසෝමගේ කාටූනයක් තෝරා ගැනිණ. එසේ ලොව ප්‍රකට කාටූන් ශිල්පීන් අතරට එක්ව ශ්‍රී ලංකාවට කීර්තියක් අත්කර දුන් විජේසෝම මහතා දක්ෂ ලේඛකයෙක්ද වන්නේය. වන මංගමන් යනූවෙන් ඔහූ තමා කළ වන සංචාර ගැන පොතක් ද ලියා පළ කළේය. එමෙන්ම දක්ෂ ඡායාරූප ශිල්පියෙක්, පරිසරවේදියෙක් සහ අජටාකාශ තොරතුරු ගවේශකයෙක් ලෙසද විවිධ විෂය පරාසයන් තුළ ඔහූ තම කුසලතා ප්‍රකට කළේය.

පොදු ජනතාව නියෝජනය කිරීම සඳහා විජේසෝමයන් විසින් ගොඩනඟන ලද ”පුංචි සිංඤ්ඤෝ” නම් වූ කාටුනය පාඨකයා අතර, ජනපි‍්‍රය චරිතයක් බවට පත්විය. පුංචි සිංඤ්ඤෝ 1950 දශකයේ විසූ ජාතික ඇඳුමින් සැරසී ගත් පුද්ගලයෙකි. ආර්ථික අපහසුතා හේතුවෙන් පුංචි සිංඤ්ඤෝගේ ස්වරූපය වෙනස් වීම කාටුනය තුළින් දකින්නට ලැබේ. ජාතික ඇඳුමෙන් සැරසී සිටි ඔහු පසුව ඉරුණු ඇඳුමෙන්ද ක‍්‍රමයෙන් වැරහැලි බවටද පත්විය. ඉන් අනතුරුව සරමද ගැලවී ගොස් ඉතිරිව තිබුණේ ජාතික ඇඳුමේ උඩ කොටස පමණි. පොදු ජනතාව විඳින දුක් ගැහැට මෙම කාටුන් චරිතය ඔස්සේ සංකේතයක් ලෙස නිරූපණය කරන ලදී. ඔහුගේ ‘පුංචි සිංඤෝ’ වඩාත් ජනප්‍රියතම කාටුනය විය. වචන ගණනාවකින් කිව යුතු දෙයක් ඉතා කෙටියෙන් කීමට ඔහු යොදාගත් සුවිශේෂී සංකේතය පුංචි සිංඤීය. ඒ හැරුණු කොට තවත් නිදර්ශන බොහෝය. ප්‍රජා අයිතිය අහිමි වූ බණ්ඩාරනායක මැතිනිය ඔහු අතින් නිර්මාණය වන්නේ විශාල යකඩ බෝලයක් කකුලේ බැඳ දමා තබමිනි. රජීවි ගාන්ධි අගමැතිවරයා කාලයකදී ශ්‍රී ලංකාව සම්බන්ධයෙන් දෙබිඩි ප්‍රතිපත්තියක සිට කටයුතු කළේය. එවක රජීව් ගාන්ධිව විජේසෝම අතින් නිරූපණය වූයේ නහය දික් ලෙසට යොදා ගනිමිනි. ඒ පිනෝකියෝ නැමැති චරිතය සංකේතයට යොදා ගනිමිනි.

විජේසෝමයන්ගේ කාටුන්වලට ලක්වීමට පවා ඇතැම් දේශපාලනඥයෝ කැමැතිවූහ. වරෙක එන්. එම්. පෙරේරා මහතා ඔහුගේ ඇඳි කාටුන් පවා ඉල්ලා සිටියේය. එකල තම කාටුනයක් පුවත්පතේ පළවී තිබෙන දුටුවිට පීලික්ස් ඩයස් බණ්ඩාරනායක මහතා වහාම විජේසෝමයන්ට කතා කරයි. පසුව දෙදෙනාම එකතු වී කාටුනය පිළිබඳ කතා බස්කර දුරකතනයෙන් සිනාසෙයි. 
මෙලෙස විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් දේශපාලනඥයන් අතර ජනප්‍රිය විය. කෙසේ වුවත් විජේසෝම කිසිවිටකත් දේශපාලනඥයන් පසුපස ගියේ නැත. මේ පිළිබඳ ඔහුට ප්‍රශංසා මුඛයෙන් කතා කරන්නේ හිටපු බ්‍රිතාන්‍ය මහකොමසාරිස්වරයෙකි. “විජේසෝම ලෝකයේ මා දුටු කාටුන් ශිල්පීන්ගේ ප්‍රසන්න හැඟීම් ඇති කාටවත් නොබැඳුන පුද්ගලයා යැයි” ඔහු කියයි.

එමෙන්ම පුද්ගලික වාසි කතා ඔහු කිසිවිටකත් නිර්මාණ නොකළ අයෙකි. ඉංග්‍රීසි සිංහල භාෂා දැනුම මෙන්ම ක්ෂේත්‍රය පිළිබඳ හදාරන ලද දැනුමද ඔහුගේ කාටුනවල පෝෂණය පසුපස වූ සාධකය.

විජේසෝමයන්ගේ බොහෝ දේශපාලන කාටුන් තුළ දක්නට ලැබුණේ පොදු ජනතාවගේ දෘෂ්ටියයි. මොහුගේ කාටුන් හේතුවෙන් ලේක් හවුස් ආයතනය මහජන චීනයේ උදහසටද ලක් වී ඇත. චීනය එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට එක් නොවීම පිළිබඳව මාවෝ සේතුං විවේචනය කොට විජේසෝමයන් විසින් ”ඔබ්සර්වර්” පුවත්පතෙහි කාටුනයක් නිර්මාණය කරන ලදී. විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් කලාවේ ස්වර්ණමය යුගය එළඹෙන්නේ 1981 වර්ෂයෙන් පසුවය. විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් වලට පෙනී සිටීමට ඇතැම් දේශපාලනඥයින් කැමැත්තක් දැක්වීය.

”කටුන් චිත‍්‍රයකින් එක් අදහසක් පමණක් තීව‍්‍ර වෙනවානම් එ්කෙන් පළක් නැහැ. එක එක කාටුන් ශිල්පීන්ගේ  ශෛලීන් විවිධයි. වදන් දහසකින් යුත් ලිපියක ඇතුළත් දේ කාටුනයකින් කිව හැකි නම් එයයි වැදගත්.” යනුවෙන්  ශිල්පියෙකු සෑම විටම අවදි වූ මනසකින් යුතු පුද්ගලයෙකු විය යුතු බව ඔහුගේ අදහස විය.

”පුංචි සිංඤ්ඤෝ” නම් තම ප‍්‍රධාන කාටුන් චරිතය නිර්මාණය කිරීමට තම ලොකු තාත්තා හේතු වූ බව සඳහන් වේ. එකල විචාරකයෝ විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් පිළිබඳ හඳුන්වා ඇත්තේ විජේසෝම ඉදිකටුවකින් දේශපාලනඥයින්ට අනිනු ලැබේ යනුවෙනි.  1948 සිට 1968 දක්වා ටයිම්ස් ආයතනයේ සේවය කළ විජේසෝමයන් ඉන් අනතුරුව ලේක් හවුස් ආයතනයට සම්බන්ධ විය. ඔබ්සර්වර් පුවත්පතට සහ සිළුමිණ පුවත්පතටද කාටුන් නිර්මාණය කරන ලදී. ඉන් අනතුරුව දිවයින පුවත්පත ආරම්භ කිරීමත් සමඟම ඔහු ඊට සම්බන්ධ විය.

ශී‍්‍ර ලංකාවේ පමණක් නොව ජාත්‍යන්තර කීර්තියටද පත් වූ විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් ”උදරකා ‘‘World Atlas Press Review” නම් ලෝකයේ සම්භාව්‍ය කතුවැකිය සහ කාටුන් එකතූන් තුළටද ඇතුළත් කර ගන්නා ලදී. විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් දේශපාලන කාටුන් ගණයට අයත් වේ. එක් සිදුවීමක් විජේසෝමයන් අතින් පෝෂණය වන්නේ සාරගර්භ දේශපාලන කාටුනයක් ලෙසින්ය. සංකේත භාවිතය, වචන භාවිතය මගින් සාර්ථක ලෙස නිර්මාණය වුණු ඔහුගේ කාටුන් හරහා පණිවුඩය ජනතාවට සන්නිවේදනය විය. 

ldgqka Ys,amSka úiska ldgqka NdIdjla ks¾udKh lrkq ,nk w;r" tu jpk lSm jdrhla lshùfuka th ixfla;hla njg m;ajk nj úfÊfidauhkaf.a woyihs'  ldgqka NdIdj ldgqka Ys,amshd úiskau j¾Okh l< hq;= nj;a ldgqka ixfla; mdGlhdg f;areï .ekSug myiqjk wdldrhg ks¾udKd;aul ixfla; jeä jYfka fhdod .ekSu ;=<ska ldgqka NdIdjo fmdaIKh l< yels nj Tyqf.a ms<s.ekSuhs' ixfla; ks¾udKh lr .ekSfuka ldgqkh i|yd jdlH fhdod .ekSug wjYH fkdjk w;r mdGlhd fj; ixfla; uÕska ikaksfõokh fldg .; yels fõ'
úfÊfidauhkaf.a ldgqk ;=< ixfla; Ndú;h nyq,j olskakg ,enq‚' m%pKav l%shd i|yd Tyq fhdod .kq ,enqfõ fndaïnhhs' ldgqka Ñ;%hl fndaïnhl ixfla;hla ÿgq úg mdGlhd th wjfndaO lr.kakd ,§' yÈis wjia:dj ixfla;j;a lrkq ,enqfõ .,a f;dmamsfhks' W;=f¾ fldá ;%ia;jd§ka fldáhl=f.a rEmhlska o frdlÜ tflka Ôjk úhou ksrEmKh úh' ldgqka ;=< olskakg ,enqKq idßfmdg ixfla;hla jYfhka ks¾udKh lrkq ,enqfõ úfÊfidauhkah' úfoaY Kh wdOdr b,a,ñka f,dalh jfÜ hdu ixfla;j;a lsÍug Tyq fhdod .;af;a md;%hhs' ldgqkh i|yd th úia;r lsÍug jdlH fhdod .ekSu ldgqka Ñ;%h ÿ¾j,ùug fya;=jla jk nj Tyq mjid we;'
99/02/29 දිවයින පුවත්පතට අඳින ලද කාටුනයක්
Tyq m%ldY lrkafka ldgqka NdIdfõ fydaähla uu yod.;a;d' fï ixfla; fydaäh uÕska b;d ir,j iy fláfhka fndfyda foa mejeish yelshs' mdGlhka oyia .Kkla fuu fydaäh f;areï wrf.khs ldgqka Ñ;% ri ú¢kafka'˜
úfÊfidauhka tod mgkau ldgqka fCIa;%fha ksoyia u;Odßhl= f,i lghq;= lrkq ,efí' ienE ldgqka Ys,amshd Ôj;ajkafka fmdÿ ck;dj iuÕh' fmdÿ ck;djf.a ÿla lror mSvdjka ldgqka ;=<ska úksúo ±lSug;a whym;g" widOdrKhg úreoaOj myr §ug;a hym;a idOdrKhg ms§u;a Tyqf.a ldgqka ;=<ska ±l.; yelsfõ' ¥IK jxpd j,ska msreKq widOdrKlï lrkq ,nk rchla jqj;a ksjerÈ idOdrK ud¾.hg .ekSug ldgqka Ys,amshdg yelshdj mj;sk nj úfÊfidauhkaf.a u;hhs' rchla fmr<Sug ldgqka Ys,amshdg yelshdjla fkdue;s jqjo tys ÿ¾j,;d fmkajd§ug Tjqkag yelshdj ,efí'


බි‍්‍රතාන්‍ය මහ කොමසාරිස්වරයකු වූ ‘‘වෝකර් මහතා වරක් විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් රීතිය විවරණය කළේ ‘‘ පුද්ගල කෝන්තරයෙන් තොරව කෝපයෙන් වෛරයෙන් බැහැරව කාටුන් අඳින මා දුටු ප‍්‍රබලම කාටුන් ශිල්පියා විජේසෝමයි' යනුවෙනි.වෛරයකින් හෝ කෝපයකින් තොරව හාස්‍ය උපහාසය පදනම්කොට ගනිමින් වඩාත් උත්තරීතර ජීවන පැවැත්මකට කටු පෑනෙන් පින්සලෙන් දායකවීම සැබෑ කාටුන් ශිල්පියාගේ සමාජ මෙහෙවරයි යනුවෙන් කාටුන් ශිල්පියා සතු වගකීම පිළිබඳව විජේසෝමයන් දරන්නේ එවැනි අදහසකි. ඔහු ප‍්‍රකාශ කර ඇති ආකාරයට ඔහු කටු පෑනෙන් පින්සලයෙන් මතුපිට අඳින රේඛාවක් පාසා දක්නට ලැබෙන්නේ විජේසෝමයන්ගේ අතීත ජීවිතයේ නිර්මාණාත්මක වර්ධනයයි'
විජේසෝමයන්ගේ කාටුන් බොහෝවිට දේශපාලන කාටුන් විය. සිදුවීම ක්‍රිකට් තරගයක් විය හැකිය. නැතිනම් සර්කස් සංදර්ශනයක් විය හැකිය. එහෙත් එය විජේසෝමයන් අතින් පෝෂණය වන්නේ වඩාත් සාරගර්භ දේශපාලන කාටුනයකි. සංකේත භාවිතය, අවශ්‍ය පරිදි වචන භාවිතය, තුළ ඔහුගේ කාටුනයේ අර්ථයන් මනා ලෙස ජනතාවට සංනිවේදනය විය. මෙය ඔහුටම ආවේණික කලාවක් විය. ස්වාධීන ඔහුගේම කාටුන් කලාව විය. දේශීය හුරුවක් මෙන්ම ඔහු තුළ සිටි ගැඹුරු දාර්ශනිකයා ද මතුවී පෙනෙන්නට විය' මිය යන විට ඒ මහතා 80 වැනි වියෙහි පසූ විය.



ඩී. එෆ්. කාරියකරවන නැමති බාලදක්ෂයා

ලාංකේය මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දැවැන්තයා

දශක කිහිපයකට පෙර, ජීවන රඟමඬලේ නෙක් ඉසව් සමතික්‍රමණය කරමින්, සිය සහජ හැකියාවන් මගින් ඔබ වෙත සපැමිණි ඔහු, ඩැනියෙල් ෆැන්සිස් කාරියකරවන නම් වෙයි. එසේත් නැත්නම් ඩී. එෆ්. කාරියකරවන යැයි පැවැසුවහොත් ඔබ හොඳින් ම හඳුනනු ඇත. මෙරට  පුවත්පත් ඉතිහාසයේ අද්විතීය නමක් සටහන් කළ ජ්‍යෙෂ්ඨ මාධ්‍යවේදී ඩී.එෆ්. කාරියකරවන මහතා 2015-04-22 අභාවප්‍රාප්ත වුණා. මියයනවිට ඔහුගේ වයස අවුරුදු 94 ක්. 1922 වසරේ පෙබරවාරි 8 වැනිදා මීගමුව - කුරණ ප්‍රදේශයේ ඉපදුණු ඩී.එෆ්. කාරියකරවන බෝලවලාන - කතෝලික පිරිමි පාසලෙන් සහ මීගමුව මාරිස්ටෙලා විදුහලෙන් මූලික අධ්‍යාපනය ලබාගත්තා.  ඔහු දශක 8 කට ආසන්න කාලයක් පුවත්පත් කලාවේ නිරතවුණේ මෙරට ප්‍රධාන පුවත්පත් කිහිපයක කතෘත්වයද දරමින්.

කෘතහස්ත ලේඛකයකු, සිළුමිණ සහ ජනතා යන පුවත්පත්වල ප්‍රධාන කර්තෘවරයකු වූ ඔහු, ශ්‍රී ලංකා පත්‍ර කලා සංගමයේ ලේකම්, සභාපති, විධායක අනුශාසක යන නිලතල ද හොබවා තිබේ. මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ දිගු ගමනක් පැමිණි පතාක යෝධයකු වූ කාරියකරවන මහතා, අන්තර් ජාතික මාධ්‍ය සංවිධානයේ උප සභාපති, ඉන්දු – ලංකා මාධ්‍ය සංගමයේ සභාපති සහ ආසියානු මාධ්‍යවේදීන්ගේ සංගමයේ මහලේකම් යන තනතුරු හොබවමින්, මාධ්‍යවේදීන් සහ මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රය වෙනුවෙන් අනූපමේය මෙහෙයක් ඉටුකර තිබේ. ශ්‍රී ලංකා පත්‍ර කලා විද්‍යාලයේ අධිපති මෙන් ම, කාරියකරවන ජනමාධ්‍ය අභ්‍යාස ආයතනයේ විදුහල්පති වශයෙන් ද, මාධ්‍ය අත්පොත් තබන්නන්ට ඔහුගෙන් ලැබුණු ගුරු හරුකම් අප්‍රමාණය. අද වන විට මාධ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ ජනපි‍්‍රයත්වය ලබන බොහෝ පුද්ගලයන් ඔහුගේ ද ගෝලයන් ය.

"මං ඉපදුණේ මීගමුව කුරණ කියන ප්‍රදේශයේ. ඒ 1922 පෙබරවාරි 08 වැනිදාවක. මගේ පියා නාවක්කඩුවේ දුම්කොළ වැවීමේ නිරත වූ ව්‍යාපාරිකයෙක්. මං මුලින්ම බෝලවලාන කතෝලික පිරිමි පාසලට ඇතුළත් වෙලා, ජ්‍යෙෂ්ඨ පන්තිය දක්වා අධ්‍යාපනය ලැබුවා. ඊට පස්සෙ මීගමුවේ මාරිස්ටෙලා විද්‍යාලයෙන් ඉංගී‍්‍රසි භාෂාව පිළිබඳ හැදෑරීම් කළා.  මේ කාලෙදී මට ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා කළුතර බාලදක්‍ෂ කොළනියට ඇතුළු වීමට ඉඩකඩ ලැබුණා. එහිදී බාලදක්‍ෂ ව්‍යාපාරය හා සම්බන්ධ කටයුතු කිරීමට සහ ඉංගී‍්‍රසි අධ්‍යාපනය ලැබීමේ භාග්‍යය ලැබුවා.  ඒ වගේ ම මං කටුනායක ඉංගී‍්‍රසි පාසලෙන් පවා ඉංගී‍්‍රසි අධ්‍යාපනය ලැබූ කෙනෙක්. අධ්‍යාපන කටයුතු මේ විදිහට කෙරීගෙන යද්දී, ගුරු විද්‍යාල ප්‍රවේශයට පෙනී සිටියා. ඒකෙ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට 1942 – 1944 යන කාලය ඇතුළත, පේරාදෙණිය ගුරු ඇබෑසියේ නේවාසික පුහුණුව ලැබීමට හැකියාව ලැබුණා.
මේ සියලු දෙයින් පස්සෙ, ද්වී භාෂා ගුරුවරයෙක් විදිහට, මීගමුව මාරිස්ටෙලා විද්‍යාලයේ ශාඛාවක් වුණ, ජාඇළ, තුඩැල්ලේ පිහිටා තිබෙන ක්‍රිස්තුරාජ විද්‍යාලයට ඇතුළත් වීමේ භාග්‍යය ලැබුවා."

ඔහු සිය ජීවන ගමන් මඟ ඒකාලෝක කරගනු ලැබුවේ ඒ ආකාරයටය. ඉගෙනීමෙහි සමතකු වූ ලේඛනයට මෙන් ම චිත්‍ර කලාවට ද දක්‍ෂයකු විය. ඒ අනුව මිහිර සඟරාව ඔහුගේ ලේඛන දිවියේ කඩඉමක් බවට පත් වුණි.
“මේ මගේ පත්තර දිවියේ මතක සටහනක්.

මං දිනමිණට ආව මුල් කාලෙදි, පත්තර කාර්යාලයේ හිටිය ලොක්කන්ට සිංහල හොඳට බෑ. ඩී.එස්. සේනානායක මහත්තයා මියගිය ගමන් ම සෝල්බරි සාමිවරයා අගමැති ලෙස ඩඩ්ලි සේනානායක මහත්තයව පත් කළා. ඒ වෙලාවෙ ඒ සඳහා හිටිය සුදුස්සා වුණේ ජෝන් කොතලාවල මහත්තයා. මේ තනතුර ඩඩ්ලිට දීම නිසා අවුල් සහගත තත්ත්වයක් ඇති වුණා. මේ කාලෙදිම ‘අගමැති පොරය’ කියලා කොතලාවල මහත්තයා ඩඩ්ලිට විරුද්ධව කැළෑ පත්තරයක් ගැහුවා. ඒත් පස්සෙ දෙන්නම යාළු වුණා. පස්සෙ ජෝන් කොතලාවල ඕස්ට්‍රේලියාවට ගියා. ටික කාලෙකට පස්සෙ නැවැත ආවා.

ඒ කාලෙ දිනමිණ ප්‍රධාන උප කර්තෘ වුණේ මං. කොතලාවලගේ පැමිණීම ගැන ‘සර් ජෝන් පෙරළා පැමිණේ’ යනුවෙන් ශීර්ෂ පාඨයක් යොදලා, මං ප්‍රවෘත්තිය ඉදිරිපත් කළා. ඒ කාලෙ දිනමිණ පළමු මුද්‍රණය හවස 6.30 වන විට සූදානම් කරනවා. එස්මන්ඩ් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා ‘පෙරළා පැමිණේ’ කියන වචනය දැකලා බයවෙලා. එයා ඒ වචනෙ තේරුම් අරන් තිබුණේ ජෝන් කොතලාවල ආණ්ඩු පෙරළියකට පැමිණිලා කියලයි. එයාට මං ඒකෙන් කියන්නේ ‘‘comming back’’ කියන තේරුම යයි කියා දුන්නා. ඒත් මට ශීර්ෂ පාඨයේ වචන වෙනස් කරන්න වුණා.”


1980 දී දිනමිණේ ප්‍රධාන උප කර්තෘ විදිහට වැඩ කරද්දී ජනතා පත්‍රයේ කර්තෘ විදිහට මාව පත් කළා. මං බෑ කිව්වා. ඒත් රංජිත් විජේවර්ධන මහත්තයා කිව්වා ‘ඔයාට ඒක බාර ගත්තොත් හොඳ අනාගතයක් තියේවි. ඒ නිසා බාර ගන්න’ කියලා. මං ඒ කීම අහලා , කර්තෘ පදවිය බාර ගත්තා. ටික දවසකින් ‘යොවුන් ජනතා’ හා ‘ක්‍රීඩා’ පත්තර ආරම්භ කළා. ඔය පත්තර ටික බලා ගන්නා අතරතුරේදී සිළුමිණ පත්තරේ කර්තෘ තනතුර ගන්න සිදු වුණා. ඉන් පස්සෙ මගෙ වැඩි අවධානය යොමු වුණේ සිළුමිණටයි.

මේ කාලෙදි සහකාර වැඩ කළමනාකරු විදිහට සේවය කළේ ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙක්. එයා කිව්වා ‘ඕනෑම උදව්වක් කරන්නම්, අලුත් විශේෂාංගයක් පටන් ගන්න’ කියලා. එහි ප්‍රතිඵලයක් විදිහට 1980 දී මං සිළුමිණ කතුවැකිය මගේ අත් අකුරින්ම පළ කරන්න කටයුතු කළා. මේ ආකාරයට කතු වැකිය මීට පෙර හෝ පසු කිසි ම කතුවරයෙක් තමන්ගේ අත්අකුරින් ඉදිරිපත් කළේ නෑ.

මේ විදිහට කතු වැකිය පළ කිරීම හේතුවෙන් මට පුද්ගලික වශයෙන් පාඩු බොහොමයක් සිදුවී තිබෙනවා. මං කොලු කාලෙ ඉඳන් ම මගේ හොඳ ම යාළුවෙක් වුණ ආර්.ප්‍රේමදාස මහත්තයා මා එක්ක තරහ වුණෙත් කතු වැකිය නිසයි. ‘ගම් උදාව‘ මඟින් අනවශ්‍ය වියදම් සිදුවන බවට මා ලියූ කතුවැකිය මගේ අත් අකුරින් පළ කිරීම මේ අමනාපයට මූලිකම හේතුව වුණා.”
ලේඛන කලාවට අති දක්ෂ ඩී.එෆ්.කාරියකරවන මහතා ලියූ ‘වස්සා පුළුස්සා’ කෘතියට මඟ සැකැසූ රසවත් කතාවක් ඇත. ඔහු සිය හඬ ඒ වෙනුවෙන් අවදි කළේ මෙසේ ය.

“1956 මැතිවරණයට පෙර සර් ජෝන් බාබක්‍යු පාටියක් දුන්නා. එතන්දි කළේ වස්සෙක්ව පුළුස්සලා මේ පාටිය දුන්න එකයි. එවකට දිනමිණේ සිටිය ප්‍රවෘත්ති කර්තෘතුමා සහ මං එකතුවෙලා වස්සා පුළුස්සා ඡායාරූපය පළ කළා. ඒක දැක්ක ජේ.ඇල්.ප්‍රනාන්දු කියන ප්‍රධාන විධායක මහත්මයට කේන්ති ගිහින්, පසුවදා සන්ධ්‍යාවෙම අපි දෙන්නව සර් ජෝන්ගෙ ගෙදර යැව්වා. සර් ජෝන් අපිව තුට්ටුවකටවත් ගණන් ගත්තෙ නෑ. ‘ඔය අය කළේ ඔයාලගෙ රාජකාරියනෙ’ කියලා අපි දෙන්නට හොඳට සංග්‍රහ කරලා එව්වා. මං මේ ගැන අන්තර්ගත කරලා ‘වස්සා පුළුස්සා’ කියන කෘතිය ලිව්වා.”

ඩී.එෆ්.කාරියකරවන මහතා සැබැවින් ම දක්ෂයෙකි. එතුමාගේ දක්ෂකමට සැලකීමට ද එදා ලේක්හවුස් පරිපාලනය ක්‍රියා කර ඇත. ඒ පිළිබඳ කාරියකරවන මහතා මතකය අවදි කිරීමට අමතක කළේ ද නැත.

 “1957 වසරෙදි එංගලන්ත ආණ්ඩුව, ලංකා ආණ්ඩුවට ආරාධනා කර සිටියා තමන්ගෙ රටේ සංචාරයකට කර්තෘවරු තිදෙනෙක් එවන්න කියලා. ඒක මාසයක චාරිකාවක්. මේ සඳහා ටයිම්ස් පත්‍රයේ කර්තෘතුමා, වීරකේසරී කතුවරයා සහ දිනමිණ පත්‍රයෙන් මාව තෝරාගෙන තිබුණා. මං ඒ වනවිට කතුවරයෙක් නොවූ නිසා, ප්‍රවෘත්ති අධ්‍යක්ෂවරයා කිව්වා කතුවරයාට එන්න කියලා. ඒ වෙලාවෙ මගේ කර්තෘවරයා කිව්වෙ තෝරාගත් ඉතිරි දෙදෙනාට ම වඩා මං සුදුසු බවයි. අපි ගිය ගමනෙදි අපේ හැසිරීම මඟින් ඒ බව ඔප්පු වුණා.

ලන්ඩනයට ගිය විට බ්‍රිතාන්‍ය ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුවෙ නිලධාරියෙක් අප තිදෙනාට තේ පානය සඳහා ආරාධනා කළා. ඒ වෙලාවෙ වීරකේසරී කතුවරයා තේ එක හදාගෙන ‘ස්රූස්’ කියලා සද්ද නගලා තේ එක බිව්වා. එයා තේ එක හදන්න ගත්ත තේ හැන්ද එවෙලෙම සීනි එකේ එබුවා. ඒක දැකපු ටයිම්ස් කතුවරයා මගෙ කකුල පෑගුවා. ‘මේ යකා අපිවත් කන්නයි හදන්නෙ’ කියලා එතනින් නැගිටලා ගියා. මේ සිදුවීම මට අදටත් සිනහ උපදවන අවස්ථාවක්.

ජෝශප් ස්ටාලින් මිය ගිය අවස්ථාවෙ එස්මන්ඩ් මහත්තයා මට කතා කරලා ඒ ගැන මුල් පිටුවේ සඳහන් කරන්න කිව්වා. එතකොට හවස හයයි තිහට විතර ඇති. මං ඉතා ඉක්මනට, ඒ වනවිට සකස් කළ පිටුව වෙනස් කරලා, ස්ටාලින්ගෙ පින්තූරෙත් දාලා පිටුව සැකසුවා. ඒක දැක්ක ලොක්කා ඉතාමත්ම සංතෝෂ වුණා. පසුවදා ලොක්කා මට එන්න කියලා මගෙ පඩිය දෙගුණයකින් වැඩි කළ බව පැවැසුවා.”

කාරියකරවන මහතා සමඟ කතා කරන විට ඔහු ලද අත්දැකීම් සමුදාය, ඒ හා බැඳුණු රස කතා අප්‍රමාණ බව පැහැදිලි ය. එහෙත් සයනයේ වැතිර සිටින ඔහු වැනි වියපත් මිනිසකු මහන්සි කරවීම අප නොකළ යුතුමය. ආයු බෝ ලැබ, නිදුක් නිරෝගී සුවයෙන් සිටීමට ඔබට හැකිවේවා! ඒ අප නිරන්තර පැතුම වනු ඇත.

විශේෂ ස්තූතිය
ඉරෝෂණී දීපිකා
http://archives.dinamina.lk/



ජෝර්ජ් ඇල්ෆ්‍රඩ් පීරිස් නැමති බාලදක්ෂයා

සිංහල සිනමාවට විශේෂ ප්‍රයෝග හඳුන්වා දුන් කාර්මික ශිල්පියකු ‘පෙරළිකාරයෝ’ තුළින් අධ්‍යක්ෂවරයකු බවට පත් වූ දිනේශ් ප්‍රියසාද්ගේ ජීවිත කතාවෙහි කතා නායකයා වූ ජෝර්ජ් ඇල්ෆ්‍රඩ් පීරිස් මහතා ගැන මෙරට වැඩි දෙනා නොදන්නා බව නිසැකය. කිසිවෙකුගේ අයවධානයට ලක් නොවුණු මේ තොරතුරු අප සොයා ගත්තේ එතුමා සරසවිය හා රාවය පුවත්පතට ලබාදුන් සම්මුඛ සාකච්ඡා ඇසුරින්.

"ගිවන්ත අර්ථසාද් අයියයි දිනේෂ් ප්‍රියසාද් මල්ලියි සිංහල සිනමාවේ තවත් සුවිශේෂි අධ්‍යක්ෂවරු දෙපළක්. ගිවන්ත අර්ථසාද් අපේ රටේ ප්‍රමුඛතම කාටුන් චිත්‍රපටකරුවා ලෙසින් විශේෂ වෙනවා. ඔහු චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂණය මෙන්ම කැමරාකරණය, සංස්කරණය, කලා අධ්‍යක්ෂණය, විශේෂ දෘෂ්‍ය ප්‍රයෝග ආදි අංශ රැසක ප්‍රවීණයෙක්. 'දුටුගැමුණු' සහ මහදැනමුත්තා කාටුන චිත්‍රපට නිර්මාණය වුණේ ඔහු අතින්. මේ චිත්‍රපට දෙකටම සොයුරු දිනේෂ් සම අධ්‍යක්ෂණයෙන් දායක වුණා. දිනකට පසු දුටුගැමුණු ප්‍රදර්ශනය තහනම් වුණා. ගිවන්ත අර්ථසාද් අධ්‍යක්ෂණය කළ වෘතාන්ත චිත්‍රපටය 'ඉන්දු සයුරේ මුතු ඇටය' තිරගත කෙරුණේ නැහැ. ක්ෂේත්‍රයේ තතු දන්නා අය පවසන්නේ ගිවන්ත අර්ථසාද්ගේ බාල සොයුරු දිනේෂ් ප්‍රියසාද් චිත්‍රපටවල වෙනස් අලුත් යමක් කරන කෙනෙක් කියලයි. අපේ රටේ අංක එකේ දෘෂ්‍ය ප්‍ර යෝගකරුවා ලෙසින් ඔහුට නම පටබැඳීලා. 'පෙරළිකාරයෝ', 'දොමෝදර පාලම', 'ඩබල් ට්‍රබල්', 'වරදට දඬුවම', 'පාරාදීසේ', 'කොළොම්පූර්', 'නොම්මර එකයි' වැනි චිත්‍රපට රැසක් ඔහු විසින් අධ්‍යක්ෂණය කළා. අර්ථසාද් - ප්‍රියසාද් අයියයි මල්ලිය් මහදැනමුත්තා කාටුන් චිත්‍රපටය සම අධ්‍යක්ෂණය කළා. "

ශ්‍රී ලාංකික සිනමාව ඇතුලෙ කාටූන් චිත්‍රපට වලට ඇති තැනක් නැත්තේම තරම්. කාටූන් චිත්‍රපට නිර්මාණය වෙන්නේද නැති තරම්. අද තත්ත්වය එසේ වුවත් ලංකාවේ මුල්ම කාටූන් චිත්‍රපටය බිහිවීම 1979 වර්ෂය වැනි ඈත කාලයකට දිව යන්නක්. ඒ තමයි අපි මේ කියන්න යන දුටු ගැමුණු චිත්‍රපටය එළිදැක්වූ වර්ෂය. ප්‍රවීණ සිනමාවේදී ගිවන්ත අර්ථසාද් මහතාගේ නිර්මාණයක් වන දුටුගැමුණු චිත්‍රපටය තුළින් දුටුගැමුණු රජ චරිතය නවීන සහ වෙනස්ම ආරකින් යුතුවයි ඉදිරිපත් කර තිබෙන්නේ. කෙසේ වෙතත් 1979 වර්ෂයේ ඔක්තෝම්බර් 19 වැනිදා තිරගත කිරීම අරඹන දුටුගැමුණු විත්‍රපටය ප්‍රදර්ශනය කරන්නට ලැබෙන්නේ එකම එක දවසකට පමණයි. හේතුවක් නැතිවම එහි ප්‍රදර්ශනය අත්හිටවනු ලබනවා. අදටත් මේ චිත්‍රපටය තහනම් කිරීම ගැන විවිධ අර්ථකතන සැපයෙනවා. සුරනිමල යෝධයා විසින් අලියෙක්ව කරකවා විසිකිරීමේ දර්ශනයකින් එවක පැවති ආණ්ඩුවට පහරක් වැදීම නිසා මෙය වූයේයයි යන්න සමහරු විසින් දරන මතයක්. දුටු ගැමුණු වැනි වීර චරිතයක් කාටූනයකට නැගීම මගින් ඒ චරිතයට අපහාසයක් වන නිසා තහනමට ලක් වුණිය යන්න තවත් මතයක්.


මොරටුවේ උපත ලබා වේල්ස් කුමර විද්‍යාලයෙන් අධ්‍යාපනය ලබන සමයේ චිත්‍රපට කලාවට ඇලුම් කළ ඔහු දිනේෂ් ප්‍රියසාද්ය. සිනමාශාලාවලින් ඉවත දමන ලද සැලෝලොයිඩ් පටවල රූප ඇඳීමෙන් ඒවා එහාට මෙහාට කරමින් කුඩා කල ඔහු බොහෝ සේ සතුටට පත්විය. පුංචි මොළෙන් පුංචි ‍ප්‍රොජෙක්ටරයක් සාදාගෙන පාසල් ළමුන්ට චිත්‍රපට පෙන්වන ඔහු පසු කලෙක බාප්පා කෙනකු ළඟ ‍ප්‍රොජෙක්ටරයකින් සැලෝලොයිඩ් පට එහාට මෙහාට කරමින් මිතුරන්ට චිත්‍රපට පෙන්වූයේ ය.

පාසලෙන් අස්වූ පසු රත්මලානේ කනිෂ්ඨ කාර්මික ආයතනයට පියා සමග ගිය ඔහු එහි ශිෂ්‍යෙයක් බවර පත් වූයේ ය. ස්වයං ක්‍රියා මෝටර් මැකෑනික් විද්‍යාව ගැන පාඨමාලාවක් හැදෑරූ ඔහු එහි දී වඩාත් උනන්දුව දැක්වූයේ එම ආයතනයේ තිබූ චිත්‍රපට අංශය කෙරෙහිය. ලියවන පට්ටල් වැඩ, මෝටර් මැකෑනික් ගැන තැනූ කෙටි චිත්‍රපට පෙන්වන ‍ප්‍රොජෙක්ටර් යන්ත්‍රය අබලන්ව පසෙක දමා තිබෙනු දුටු දිනේෂ් එය අලුත්වැඩියා කළේය. ඉන් පසු එහි චිත්‍රපට පෙන්වීමට ද පටන් ගත්තේය.

"එවකට මොරටුවේ රාවතාවත්තේ විසූ විදුහල්පතිවරයෙකු සහ බාලදක්ෂ කොමසාරිස්වරයකු වන මාගේ පියාණන් ජෝර්ජ් ඇල්ෆ්‍රඩ් පීරිස් බව අද ද සෙනෙහසින් මා සිහිපත් කරමි යනුවෙන් රෝයි ද සිල්වා පසුගිය දිනක සිය පියා පිළිබද අතීතය සිහිපත් කලේය."

චතුර ලෙස දෙමළ භාෂාව හැසිරවීමට හැකිවීමත් දකුණු ඉන්දීය අධ්‍යක්ෂවරුන් එවකට සිංහල චිත්‍රපට තැනීම ආරම්භ කිරීමත් ඉන්දීය හැඩතල සහිත කඩවසම් රුවක් හිමිවීමත් පියාගෙන් ලැබූ දායදයන් වූ අතර භාෂා භේදයකින් තොරව චිත්‍රපට නැරැඹීමවිනෝදාංශය කරගත්තේ ය. මොරටුවේ සිට කොළඹට පැමිණ චිත්‍රපටයක් නැරඹීම සඳහා මා හට රුපියල් පහක් හෝ අටක්පියාගෙන් ලැබූ සහයෝගයක් වූයේය.
Image result for dinesh priyasad
කාටූන් චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වූ මගේ වැඩිමල් සොයුරු ගිවන්ත අර්ථසාද් සමග ලංකා චිත්‍රාගාරයට ගිය දිනේෂ්ට එහි දී ටයිටස් තොටවත්ත මහතා මුණ ගැසිණ. මෙම තරුණයාගේ දක්ෂකම් තේරුම් ගත් ටයිටස් තොටවත්ත ඔප්ටිකල් (විශේෂ ප්‍රයෝග) යන්ත්‍රයක් සාදාගන්නා අන්දම කියා දුන්නේය. දිනේෂ්ගේ සොහොයුරු ගිවන්ත අර්ථසාද් නිෂ්පාදනය කරන ලද ලංකාවේ ප්‍රථම කාටූන් චිත්‍රපටය වූ දුටුගැමුණු චිත්‍රපටයේ කැමරාව මෙහෙයවමින් විශේෂ ප්‍රයෝග රැසක් කිරීමේ අවස්ථාව දිනේෂ් ප්‍රියසාද්ට අවස්ථාව ලැබිණි.

විශේෂ ප්‍රයෝග යොදමින් අමුතු මාදිලියේ ප්‍රචාරක පටියක් සකස් කර දෙන්න යැයි ටයිටස් තොටවත්ත දිනේෂ්ට නෙගටිව් අඩි 1000ක් ලබා දුන්නේය. “මේ අඩි 1000ම නාස්ති කරලා හරි හොඳ වැඩක් කරපල්ලා.” යැයි ටයිටස් අයියා මලෝ දෙදෙනාට පැවසීය. දිනේෂ් තමා විසින්ම තැනූ විශේෂ ප්‍රයෝග යන්ත්‍රයක් ආශ්‍රයෙන් ‘දුටුගැමුණු’ කාටූන් සිනමාස්කෝප් චිත්‍රපටය තැනීය. රාජ් රණසිංහගේ ‘නොම්මර එක’ චිත්‍රපටය අඩු වියදමකින් නිපදවනු බලා සිටි තිලක් අතපත්තු දිනේෂ්ට චිත්‍රපටයක් අධ්‍යක්ෂණය කිරීමට භාර දුන්නේය.

හාස්‍යයෙන් පිරි ප්‍රේක්ෂකයන් කැමැති අන්දමේ චිත්‍රපට අතර ටෙනිසන් කුරේ ලවා තිරනාටකයක් ලියූ චිත්‍රපට වර්තමාන සිංහල සිනමාවේ තිබෙන අර්බුදකාරී තත්ත්වයට පිළියමක් විය. මේලෙස සැකසුණු සිනා චිත්‍රපට, රැල්ලක් නිර්මාණය කලේය. එම්.එස්. ආනන්දන්ගේ ‘චණ්ඩි ශ්‍යාමා’ ඇතුළු චිත්‍රපට 40ක දිනේෂ් විශේෂ ප්‍රයෝග උපයෝගී කරගනිමින් සිය හැකියාවන් විදහා දැක්වීය. දිනේෂ් ප්‍රියසාද් හා හා පුරා කියා අධ්‍යක්ෂණය කළ චිත්‍රපටය ‘නොම්මර එකයි’ චිත්‍රපටයයි. පෙරළිකාරයෝ චිත්‍රපටය සඳහා බේරුවල ලයිට්හවුස් එකක් ඉදිකර එය පුපුරවා හැර ඇත. එම චිත්‍රපටය මේ තරම් සාර්ථක කර ගැනීමට හැකි වූයේ නිෂ්පාදක තිලක් අතපත්තු අපගැන තිබූ විශ්වාසයත් නිසා කාගෙනුත් සහයෝගයත් ලැබුණ නිසා බව ප්‍රියසාද් පවසයි.

තිරපිටපත් රචකයකු සහ අධ්‍යක්ෂවරයකු වූ දිනේෂ් සිය සිනමා භාවිතය හරහා යුග කීපයක් බැබළවූවෙකි. විද්වත් මඬුල්ලක් වෙනුවෙන් හෝ ජූරි සභාවක් වෙනුවෙන් හෝ සම්මාන අපේක්ෂාවෙන් හෝ චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂණය නොකළ ඔහු මෙරට සිනමා ලෝලයින්ගේ ආදරය හා ගෞරවය හිමිකර ගත් මිනිසෙකි. ‘පෙරළිකාරයෝ’ ‘නොම්මර එක’ ‘වරදට දඬුවම’ ‘හිතේ දුකක් නැති මිනිහා’ ‘දෙමෝදර පාලම’ ‘අපායේ තප්පර අසූහාරදහසක්’ ‘කොලොම්පූර්’ සහ ‘ඔන්න බබෝ’ ඇතුළු චිත්‍රපට රැසක් අධ්‍යක්ෂණය කළ නොම්මර එකේ අධ්‍යක්ෂවරයෙකි.

ඔහුගේ සිනමාපට ප්‍රශස්ත තලයේ, හාස්‍ය තලයේ විවිධ තේමාවන් යටතේ චිත්‍රපට නිර්මාණය කරන අධ්‍යක්ෂවරයෙකි. ජනප්‍රිය නළුවකු වශයෙන් ඔහු ලැබූ ජනතා ප්‍රසාදයට වඩා චිත්‍රපට නිර්මාණකරුවකු වශයෙන් ඔහු අද ලබන කීර්තියත්, ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාරයත් විශේෂයෙන් ඔහු ලබන තෘප්තියත් අති විශාලය. එඩී ජයමාන්න, රුක්මණී දේවි, ගාමිණී ෆොන්සේකා, ජෝ අබේවික්‍රම, විජය කුමාරතුංග, රවින්ද්‍ර රන්දෙණිය, එච්.ආර්. ජෝතිපාල, සුමනා අමරසිංහ, බන්දු සමරසිංහ, ටෙනිසන් කුරේ මෙන්ම නව පරපුරේ නළු නිළියන් ගණනාවක් අධ්‍යක්ෂණය කිරීමට රෝයි ද සිල්වා හට හැකි විය. පෙර සැලසුමෙන්, අඩු දින ගණනකින් භාෂා ත්‍රිත්වයෙන්ම චිත්‍රපට නිම කිරීමේ දක්ෂතාව ඔහු සතුව ඇත. වැරැදි අවම කරගනිමින් අඩු දළ සේයා පට ප්‍රමාණයකින් රූප ගත කළ හැකි අධ්‍යක්ෂවරයකු වීම ඔහුගේ විශේෂත්වයකි.

කාටුන් චිත්‍රපට නිපදවීම සඳහා කිසිදු පහසුකමක්‌ ශ්‍රී ලංකාව තුළ නොමැති බැව් ගෙන හැර පාමින් රාජ්‍ය චිත්‍රපට සංස්‌ථාව විසින් තිඹිරිගෙයිම මරා-වළලා දමා තිබු ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රථම කාටුන් චිත්‍රපටය වන ගිවන්ත අර්ථසාද්ගේ "දුටුගැමුණු" සිනමා පටයේ මා අත දරා සිටි පළමු එතුම්පටය (1sඑ Reel) ගාමිණි මහතා වෙතට දිගු කොට පෙන්වමින් "දුටු ගැමුණු" ට සංස්‌ථාව කළ හදිය පිළිබද දිර්ඝ විස්‌තරයක්‌ කළෙමි. මාගේ නීරස කතාවට එතුමා ඇහුම්කන් දුන්නද - නැද්ද මම නොදනිමි. කෙසේ වෙතත් ළගන්නා සුඵ කඩවසම් විලාසයකින් මට පිටුපා, ඔහු මගෙන් ඉවත්ව යමින්.... Meet me tomorrow morning, at Ratmalana... යනුවෙන් පැවසුවා ඊයෙ වගේ මතකයි. 

නොම්මර එකේ (CLASS 1) දුම්රිය රියදුරෙකු වන මගේ මාමා (ඕවන් පීරිස්‌) මගේ ජීවිතයේ මා කුඩා කල සිටම සැබෑම වීරයෙකි. එබැවින් දුම්රිය රියදුරෙකු වීම සහ ගාමිණි ෆොන්සේකා රඟන චිත්‍රපටයක්‌ නිර්මාණය කිරීම යන කරුණු දෙකම කුඩා කල සිටම මා වෙලාගත් අභිප්‍රායන් සහ තදබල - අහිංසක ආශාවන් දෙකය කීවොත් මා නිවැරදිය. "එන්ජින් ඩ්‍රයිවර්" වැඩේ කෙසේ වෙතත් - දැන්, අනිත් වැඩේ නං හරි වගේ... පමණට වඩා දිගටි - නොදැල්වු සිගරැට්‌ටුවක්‌ ඔහුගේ දෙතොලග රැඳී නොවැටී පවති.

How are You..?

Fine... Thank You... ගාමිණි අයියා... මා රැගෙන ආ මි.මී.35 මුද්‍රිත චිත්‍රපට "දර්ශන ප්‍රයෝග" සේයා පටල පටය අඩියෙන්-අඩිය දිග හරිමින් පිරික්‌සමින්, ඔහු වරින් වර මදෙසද බැලීම මට මහත් කුතුහලය ගෙන දෙන්නක්‌ විය. දර්ශන ප්‍රයෝග ගැනත් දුටුගැමුණුට වු අසාධාරණය ගැනත් මා නොනවත්වාම කතා කරයි.... මාගේ කථාවට බධා කරමින්, මගේ වම් උරහිසින් අල්ලා තමුසෙට කොහෙන්ද ටෙක්‌නිල් නොලෙ- එක...? ගාමිණි අයියාගේ එම පැනයට අදටත් මට හරිහැටි පිළිතුරක්‌ නොමැත.


පියාණන්ගේ සෙනෙහසත් මගපෙන්වීමත් නොවන්නට මෙතරම් දුරක් මා හට පැමිණෙන්නට නොහැකි බව අද ද සෙනෙහසින් මා සිහිපත් කරන බව දිනේශ් ප්‍රියසාද් මහතා අවසන් වරට සදහන් කළේය.
------------
මෙම සටහනෙහි තිබූ තොරතුරු යාවත් කාලීන කරමින් පුවත්පත් සටහනක් යොමුකළ ප්‍රවීන බාලදක්ෂ නායක මොරටු දිසාවේ බාලදක්ෂ අරටුව බදු ඩබ්ලිව්.ජේ.ඩයස් ගුණරත්න මහතාට සහ බීඩ් පෙරේරා මහතාට අපගේ ස්තූතිය.


--------------------------
පසු සටහන
කිසිදු තොරතුරක් හෝ සැලකිල්ලක් නොදක්වමින් අතීතයෙන් ගිලිහී යන බාලදක්ෂ බාලදක්ෂික කටයුතු වල නිරත වූ දැවැන්ත චරිත බොහෝමයක් තිබේ. ඔබ සතුව මෙවැනි තොරතුරු තිබේනම් අපට යොමුකරන්න. scoutingmagazine@gmail.com






Tuesday, February 14, 2017

මුරාඩ් ඉස්මයිල් නම් බාලදක්ෂයා

මම තාම ඉගෙනගන්නවා - ගෘහනිර්මාණ ශිල්පි මුරාඩ් ඉස්මයිල්

මුරාඩ් ඉස්මයිල් ප්‍රවීණ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙකි. ඔහු ප්‍රවීණ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පි ජෙෆ්රි බාවාගෙන් පසු ශ්‍රී ලංකාවේ කාර්යබහුලතම ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියා යැයි කීවොත් නිවරදිය. සුවිශේෂීම දෙය නම් ඔහු කුඩා අවධියේ ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයේ බාලදක්ෂයෙකු වීමයි.

 
අම්මා, තාත්තා ඇතුළු ගෙදර අය එක්ක ගතකළ කාලය ගැන මුරාඩ්ට තියෙන මතකය මොන වගෙයි ද?
 
ඒක හරිම සුන්දර මතකයක්. මම ඉපදුණේ හැදුණේ වැඩුණේ කොළඹ. පාසල් දෙකකට ගියා. මුලින්ම කොල්ලුපිටියේ ශාන්ත තෝමස් ප්‍රාථමික විද්‍යාලයට ගියා. ඊට පස්සේ ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයට ඇතුළු වුණා. ඒ කාලේ පාසල් ශිෂ්‍යයෙක් කරන හැම දෙයක්ම වගේ කළා. ඉගෙන ගත්තා. හොඳට ක්‍රීඩා කළා.
 
මොන වගේ ක්‍රීඩා ද කළේ?
 
ක්‍රීඩා අටක් විතර කළා.
 
ඒ අතරින් වඩාත් බැරැරුම්ව ගත්තෙ මොනව ද?
 
මෙහෙමයි, පොඩි කාලේ ක්‍රිකට් සිරියස්ව ගත්තා. 17න් පහළින් පස්සේ අතහැරියා. ඊට පස්සෙ මේස පන්දු හා බැඩ්මින්ටන් තමයි වැඩියෙන්ම කළේ. ගොල්ෆුත් සෑහෙන කළා.
 
ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලය, බොහෝම නිදහස් පාසලක් විදිහට ප්‍රසිද්ධයි. ක්‍රීඩා කටයුතුවලට අමතරව ඉස්කෝලේ කාලේ කරපු වෙනත් බාහිර ක්‍රියාකාරකම් මොනව ද?
 
සෑහෙන බාහිර ක්‍රියාකාරකම්වල නිරත වුණා. බාලදක්ෂ කටයුතු කළා. කණ්ඩායම් නායකයා හැටියට පවා කටයුතු කළා. සාහිත්‍ය සංගම් දෙකේම සභාපතිවරයා හැටියට වැඩ කළා. හේවිසි කණ්ඩායමේ හිටියා. සංගීත කණ්ඩායමේ හිටියා. ඒ වගේ ගොඩක් බාහිර වැඩ කළා.
 
උසස් පෙළට කළේ මොන විෂයයන් ද?
 
විද්‍යා විෂයයන්. විභාගේ සමත්වෙලා 1991 කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ විද්‍යා පීඨයට ඇතුළු වුණා. අවුරුදු හතරක් එතැන හිටියා. ඒත්, අන්තිම විභාගේ කළේ නැහැ. ඒ වෙද්දි මම ජෙෆ්රි බාවා එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගෙන තිබුණා. ඒ නිසාම අරක මට එපාවෙලා තිබුණා.
 
විද්‍යා විෂයයන් තෝරගන්න විශේෂ හේතුවක් තිබුණ ද?
 
මගේ තාත්තා රසායන විද්‍යාඥයෙක්. එයාගේ පීඑච්ඩී එක තියෙන්නේ රසායන විද්‍යාවෙන්. නමුත් ඊට පස්සේ එයා කළමනාකරණ පැත්තට ගියා. තාත්තා වගේ වෙන්න මටත් අවශ්‍ය වුණා.
 
ඉහළ පවුල් පසුබිමක් තිබුණ ඔබ පිටරටකට නොගිහින් ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න තීරණය කළේ ඇයි?
 

මොනවා වුණත් ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න කියලා තාත්තා හැම වේලේම කිව්වා. වෙන එකක් තියා ගංගාරාමෙට ගිහින් කොන්ඩඤ්ඤ හාමුදුරුවන්ගෙන් අවුරුදු අටක් මම සිංහල හා බුද්ධාගම ඉගෙන ගත්තා. ලංකාවේ ජීවත්වෙනවානම් භාෂාවයි ආගමයි දැනගත යුතුයි කියලා තාත්තා නිතර කිව්වා. ඒ වගේම අපේ රටේ සමාජය ගැන තේරුම් ගන්න ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න කියලත් තාත්තා කිව්වා.
 
මුරාඩ්ගේ අම්මා තාත්තා ගැන තොරතුරු කීවොත්...
 
තාත්තා ආචාර්ය ඉස්මයිල්. යුනිලීවර් සමාගමේ උපසභාපතිවරයකු හැටියට කටයුතු කළා. අම්මා මරීනා ඉස්මයිල්. ඇය පශ්චාත් උපාධිධාරිනියක්. අම්මා කෙටි කාලයක් ඉගැන්වීමේ කටයුතුවල නිරත වුණා. පස්සෙ පොත් ලිව්වා.
  ජෙෆ්රි බාවා ඔබේ ජීවිතයට බලපෑවේ මොන විදිහට ද?
 
සෑහෙන බලපෑවා. හුඟ දෙනෙක් කතා කරන්නේ ජෙෆ්රි බාවා කරපු දේ ගැන විතරයි. එයා එක්ක වැඩ කරද්දි මට වඩා වැදගත් වුණේ ඔහු හිතන විදිහයි. එයා යමක් ගැන නිතරම වෙනස් විදිහට බැලුවා. ඒකේ එයාගේම අනන්‍යතාවක් තිබුණා. නිතරම අලුත් විදිහට හිතුවා.
 
ඒ හිතපු විදිහ කාටවත් කොපි කරන්න පුළුවන් වුණේ නැහැ. ඒ එක්කම ඔළුවට නොගෙන සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයෙක් හැටියට හැම වෙලේම වැඩ කළා. මොනතරම් ප්‍රසිද්ධ කෙනෙක් වුණත් මොනවා හරි ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ලැබුණහම එයා හරියට බබෙක් වගෙයි. තමන් තවමත් ඉගෙන ගන්නවා කියලා හිතලා බාවා වැඩ කළා. එයා හැම තිස්සේම ‘අ’ යන්නේ ඉඳලා වැඩක් කරන කෙනෙක්. මැදින් පටන් ගන්න කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒ නිසා හැම ප්‍රොජෙක්ට් එකක්ම එකකට එකක් වෙනස්.
 
කොහොම ද බාවා එක්ක වැඩ කරන එක ලෙහෙසි වුණා ද? ගෝලයන්ට නිදහසක් දුන්නා ද?
 
තනිකරම. උපරීම නිදහසක් දුන්නා.

බාවා එක්ක කරපු මතක හිටින වැඩ මොනව ද?
 
කණ්ඩලම, අන්තිම හරිය. එතැන මම වැඩිය හිටියේ නැහැ. බ්ලු වෝටර් හෝටලය, ලයිට් හවුස් හෝටලය, ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයාගේ මිරිස්සේ ගෙයක් තිබුණා, ඒක. සින්බැඩ් හෝටලය වගේ දේවල් මේ වෙලාවේ මතක් වෙනවා.
 
බාවාගෙන් අයින්වෙලා තමන්ගේම ආයතනයක් පටන්ගන්න හිතුවේ ඇයි?
 
ජෙෆ්රි බාවාගේ අන්තිම කාලේ වයස නිසා ජොබ් එකකට දෙකකට වඩා එයා ගත්තේ නැහැ. අපිට ඊට වඩා ධාරිතාවක් තිබුණා. තරුණ වයසේ හිටපු අය හැටියට අපිට ඊට වඩා මුදල් අවශ්‍ය වුණා. ජෙෆ්රි බාවාට උදවු කරන ගමන් අපිත් වැඩ අරගෙන 1997 දී පොඩියට ආයතනයක් පටන්ගත්තා. මගේ ව්‍යාපාරික සහකරුවා වුණේ චන්න දාස්වත්ත. අපි මුලින්ම කළේ ගෙයක්. ගෙවල්, ෆැක්ටරි වගේ දේවල් තමයි මුල් කාලේ කළේ.
 
මේ වන විට මොනතරම් වැඩ ප්‍රමාණයක් ඔබලගේ එම්අයිසීඩී සමාගම කරලා තියෙනව ද?
 
තුන්සියයකට වැඩියි.

ඒ අතරින් වඩා ප්‍රසිද්ධ වුණේ මොන වගේ වැඩ ද?
 
වෝටර්ස් ඒජ් එක මම කරපු දෙයක්. ජෙට්වින්ග් යාල මම කරපු දෙයක්. ජෙට්වින්ග් සී හෝටලය, සෙන්ටාරා බෙන්තොට, මාලදිවයිනේ පෝ සීසන්ස් හෝටලය, අවානි බෙන්තොට, බාර්ස් කැෆේ, බ්‍රැන්ඩික්ස් අලුත් බිල්ඩිම වගේ ඒවා මේ වෙලාවේ මතක් වෙනවා.
 
මේ අතරින් වඩාත් කැමැති නිර්මාණය නම් කරන්න කිව්වොත්, මුරාඩ් නම් කරන්නේ මොකක්ද?
 
බාර්ස් කැෆේ එකට මම කැමැතියි. ඒක පර්චස් දාහතක් විතර ඩුප්ලිකේෂන් පාර අයිනේ තියෙන පොඩි බිල්ඩිමක්. බස්වලින්, දුම් අනම් මනම් ආවට, අනිත් රටවල වගේ ලංකාවේත් එළිමහනේ ඉඳගෙන කතා කරන, කෑම කන ක්‍රමයක් හදමු ඒකට ට්‍රයි කරමු කියලා ඒක අයිති අයට යෝජනා කරලා ඒ වැඩේ කළා. වැඩේ පොඩි වුණාට ඒක මට සෑහෙන අල්ලලා ගියා. ඒක සාර්ථකත් වුණා.
 
සාමාන්‍යයෙන් වැඩක් කරන් යද්දී එතැනදී වඩා වැදගත් වන්නේ ඔබ හිතන විදිහ ද නැත්නම් සේවාදායකයාගේ අදහස් ද?
 
මගේම අදහස තමයි. ඒක එන්නේ සේවාදායකයාගේ අදහසයි, තැනයි, පරිසරයයි, සියල්ලම එක්කයි. සාමාන්‍යයෙන් මගේ අදහස එද්දි සේවාදායකයාගේ ජීවන විලාසය පාවිච්චිය සියල්ලම ඇතුළුවෙන අදහසක් තමයි එන්නේ.
 
දේශීයව වගේම ඔබ ජාත්‍යන්තරයත් ජයගත් ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක්. වැඩ කරන්න පහසු මෙහේ අය එක්ක ද? පිටරටවල අය එක්ක ද?
 
මෙහෙමයි, පිටරට අය අපිට වැඩක් භාර දෙන්නේ අපි ගැන හොඳට හොයලා බලලයි. ඒ නිසා අපි ගැන ඒ අයට තියෙන වටිනාකම, ගෞරවය වැඩියි. හුඟක් වෙලාවට ලංකාවේදී වැඩක් භාර දෙද්දී අපිට ගෙවන මුදල වගේම ඒ ව්‍යාපෘතියට වෙන් කරන මුදල ගත්තත් පිටරට කෙනෙකුට දෙනවට වඩා හුඟක් අඩුයි. ඒ නිසාම එක්තරා විදිහකට සීමාවන්ට කොටුවීමක් සිද්ධ වෙනවා. එහෙම දෙයක් තියෙනවා.
 
1997 දී එම්අයිසීඩී සමාගම පටන් ගනිද්දි කී දෙනෙක් ආයතනයේ හිටිය ද?
 
චන්නයි, මායි තව දෙන්නයි. ඔක්කොම හතර දෙනයි.
 
අද?
 
මේ වෙද්දි හැත්තෑපහක් විතර අපිත් එක්ක වැඩ කරනවා.
 
ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය, මේ වන විට ලංකාව තුළ සුවපහසු රැකියා අවස්ථාවක්, ජීවන විලාසිතාවක් බවට පත්ව තියෙනවා. මේ විලාසිතාව තුළ ඇත්තටම වෙන්නේ හරි දේ ද?
 
ඒක දිග කතාවක්. පොඩි ගෙයක් කරන්න, ෆැන්ට්‍රියක් කරන්න හෝ සමහර විට ටොයිලට් එකක් හදන්න ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක්ව හෝ සැලසුම් ශිල්පියකු පාවිච්චි කරන්නේ මුළු ලෝකෙන්ම ලංකාවේ විතරයි. අඩුම තරමින් ඉන්දියාවේවත් එහෙම නැහැ. ඒ නිසා තරුණයකු ඉගෙනුම ඉවර කරගෙන එද්දී රැකියා සෑහෙන ප්‍රමාණයක් මේ ක්ෂේත්‍රයේ තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් වෙනත් උපාධිධාරියකුට වඩා වාස්තු විද්‍යාඥයෙක්ට හෝ නිර්මාණ ශිල්පියකුට හම්බ කරන්න පුළුවන්. එතැනදී බොහෝ විට අපේ අය ඉගෙනුම ඉවරයි කියලා හිතනවා.
 
ඒත් මැරෙනකම් ඉගෙනුම ඉවර වෙන්නේ නැහැ. නමුත් මේකේදී විශ්‍රාම යන වයසකුත් තියෙනවා. ඉගෙනුම ඉවරයි කියන දවස හතළිහ වෙන්න පුළුවන්, හැට වෙන්න පුළුවන්, සීය වෙන්න පුළුවන්. තරුණයකුගෙන් හුඟක් ළාබාල නිර්මාණ ශිල්පියකුගෙන් යමක් ඉගෙන ගන්න බැරි දවසක, විශ්‍රාම යන එක හොඳයි.
 
ඒ කියන්නේ ඔබත් තාම ඉගෙන ගන්නවා...
 
මම තාම ඉගෙන ගන්නවා. හැම දෙයක්ම ඉගෙන ගන්නවා. මමනම් කියන්නේ අපේ පොඩි අය ටික මට උගන්නනවා කියලයි.
 
පසුගිය රජය ඇරැඹු කොළඹ නගර අලංකරණ ව්‍යාපෘතිය තුළ ඔබ ප්‍රධාන භූමිකාවක්, ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියකු හැටියට නිරූපණය කළා. ඒ ව්‍යාපෘතිය ගැන විවිධ විවේචන තියෙනවා. වයසක කෙනෙක්ව මේකප් කිරීමක් විදිහට සමහරු ඒක දකිනවා. ඔබ ඒ ගැන මොකද කියන්නෙ?
 
මෙහෙමයි. මම ඔය ව්‍යාපෘතියට සම්බන්ධ වුණේ කොහොම ද කියලා මුලින්ම කියන්නම්. යුද්ධ කාලේ මම කිමිදීම් කටයුතු කරද්දි නාවික හමුදාවේ පිරිසක් එක්කයි මම ඒක කළේ. ඇළ මාර්ග සුද්ද කිරීමේ වැඩ කටයුතු භාර දීලා තිබුණේ ඒ අයට. ඒ අය මගෙන් අදහස් ගත්තා. සුද්ද කරලා පස් ටික එළියට දැම්මහම තණකොළ වවන්න පුළුවන් තැනක් හැදුණා. මේකට කරන්න පුළුවන් මොකක්ද කියලා අපි බැලුවා. පෙරියමන්ට් එකයි ඇළයි අතර හොඳ පිට්ටනියක් ආවා.
 
ඒ පිට්ටනියට මිනිස්සුන්ව ගෙන්නන්න පටන්ගත්තා. ඊළඟට ඩච් හොස්පිටල් එක අලුත්වැඩියා කරන්න කියලා මට කිව්වා. ඒත් ඒකට හේතුවක් තිබුණේ නැහැ. මේකට අපි හේතුවක් හොයාගමු කියලා දවස් හතරෙන් අපි හේතුවක් දුන්නා. පවුලේ හැමෝටම යන්න පුළුවන් තැනක්, එතැන නිර්මාණය කළා. එහෙම තැන් ඒ වෙද්දි තිබුණේ නැහැ. ඊට පස්සේ රේස් කෝස් එක පටන්ගත්තට මම ඒකේ දිගට ගියේ නැහැ. යූඩීඒ එක ඒ වෙද්දි සෑහෙන වැඩ කළා. මම ඇත්තටම කළේ නිදහස් චතුරස්‍රයේ ඇවිදින මංතීරු හදලා ගස් හා තණකොළ වවලා ඒක සුද්ද කරලා දෙන එකයි, ඩච් හොස්පිට්ල් එකයි විතරයි.
 
නගර අලංකරණ ව්‍යාපෘතියක් ජනතාව එක්ක ඒ අයගේ අවශ්‍යතා එක්ක මොන තරම් බද්ධ විය යුතු ද?
 
මෙහෙමයි. නගර අලංකරණය ගැන කෙනෙකුට විවේචන ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන්. ඒක මම පිළිගන්නවා. දැන් හැම වගුරු බිමක්ම හාරලා වැවක් කරන එක ප්‍රශ්නයක්. හැම තැනම ඇවිදින මංතීරු හදන එක ප්‍රශ්නයක්. ගස් කපන එක ප්‍රශ්නයක්. නමුත් මේක පිටුපස යමක් තියෙනවා. ඒක අපි පිළිගත යුතුයි. කවුරු මොනවා කිව්වත් මිලියන දෙක, දෙකහමාරක අතර ප්‍රමාණයක් කොළඹ ඉන්නවා. කුණු වීසි කරන්න එපා කෙළ ගහන්න එපා, මුත්‍රා කරන්න එපා කියලා මේ මිනිස්සුන්ට උගන්නන්න ගියොත් ඒක හරි යන වැඩක් නෙවෙයි.
 
නගර අලංකරණයේදී මුලින්ම කළේ පිරිසුදු කරන එක. එහෙම වෙද්දි කෙනෙකුට යමක් විසි කරන්න හිතන්නෙ නැහැ. ඒක වුණා. ඊළඟට යුද්දේ නිසා හෝ වෙනත් හේතු නිසා හැම රාජ්‍ය ආයතනයක්ම බිත්ති ගහලා, කම්බි ගහලා වටකරගෙන හිටියා. නමුත් ඒ ඉඩම් අයිති වෙන්නෙ රාජ්‍යයට, රටට. රාජ්‍යය කියන්නේ ජනතාවට. ඒ හේතු කරගෙන පොලීසිය ද ලේඛනාගාරය ද නොබලා එතැන තිබුණු සමස්ත භූමි භාගය අපි ආපහු සමාජයට භාර දුන්නා.
 
අද ලේඛනාගාර ගොඩනැඟිල්ල ඇතුළට යන්න බැරි වේවි, නමුත් එතැනට වෙනකම් තියෙන අක්කරයක විතර භූමි භාගය, අපි නැවත පාවිච්චි කිරීමට හැකි වන සේ විවෘත කරලා තියෙනවා. මගේ අදහස වුණේ බෞද්ධාලෝක මාවතේ ඉඳන් රූපවාහිනිය, නිදහස් චතුරස්‍රය, නෙළුම් පොකුණ, විහාරමහා දේවි උද්‍යානය හරහා කොටුවට හෙවණේ ඇවිදින්න පුළුවන් රටක් හදන්නයි. දැන් ඒ බොහෝ තැන්වල වැටවල් ගැලවී තියෙනවා. අනිවාර්යයෙන්ම කවදාහරි දවසක නෙළුම්පොකුණ ඉදිරිපස තියෙන වැටත් ගැලවිය යුතුමයි. චතුරස්‍ර තිබිය යුත්තේ විවෘතවයි. ලෝකේ හැමතැනම එහෙමයි.
 
ගිය ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩකළ ඔබ මේ ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩ කරන්න ලෑස්ති ද?
 
ගිය ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩ කළේ නැහැ. යම් දෙයක් මම කළානම් කළේ මුදල්වලට නෙමෙයි.
 
ඒ කියන්නේ ස්වෙච්ඡාවෙන් ද වැඩ කළේ?
 
නැතුව.
 
ඇයි, එහෙම වැඩ කළේ ඇති තරම් මුදල් තියෙන නිසා ද?
 
එහෙම නෙමෙයි, සල්ලි අරන් විවේචනවලට බඳුන් වීමේ අවශ්‍යතාවක් මට තිබුණේ නැහැ. බැරි වෙලාවත් එහෙම ගත්තානම් ඇයි එහෙම ගත්තේ, එච්චර ගත්තෙ ඇයි කියලා අහද්දි මට ඒවාට උත්තර දෙන්න වෙනවා. එහෙම වෙන්න මට අවශ්‍ය වුණේ නැහැ.

 
මේ ආණ්ඩුව ආවට පස්සේ තමන් එක්ක වැඩ කරන්න එන්න කියලා ආරාධනා ලැබුණේ නැද්ද?
 
ලැබුණා. මම දැන් මෙගා පොලිස් එකත් එක්ක වැඩ කරනවා. හරින් ප්‍රනාන්දු මහතා ඌවේ මහ ඇමැතිකමේ ඉඳිද්දි මම ඇල්ල අලංකරණ ව්‍යාපෘතිය පටන් ගත්තා. ඊට පෙර මම රනිල් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා එක්ක 2004 දී බෙන්තොට මස්කෙළිය සැලැස්ම කළා. මට දේශපාලනයක් නැහැ.
 
පාසල් සමයේ දක්ෂ ක්‍රීඩකයෙක් වූ ඔබ දැන් ක්‍රීඩා කටයුතුවල නිරත වෙන්නෙ නැද්ද?
 
කරනවා. ගොල්ෆ් පොඩ්ඩක් අතහැරලා වගේ තියෙන්නේ. ක්‍රිකට් ටිකක් පටන්ගත්තා. ෂුටින් කරනවා.
 
ඔය ඔක්කොම දේවල් කරන්න වෙලාව හොයාගන්නේ කොහොම ද?
 
දවසකට පැය 24ක් තියෙනවානේ. මෙහෙමයි අනිත් දේවල් කරන්නේ නැතුව වාස්තු විද්‍යාව හරියට කරන්න බැහැ. එතැනදී යම් කැප කිරීම් කරන්න වෙනවා.
 
ඔබ මෑතක සිට යතුරුපැදි හා මෝටර් රථ ධාවකයන් කණ්ඩායමක් ප්‍රවර්ධනය කරමින් ඉන්නවා. ඒ ගැනත් අපි කතා කරමු...
 
මේ සියලු දේවල් කරන අතරේ යතුරුපැදි ධාවන තරගවලට සහභාගිවීමේ ආශාවක්, හුඟ කලක ඉඳන් තිබුණා. ඒකට සෑහෙන උත්සාහ කළත් හරි ගියේ නැහැ. එතැනදි මට දෙන්නෙක්ගෙන් ඉගෙනගන්න ලැබුණා. ඒ අය යතුරුපැදි අංශයේ පහළ මට්ටමේ ශූරයන්. ඒ අයගේ දක්ෂතාවන් දැකලා මම ඒ දෙන්නට මට ගෙනාපු බයිසිකල් දුන්නා. සාමාන්‍ය මට්ටමේ තිබුණු ඒ යතුරුපැදි පැදලා ඒ අය දිනුවා. ඊට පස්සෙ මගේ යාළුවන්වත් සම්බන්ධ කරගෙන ඒ අයගෙත් උදවු, අනුග්‍රහය ලබාගෙන අලුත් යතුරුපැදි අරගෙන හොඳ කණ්ඩායමක් අපි මේ වන විට හදලා තියෙනවා.
 
ඒ හැදුවට පස්සෙ එක දිගට අපේ අය ඔක්කොම වගේ තරග දිනුවා. රේස් ගැන හෝ පදින හැටි ගැන කවුරුහරි ඇහුවොත් එච්චර මම දන්නේ නැහැ. මම කරන්නේ මේ ටීම් එක එකට තියාගෙන, ඒ අයට අවශ්‍ය දේ පිළිබඳ සොයා බලා ඒවා ලබාදෙන එක විතරයි. මම මේක කරන්න හිටියේ අවුරුද්දයි. ඒත් දැන් මේ දෙවැනි අවුරුද්දට යන්න හදන්නේ. මගේ වචනවලින් කිව්වොත්, මේක මට දැන් පිස්සුවක් වෙලා ඉවරයි.
 
විශේෂ ස්තූතිය
චාමර ලක්ෂාන් කුමාර 
සිළුමිණ පුවත්පත
 
----------------------------------------------

Architect Murad Ismail

Water’s Edge has fast become a recreational landmark of distinction in Sri Lanka. Nandike Samaranayake explores the compromises, challenges, and characteristics of this unique facility designed by Architect Murad Ismail.

Water’s Edge, the youngest golf course in Sri Lanka and its environs have rapidly caught on as a location and a backdrop for varying social and commercial events. Though somewhat removed from the city centre, it nevertheless attracts such gatherings in contrast to a traditional Golf Club. This is mainly owing to its planning and design, guided by more than the necessities of tradition.

The main challenge faced was to create two functional elements out of the water-logged marsh which was the terrain we had to work with. The first was a flood detention area with wide canals and ponds which could hold the excess water from the Kelani River, so that there wouldn’t be any more ‘annual floods’ as previously experienced in the site. Secondly, a functioning and profit making golf course, so that a private investor could be attracted to create the flood detention area, which the government couldn’t afford.

However, Water’s Edge may be considered ‘unique’ in comparison with other Golf Courses in Sri Lanka, as it evolved from inception to function on two levels. On one hand was the necessity to produce an interesting and challenging Golf course of competition standards. On the other, it had to have functions that could generate sufficient revenue to make the vast investment worthwhile.

The architect, Murad Ismail, himself an avid golfer, approached the initial design with the requirements of a traditional Golf and Country Club, unique only by virtue of its architecture, sensitive to culture, climate and site. The spaces clearly seem to take advantage of the sprawling greenery and the dredged lakes. All or most of the designated spaces capitalize on views at the upper levels and seamlessly blend with the outdoors at the lower levels.

Raised on a man-made knoll for that ‘Club House’ effect in a land where there were hardly any undulations, the main building was designed with a spacious lobby at the entrance level, almost a verandah that encroaches into the water. A more private, Members’ Lounge and a Restaurant were sited upstairs. The area beneath the lobby was fashioned into a modern Pro shop and large changing rooms with the remainder allocated to service. Thus far, the development was in keeping with the basic requirements of any modern Golf Course.

When it came to the design of the Country Club aspect, however, the owners were eager to provide more than the usual Club facilities. The initial designs included a Gymnasium, Pool, Squash Courts, Tennis Courts and the relatively modern element of a Spa. The design evolved with certain space-consuming sports facilities being dropped in favour of restaurants and a fully fledged kitchen. Here was the starting point for the ‘uniqueness’ of the project, born of a combination (and, at times, confrontation) of far reaching business minds with that of architectural creativity to harmoniously blend commerce with recreation. Having housed a banquet hall larger than any in the five star hotels in the city, the building could no longer be considered a ‘Country Club’. For want of a better word, this second stageof development was referred to, by the owners and Architects, as a ‘Leisure Centre’.

Water’s Edge opened with the banquet hall being booked for months in advance. The premises quickly became a favourite location for social functions, business meetings and even product launches. Hosting such diverse events made the place less exclusive and more open to mainstream commerce related activities.

Up to a certain stage, the social activities were kept segregated from the Golf facilities by sheer planning that went into the design of the spaces. With increasing demand more space was needed for social events. The spacious lobby became a restaurant doubling up as a host for kiddies’ parties and informal functions. Even the simple link that was meant to connect the activities was transformed into a rentable space with the obvious name ‘The Link’. Though some of these conversions were actively objected to by the Architect, advice was nevertheless provided for appropriate change of use where there was an absolute necessity for more space.

Water’s Edge development had a distinct and unmistakable effect upon the suburban neighbourhood from its inception. As early as the time of perimeter surveying, neighouring land values increased by double digit percentages. As the massive earth work was set in motion widening the canals and forming the Tees, Fairways and Greens, the development was being ‘sold’ by other developers and investors with their own products. Nearby land suddenly became prime residential areas despite weak soil conditions, apartment builders had sold most of the apartments upfront sighting the massive development that was taking place in the vicinity.

A project of this magnitude and nature boosts growth in the suburban fabric transforming and upgrading the value and usage of vast areas surrounding the development. More importantly, Waters Edge development has proved that a profitable commercial venture which undoubtedly provides value addition to the surrounding areas can be done within the strict guidelines of the authorities concerned.

“The authorities must be commended on the ingenuity of this plan as it took care of a recurring problem, the result being that the flooding of the Kelani River has not happened since the development,” says Murad ,the Architect for Water’s Edge, “that is more significant than any design achievement or the profitability of venture as a Golf Club”.

thanks for
http://www.thearchitect.lk
 
 

රෙක්ස් ජයසිංහ නම් බාලදක්ෂයා

ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්යාලයේ ආදි ශිෂ්‍යයෙකු හා හිටපු බාලදක්ෂ ප්‍රධාන කොමසාරිස් වරයෙකු වූ බෙල්ලන විදානලාගේ රෙක්ස් ජයසිංහ මහතා ජනප්රියත්වයට පත් වූයේ රෙක්ස් ජයසිංහ නමිනි.
ලෝකයේ තීරණාත්මක යුගයක් වූ 1931වසරේ ජුනි මස 14 වන දින උපත ලැබූ මහතා 1937 සිට 1949 දක්වා ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්යාලයට ඇතුලත් වූ අතර එහි ආරම්භක සිසුන්ගෙන්  එක් අයෙකු විය. ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලය යනු ඇන්ග්ලිකානු ක්‍රිස්තු සභාවට අයත් පාසලකි. ප්‍රාථමික සහ ද්විතීක අධ්‍යාපනය සපයන්නාවූ ශ්‍රී ලංකාවේ කීර්තිමත් නාමයක් හිමි ප්‍රථම පෙළේ පාසලක් විය. 2වන ලෝකයුධ සමයේදී ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්යාලය තාවකාලිකව රෝහල බවට පත් වූ බැවින් ගුරුතලාවේ ශාන්ත තෝමස් විද්යාලයට මෙම සිසුන් මාරුකර විදයාලය අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යනු ලැබිණ. ගුරුතලාවේ සිට අධ්යාපන ලැබීමෙන් අනතුරුව රෙක්ස් ජයසිංහ මහතා වැඩිදුර අධ්යාපනය සඳහා පේරාදෙණිය විශ්ව විදයාලයට ඇතුලත්වීමේ වරම් ලැබීය. 1988 දී භූගෝල විද්යාව සඳහා B.A.(විශේෂ) දිනා ගැනීමෙන් පසු රජයේ සේවකයෙකු ලෙස විවිධ ආයතන රැසක සේවය කරනු ලැබීය.
 
1988දී ඔහු ශ්රී ලංකා බාලදක්ෂ සංගමයේ ප්රධාන කොමසාරිස්වරයා බවට පත් විය. මෙම වකවානුවේදී බාලදක්ෂ සංවර්ධනය වෙනුවෙන් කැපවී කටයුතු කලේය. එවකට ශ්රී ලංකා ජනාධිපතිතුමා රණසිංහ ප්රේමදාස මහතාගේ වකවානුවේදී "සාර්ක් ජම්බෝරිය" යන අදහස යෝජනා කොට ක්රියාත්මක කරනු ලැබූ අතර 1989 දී ඕස්ට්රේලියාවේ දී පැවැත්වූ ආසියානු පැසිෆික් කලාපීය බාලදක්ෂ සමුළුව පවත්වනු ලැබීය.

1990දී ස්ථාපිත කරන ලද විහාර මහා දේවි උද්යානයේ දී මෙම ජාත්යන්තර බාලදක්ෂ කඳවුර පැවැත්වීමට සියලු කටයුතු සංවිධානය කර තිබියදී අවාසනාවකට මෙන් රෙක්ස් ජයසිංහ මහතා 1990 පෙබරවාරි මස 3 වන දින අප අතරින් සදහටම වෙන්විය.

 
 
 

මෙම කෙටි සටහන ශ්රී ලංකා බාලදක්ෂ ව්‍යාපාරය වෙනුවෙන් දහදිය හෙලූ මහතාගේ නාමය අන්තර්ජාලයේ සුරැකී තිබීම උදෙසාවෙනි.

විශේෂ ස්තූතිය
http://www.stcscouts.com