මම තාම ඉගෙනගන්නවා - ගෘහනිර්මාණ ශිල්පි මුරාඩ් ඉස්මයිල්
මුරාඩ් ඉස්මයිල් ප්‍රවීණ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙකි. ඔහු ප්‍රවීණ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පි ජෙෆ්රි බාවාගෙන් පසු ශ්‍රී ලංකාවේ කාර්යබහුලතම ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියා යැයි කීවොත් නිවරදිය. සුවිශේෂීම දෙය නම් ඔහු කුඩා අවධියේ ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයේ බාලදක්ෂයෙකු වීමයි.
අම්මා, තාත්තා ඇතුළු ගෙදර අය එක්ක ගතකළ කාලය ගැන මුරාඩ්ට තියෙන මතකය මොන වගෙයි ද?
ඒක හරිම සුන්දර මතකයක්. මම ඉපදුණේ හැදුණේ වැඩුණේ කොළඹ. පාසල් දෙකකට
ගියා. මුලින්ම කොල්ලුපිටියේ ශාන්ත තෝමස් ප්‍රාථමික විද්‍යාලයට ගියා. ඊට
පස්සේ ගල්කිස්ස ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයට ඇතුළු වුණා. ඒ කාලේ පාසල්
ශිෂ්‍යයෙක් කරන හැම දෙයක්ම වගේ කළා. ඉගෙන ගත්තා. හොඳට ක්‍රීඩා කළා.
මොන වගේ ක්‍රීඩා ද කළේ?
ක්‍රීඩා අටක් විතර කළා.
ඒ අතරින් වඩාත් බැරැරුම්ව ගත්තෙ මොනව ද?
මෙහෙමයි, පොඩි කාලේ ක්‍රිකට් සිරියස්ව ගත්තා. 17න් පහළින් පස්සේ
අතහැරියා. ඊට පස්සෙ මේස පන්දු හා බැඩ්මින්ටන් තමයි වැඩියෙන්ම කළේ. ගොල්ෆුත්
සෑහෙන කළා.
ශාන්ත තෝමස් විද්‍යාලය, බොහෝම නිදහස් පාසලක් විදිහට ප්‍රසිද්ධයි.
ක්‍රීඩා කටයුතුවලට අමතරව ඉස්කෝලේ කාලේ කරපු වෙනත් බාහිර ක්‍රියාකාරකම් මොනව
ද?
සෑහෙන බාහිර ක්‍රියාකාරකම්වල නිරත වුණා. බාලදක්ෂ කටයුතු කළා. කණ්ඩායම්
නායකයා හැටියට පවා කටයුතු කළා. සාහිත්‍ය සංගම් දෙකේම සභාපතිවරයා හැටියට
වැඩ කළා. හේවිසි කණ්ඩායමේ හිටියා. සංගීත කණ්ඩායමේ හිටියා. ඒ වගේ ගොඩක්
බාහිර වැඩ කළා.
උසස් පෙළට කළේ මොන විෂයයන් ද?
විද්‍යා විෂයයන්. විභාගේ සමත්වෙලා 1991 කොළඹ විශ්ව විද්‍යාලයේ විද්‍යා
පීඨයට ඇතුළු වුණා. අවුරුදු හතරක් එතැන හිටියා. ඒත්, අන්තිම විභාගේ කළේ
නැහැ. ඒ වෙද්දි මම ජෙෆ්රි බාවා එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගෙන තිබුණා. ඒ නිසාම අරක
මට එපාවෙලා තිබුණා.
විද්‍යා විෂයයන් තෝරගන්න විශේෂ හේතුවක් තිබුණ ද?
මගේ තාත්තා රසායන විද්‍යාඥයෙක්. එයාගේ පීඑච්ඩී එක තියෙන්නේ රසායන
විද්‍යාවෙන්. නමුත් ඊට පස්සේ එයා කළමනාකරණ පැත්තට ගියා. තාත්තා වගේ වෙන්න
මටත් අවශ්‍ය වුණා.
ඉහළ පවුල් පසුබිමක් තිබුණ ඔබ පිටරටකට නොගිහින් ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න තීරණය කළේ ඇයි?
මොනවා වුණත් ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න කියලා තාත්තා හැම
වේලේම කිව්වා. වෙන එකක් තියා ගංගාරාමෙට ගිහින් කොන්ඩඤ්ඤ හාමුදුරුවන්ගෙන්
අවුරුදු අටක් මම සිංහල හා බුද්ධාගම ඉගෙන ගත්තා. ලංකාවේ ජීවත්වෙනවානම්
භාෂාවයි ආගමයි දැනගත යුතුයි කියලා තාත්තා නිතර කිව්වා. ඒ වගේම අපේ රටේ
සමාජය ගැන තේරුම් ගන්න ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුළු වෙන්න කියලත් තාත්තා
කිව්වා.
මුරාඩ්ගේ අම්මා තාත්තා ගැන තොරතුරු කීවොත්...
තාත්තා ආචාර්ය ඉස්මයිල්. යුනිලීවර් සමාගමේ උපසභාපතිවරයකු හැටියට
කටයුතු කළා. අම්මා මරීනා ඉස්මයිල්. ඇය පශ්චාත් උපාධිධාරිනියක්. අම්මා කෙටි
කාලයක් ඉගැන්වීමේ කටයුතුවල නිරත වුණා. පස්සෙ පොත් ලිව්වා.
ජෙෆ්රි බාවා ඔබේ ජීවිතයට බලපෑවේ මොන විදිහට ද?
ඒ අතරින් වඩා ප්‍රසිද්ධ වුණේ මොන වගේ වැඩ ද?
සෑහෙන බලපෑවා. හුඟ දෙනෙක් කතා කරන්නේ ජෙෆ්රි බාවා කරපු දේ ගැන විතරයි.
එයා එක්ක වැඩ කරද්දි මට වඩා වැදගත් වුණේ ඔහු හිතන විදිහයි. එයා යමක් ගැන
නිතරම වෙනස් විදිහට බැලුවා. ඒකේ එයාගේම අනන්‍යතාවක් තිබුණා. නිතරම අලුත්
විදිහට හිතුවා.
ඒ හිතපු විදිහ කාටවත් කොපි කරන්න පුළුවන් වුණේ නැහැ. ඒ එක්කම ඔළුවට
නොගෙන සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයෙක් හැටියට හැම වෙලේම වැඩ කළා. මොනතරම් ප්‍රසිද්ධ
කෙනෙක් වුණත් මොනවා හරි ප්‍රොජෙක්ට් එකක් ලැබුණහම එයා හරියට බබෙක් වගෙයි.
තමන් තවමත් ඉගෙන ගන්නවා කියලා හිතලා බාවා වැඩ කළා. එයා හැම තිස්සේම ‘අ’
යන්නේ ඉඳලා වැඩක් කරන කෙනෙක්. මැදින් පටන් ගන්න කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒ නිසා හැම
ප්‍රොජෙක්ට් එකක්ම එකකට එකක් වෙනස්.
කොහොම ද බාවා එක්ක වැඩ කරන එක ලෙහෙසි වුණා ද? ගෝලයන්ට නිදහසක් දුන්නා ද?
තනිකරම. උපරීම නිදහසක් දුන්නා.
බාවා එක්ක කරපු මතක හිටින වැඩ මොනව ද?
කණ්ඩලම, අන්තිම හරිය. එතැන මම වැඩිය හිටියේ නැහැ. බ්ලු වෝටර් හෝටලය,
ලයිට් හවුස් හෝටලය, ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහත්තයාගේ මිරිස්සේ ගෙයක් තිබුණා, ඒක.
සින්බැඩ් හෝටලය වගේ දේවල් මේ වෙලාවේ මතක් වෙනවා.
බාවාගෙන් අයින්වෙලා තමන්ගේම ආයතනයක් පටන්ගන්න හිතුවේ ඇයි?
ජෙෆ්රි බාවාගේ අන්තිම කාලේ වයස නිසා ජොබ් එකකට දෙකකට වඩා එයා ගත්තේ
නැහැ. අපිට ඊට වඩා ධාරිතාවක් තිබුණා. තරුණ වයසේ හිටපු අය හැටියට අපිට ඊට
වඩා මුදල් අවශ්‍ය වුණා. ජෙෆ්රි බාවාට උදවු කරන ගමන් අපිත් වැඩ අරගෙන 1997
දී පොඩියට ආයතනයක් පටන්ගත්තා. මගේ ව්‍යාපාරික සහකරුවා වුණේ චන්න දාස්වත්ත.
අපි මුලින්ම කළේ ගෙයක්. ගෙවල්, ෆැක්ටරි වගේ දේවල් තමයි මුල් කාලේ කළේ.
මේ වන විට මොනතරම් වැඩ ප්‍රමාණයක් ඔබලගේ එම්අයිසීඩී සමාගම කරලා තියෙනව ද?
තුන්සියයකට වැඩියි.
ඒ අතරින් වඩා ප්‍රසිද්ධ වුණේ මොන වගේ වැඩ ද?
වෝටර්ස් ඒජ් එක මම කරපු දෙයක්. ජෙට්වින්ග් යාල මම කරපු දෙයක්.
ජෙට්වින්ග් සී හෝටලය, සෙන්ටාරා බෙන්තොට, මාලදිවයිනේ පෝ සීසන්ස් හෝටලය,
අවානි බෙන්තොට, බාර්ස් කැෆේ, බ්‍රැන්ඩික්ස් අලුත් බිල්ඩිම වගේ ඒවා මේ
වෙලාවේ මතක් වෙනවා.
මේ අතරින් වඩාත් කැමැති නිර්මාණය නම් කරන්න කිව්වොත්, මුරාඩ් නම් කරන්නේ මොකක්ද?
බාර්ස් කැෆේ එකට මම කැමැතියි. ඒක පර්චස් දාහතක් විතර ඩුප්ලිකේෂන් පාර
අයිනේ තියෙන පොඩි බිල්ඩිමක්. බස්වලින්, දුම් අනම් මනම් ආවට, අනිත් රටවල වගේ
ලංකාවේත් එළිමහනේ ඉඳගෙන කතා කරන, කෑම කන ක්‍රමයක් හදමු ඒකට ට්‍රයි කරමු
කියලා ඒක අයිති අයට යෝජනා කරලා ඒ වැඩේ කළා. වැඩේ පොඩි වුණාට ඒක මට සෑහෙන
අල්ලලා ගියා. ඒක සාර්ථකත් වුණා.
සාමාන්‍යයෙන් වැඩක් කරන් යද්දී එතැනදී වඩා වැදගත් වන්නේ ඔබ හිතන විදිහ ද නැත්නම් සේවාදායකයාගේ අදහස් ද?
මගේම අදහස තමයි. ඒක එන්නේ සේවාදායකයාගේ අදහසයි, තැනයි, පරිසරයයි,
සියල්ලම එක්කයි. සාමාන්‍යයෙන් මගේ අදහස එද්දි සේවාදායකයාගේ ජීවන විලාසය
පාවිච්චිය සියල්ලම ඇතුළුවෙන අදහසක් තමයි එන්නේ.
දේශීයව වගේම ඔබ ජාත්‍යන්තරයත් ජයගත් ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක්. වැඩ කරන්න පහසු මෙහේ අය එක්ක ද? පිටරටවල අය එක්ක ද?
මෙහෙමයි, පිටරට අය අපිට වැඩක් භාර දෙන්නේ අපි ගැන හොඳට හොයලා බලලයි. ඒ
නිසා අපි ගැන ඒ අයට තියෙන වටිනාකම, ගෞරවය වැඩියි. හුඟක් වෙලාවට ලංකාවේදී
වැඩක් භාර දෙද්දී අපිට ගෙවන මුදල වගේම ඒ ව්‍යාපෘතියට වෙන් කරන මුදල ගත්තත්
පිටරට කෙනෙකුට දෙනවට වඩා හුඟක් අඩුයි. ඒ නිසාම එක්තරා විදිහකට සීමාවන්ට
කොටුවීමක් සිද්ධ වෙනවා. එහෙම දෙයක් තියෙනවා.
1997 දී එම්අයිසීඩී සමාගම පටන් ගනිද්දි කී දෙනෙක් ආයතනයේ හිටිය ද?
චන්නයි, මායි තව දෙන්නයි. ඔක්කොම හතර දෙනයි.
අද?
මේ වෙද්දි හැත්තෑපහක් විතර අපිත් එක්ක වැඩ කරනවා.
ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පය, මේ වන විට ලංකාව තුළ සුවපහසු රැකියා අවස්ථාවක්,
ජීවන විලාසිතාවක් බවට පත්ව තියෙනවා. මේ විලාසිතාව තුළ ඇත්තටම වෙන්නේ හරි දේ
ද?
ඒක දිග කතාවක්. පොඩි ගෙයක් කරන්න, ෆැන්ට්‍රියක් කරන්න හෝ සමහර විට
ටොයිලට් එකක් හදන්න ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක්ව හෝ සැලසුම් ශිල්පියකු පාවිච්චි
කරන්නේ මුළු ලෝකෙන්ම ලංකාවේ විතරයි. අඩුම තරමින් ඉන්දියාවේවත් එහෙම නැහැ. ඒ
නිසා තරුණයකු ඉගෙනුම ඉවර කරගෙන එද්දී රැකියා සෑහෙන ප්‍රමාණයක් මේ
ක්ෂේත්‍රයේ තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් වෙනත් උපාධිධාරියකුට වඩා වාස්තු
විද්‍යාඥයෙක්ට හෝ නිර්මාණ ශිල්පියකුට හම්බ කරන්න පුළුවන්. එතැනදී බොහෝ විට
අපේ අය ඉගෙනුම ඉවරයි කියලා හිතනවා.
ඒත් මැරෙනකම් ඉගෙනුම ඉවර වෙන්නේ නැහැ. නමුත් මේකේදී විශ්‍රාම යන
වයසකුත් තියෙනවා. ඉගෙනුම ඉවරයි කියන දවස හතළිහ වෙන්න පුළුවන්, හැට වෙන්න
පුළුවන්, සීය වෙන්න පුළුවන්. තරුණයකුගෙන් හුඟක් ළාබාල නිර්මාණ
ශිල්පියකුගෙන් යමක් ඉගෙන ගන්න බැරි දවසක, විශ්‍රාම යන එක හොඳයි.
ඒ කියන්නේ ඔබත් තාම ඉගෙන ගන්නවා...
මම තාම ඉගෙන ගන්නවා. හැම දෙයක්ම ඉගෙන ගන්නවා. මමනම් කියන්නේ අපේ පොඩි අය ටික මට උගන්නනවා කියලයි.
පසුගිය රජය ඇරැඹු කොළඹ නගර අලංකරණ ව්‍යාපෘතිය තුළ ඔබ ප්‍රධාන
භූමිකාවක්, ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියකු හැටියට නිරූපණය කළා. ඒ ව්‍යාපෘතිය ගැන
විවිධ විවේචන තියෙනවා. වයසක කෙනෙක්ව මේකප් කිරීමක් විදිහට සමහරු ඒක දකිනවා.
ඔබ ඒ ගැන මොකද කියන්නෙ?
මෙහෙමයි. මම ඔය ව්‍යාපෘතියට සම්බන්ධ වුණේ කොහොම ද කියලා මුලින්ම
කියන්නම්. යුද්ධ කාලේ මම කිමිදීම් කටයුතු කරද්දි නාවික හමුදාවේ පිරිසක්
එක්කයි මම ඒක කළේ. ඇළ මාර්ග සුද්ද කිරීමේ වැඩ කටයුතු භාර දීලා තිබුණේ ඒ
අයට. ඒ අය මගෙන් අදහස් ගත්තා. සුද්ද කරලා පස් ටික එළියට දැම්මහම තණකොළ
වවන්න පුළුවන් තැනක් හැදුණා. මේකට කරන්න පුළුවන් මොකක්ද කියලා අපි බැලුවා.
පෙරියමන්ට් එකයි ඇළයි අතර හොඳ පිට්ටනියක් ආවා.
ඒ පිට්ටනියට මිනිස්සුන්ව ගෙන්නන්න පටන්ගත්තා. ඊළඟට ඩච් හොස්පිටල් එක
අලුත්වැඩියා කරන්න කියලා මට කිව්වා. ඒත් ඒකට හේතුවක් තිබුණේ නැහැ. මේකට අපි
හේතුවක් හොයාගමු කියලා දවස් හතරෙන් අපි හේතුවක් දුන්නා. පවුලේ හැමෝටම යන්න
පුළුවන් තැනක්, එතැන නිර්මාණය කළා. එහෙම තැන් ඒ වෙද්දි තිබුණේ නැහැ. ඊට
පස්සේ රේස් කෝස් එක පටන්ගත්තට මම ඒකේ දිගට ගියේ නැහැ. යූඩීඒ එක ඒ වෙද්දි
සෑහෙන වැඩ කළා. මම ඇත්තටම කළේ නිදහස් චතුරස්‍රයේ ඇවිදින මංතීරු හදලා ගස් හා
තණකොළ වවලා ඒක සුද්ද කරලා දෙන එකයි, ඩච් හොස්පිට්ල් එකයි විතරයි.
නගර අලංකරණ ව්‍යාපෘතියක් ජනතාව එක්ක ඒ අයගේ අවශ්‍යතා එක්ක මොන තරම් බද්ධ විය යුතු ද?
මෙහෙමයි. නගර අලංකරණය ගැන කෙනෙකුට විවේචන ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවන්. ඒක
මම පිළිගන්නවා. දැන් හැම වගුරු බිමක්ම හාරලා වැවක් කරන එක ප්‍රශ්නයක්. හැම
තැනම ඇවිදින මංතීරු හදන එක ප්‍රශ්නයක්. ගස් කපන එක ප්‍රශ්නයක්. නමුත් මේක
පිටුපස යමක් තියෙනවා. ඒක අපි පිළිගත යුතුයි. කවුරු මොනවා කිව්වත් මිලියන
දෙක, දෙකහමාරක අතර ප්‍රමාණයක් කොළඹ ඉන්නවා. කුණු වීසි කරන්න එපා කෙළ ගහන්න
එපා, මුත්‍රා කරන්න එපා කියලා මේ මිනිස්සුන්ට උගන්නන්න ගියොත් ඒක හරි යන
වැඩක් නෙවෙයි.
නගර අලංකරණයේදී මුලින්ම කළේ පිරිසුදු කරන එක. එහෙම වෙද්දි කෙනෙකුට
යමක් විසි කරන්න හිතන්නෙ නැහැ. ඒක වුණා. ඊළඟට යුද්දේ නිසා හෝ වෙනත් හේතු
නිසා හැම රාජ්‍ය ආයතනයක්ම බිත්ති ගහලා, කම්බි ගහලා වටකරගෙන හිටියා. නමුත් ඒ
ඉඩම් අයිති වෙන්නෙ රාජ්‍යයට, රටට. රාජ්‍යය කියන්නේ ජනතාවට. ඒ හේතු කරගෙන
පොලීසිය ද ලේඛනාගාරය ද නොබලා එතැන තිබුණු සමස්ත භූමි භාගය අපි ආපහු සමාජයට
භාර දුන්නා.
අද ලේඛනාගාර ගොඩනැඟිල්ල ඇතුළට යන්න බැරි වේවි, නමුත් එතැනට වෙනකම්
තියෙන අක්කරයක විතර භූමි භාගය, අපි නැවත පාවිච්චි කිරීමට හැකි වන සේ විවෘත
කරලා තියෙනවා. මගේ අදහස වුණේ බෞද්ධාලෝක මාවතේ ඉඳන් රූපවාහිනිය, නිදහස්
චතුරස්‍රය, නෙළුම් පොකුණ, විහාරමහා දේවි උද්‍යානය හරහා කොටුවට හෙවණේ
ඇවිදින්න පුළුවන් රටක් හදන්නයි. දැන් ඒ බොහෝ තැන්වල වැටවල් ගැලවී තියෙනවා.
අනිවාර්යයෙන්ම කවදාහරි දවසක නෙළුම්පොකුණ ඉදිරිපස තියෙන වැටත් ගැලවිය
යුතුමයි. චතුරස්‍ර තිබිය යුත්තේ විවෘතවයි. ලෝකේ හැමතැනම එහෙමයි.
ගිය ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩකළ ඔබ මේ ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩ කරන්න ලෑස්ති ද?
ගිය ආණ්ඩුවත් එක්ක වැඩ කළේ නැහැ. යම් දෙයක් මම කළානම් කළේ මුදල්වලට නෙමෙයි.
ඒ කියන්නේ ස්වෙච්ඡාවෙන් ද වැඩ කළේ?
නැතුව.
ඇයි, එහෙම වැඩ කළේ ඇති තරම් මුදල් තියෙන නිසා ද?
එහෙම නෙමෙයි, සල්ලි අරන් විවේචනවලට බඳුන් වීමේ අවශ්‍යතාවක් මට තිබුණේ
නැහැ. බැරි වෙලාවත් එහෙම ගත්තානම් ඇයි එහෙම ගත්තේ, එච්චර ගත්තෙ ඇයි කියලා
අහද්දි මට ඒවාට උත්තර දෙන්න වෙනවා. එහෙම වෙන්න මට අවශ්‍ය වුණේ නැහැ.
මේ ආණ්ඩුව ආවට පස්සේ තමන් එක්ක වැඩ කරන්න එන්න කියලා ආරාධනා ලැබුණේ නැද්ද?
ලැබුණා. මම දැන් මෙගා පොලිස් එකත් එක්ක වැඩ කරනවා. හරින් ප්‍රනාන්දු
මහතා ඌවේ මහ ඇමැතිකමේ ඉඳිද්දි මම ඇල්ල අලංකරණ ව්‍යාපෘතිය පටන් ගත්තා. ඊට
පෙර මම රනිල් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා එක්ක 2004 දී බෙන්තොට මස්කෙළිය සැලැස්ම
කළා. මට දේශපාලනයක් නැහැ.
පාසල් සමයේ දක්ෂ ක්‍රීඩකයෙක් වූ ඔබ දැන් ක්‍රීඩා කටයුතුවල නිරත වෙන්නෙ නැද්ද?
කරනවා. ගොල්ෆ් පොඩ්ඩක් අතහැරලා වගේ තියෙන්නේ. ක්‍රිකට් ටිකක් පටන්ගත්තා. ෂුටින් කරනවා.
ඔය ඔක්කොම දේවල් කරන්න වෙලාව හොයාගන්නේ කොහොම ද?
දවසකට පැය 24ක් තියෙනවානේ. මෙහෙමයි අනිත් දේවල් කරන්නේ නැතුව වාස්තු විද්‍යාව හරියට කරන්න බැහැ. එතැනදී යම් කැප කිරීම් කරන්න වෙනවා.
ඔබ මෑතක සිට යතුරුපැදි හා මෝටර් රථ ධාවකයන් කණ්ඩායමක් ප්‍රවර්ධනය කරමින් ඉන්නවා. ඒ ගැනත් අපි කතා කරමු...
මේ සියලු දේවල් කරන අතරේ යතුරුපැදි ධාවන තරගවලට සහභාගිවීමේ ආශාවක්,
හුඟ කලක ඉඳන් තිබුණා. ඒකට සෑහෙන උත්සාහ කළත් හරි ගියේ නැහැ. එතැනදි මට
දෙන්නෙක්ගෙන් ඉගෙනගන්න ලැබුණා. ඒ අය යතුරුපැදි අංශයේ පහළ මට්ටමේ ශූරයන්. ඒ
අයගේ දක්ෂතාවන් දැකලා මම ඒ දෙන්නට මට ගෙනාපු බයිසිකල් දුන්නා. සාමාන්‍ය
මට්ටමේ තිබුණු ඒ යතුරුපැදි පැදලා ඒ අය දිනුවා. ඊට පස්සෙ මගේ යාළුවන්වත්
සම්බන්ධ කරගෙන ඒ අයගෙත් උදවු, අනුග්‍රහය ලබාගෙන අලුත් යතුරුපැදි අරගෙන හොඳ
කණ්ඩායමක් අපි මේ වන විට හදලා තියෙනවා.
ඒ හැදුවට පස්සෙ එක දිගට අපේ අය ඔක්කොම වගේ තරග දිනුවා. රේස් ගැන හෝ
පදින හැටි ගැන කවුරුහරි ඇහුවොත් එච්චර මම දන්නේ නැහැ. මම කරන්නේ මේ ටීම් එක
එකට තියාගෙන, ඒ අයට අවශ්‍ය දේ පිළිබඳ සොයා බලා ඒවා ලබාදෙන එක විතරයි. මම
මේක කරන්න හිටියේ අවුරුද්දයි. ඒත් දැන් මේ දෙවැනි අවුරුද්දට යන්න හදන්නේ.
මගේ වචනවලින් කිව්වොත්, මේක මට දැන් පිස්සුවක් වෙලා ඉවරයි.
විශේෂ ස්තූතිය
චාමර ලක්ෂාන් කුමාර
සිළුමිණ පුවත්පත
----------------------------------------------
Architect Murad Ismail
Water’s Edge has fast become a recreational landmark of distinction
in Sri Lanka. Nandike Samaranayake explores the compromises, challenges,
and characteristics of this unique facility designed by Architect Murad
Ismail.
Water’s Edge, the youngest golf course in Sri Lanka and its environs have rapidly caught on as a location and a backdrop for varying social and commercial events. Though somewhat removed from the city centre, it nevertheless attracts such gatherings in contrast to a traditional Golf Club. This is mainly owing to its planning and design, guided by more than the necessities of tradition.
The main challenge faced was to create two functional elements out of the water-logged marsh which was the terrain we had to work with. The first was a flood detention area with wide canals and ponds which could hold the excess water from the Kelani River, so that there wouldn’t be any more ‘annual floods’ as previously experienced in the site. Secondly, a functioning and profit making golf course, so that a private investor could be attracted to create the flood detention area, which the government couldn’t afford.
However, Water’s Edge may be considered ‘unique’ in comparison with other Golf Courses in Sri Lanka, as it evolved from inception to function on two levels. On one hand was the necessity to produce an interesting and challenging Golf course of competition standards. On the other, it had to have functions that could generate sufficient revenue to make the vast investment worthwhile.
The architect, Murad Ismail, himself an avid golfer, approached the initial design with the requirements of a traditional Golf and Country Club, unique only by virtue of its architecture, sensitive to culture, climate and site. The spaces clearly seem to take advantage of the sprawling greenery and the dredged lakes. All or most of the designated spaces capitalize on views at the upper levels and seamlessly blend with the outdoors at the lower levels.
Raised on a man-made knoll for that ‘Club House’ effect in a land where there were hardly any undulations, the main building was designed with a spacious lobby at the entrance level, almost a verandah that encroaches into the water. A more private, Members’ Lounge and a Restaurant were sited upstairs. The area beneath the lobby was fashioned into a modern Pro shop and large changing rooms with the remainder allocated to service. Thus far, the development was in keeping with the basic requirements of any modern Golf Course.
When it came to the design of the Country Club aspect, however, the owners were eager to provide more than the usual Club facilities. The initial designs included a Gymnasium, Pool, Squash Courts, Tennis Courts and the relatively modern element of a Spa. The design evolved with certain space-consuming sports facilities being dropped in favour of restaurants and a fully fledged kitchen. Here was the starting point for the ‘uniqueness’ of the project, born of a combination (and, at times, confrontation) of far reaching business minds with that of architectural creativity to harmoniously blend commerce with recreation. Having housed a banquet hall larger than any in the five star hotels in the city, the building could no longer be considered a ‘Country Club’. For want of a better word, this second stageof development was referred to, by the owners and Architects, as a ‘Leisure Centre’.
Water’s Edge opened with the banquet hall being booked for months in advance. The premises quickly became a favourite location for social functions, business meetings and even product launches. Hosting such diverse events made the place less exclusive and more open to mainstream commerce related activities.
Up to a certain stage, the social activities were kept segregated from the Golf facilities by sheer planning that went into the design of the spaces. With increasing demand more space was needed for social events. The spacious lobby became a restaurant doubling up as a host for kiddies’ parties and informal functions. Even the simple link that was meant to connect the activities was transformed into a rentable space with the obvious name ‘The Link’. Though some of these conversions were actively objected to by the Architect, advice was nevertheless provided for appropriate change of use where there was an absolute necessity for more space.
Water’s Edge development had a distinct and unmistakable effect upon the suburban neighbourhood from its inception. As early as the time of perimeter surveying, neighouring land values increased by double digit percentages. As the massive earth work was set in motion widening the canals and forming the Tees, Fairways and Greens, the development was being ‘sold’ by other developers and investors with their own products. Nearby land suddenly became prime residential areas despite weak soil conditions, apartment builders had sold most of the apartments upfront sighting the massive development that was taking place in the vicinity.
A project of this magnitude and nature boosts growth in the suburban fabric transforming and upgrading the value and usage of vast areas surrounding the development. More importantly, Waters Edge development has proved that a profitable commercial venture which undoubtedly provides value addition to the surrounding areas can be done within the strict guidelines of the authorities concerned.
“The authorities must be commended on the ingenuity of this plan as it took care of a recurring problem, the result being that the flooding of the Kelani River has not happened since the development,” says Murad ,the Architect for Water’s Edge, “that is more significant than any design achievement or the profitability of venture as a Golf Club”.
thanks for
http://www.thearchitect.lk
Water’s Edge, the youngest golf course in Sri Lanka and its environs have rapidly caught on as a location and a backdrop for varying social and commercial events. Though somewhat removed from the city centre, it nevertheless attracts such gatherings in contrast to a traditional Golf Club. This is mainly owing to its planning and design, guided by more than the necessities of tradition.
The main challenge faced was to create two functional elements out of the water-logged marsh which was the terrain we had to work with. The first was a flood detention area with wide canals and ponds which could hold the excess water from the Kelani River, so that there wouldn’t be any more ‘annual floods’ as previously experienced in the site. Secondly, a functioning and profit making golf course, so that a private investor could be attracted to create the flood detention area, which the government couldn’t afford.
However, Water’s Edge may be considered ‘unique’ in comparison with other Golf Courses in Sri Lanka, as it evolved from inception to function on two levels. On one hand was the necessity to produce an interesting and challenging Golf course of competition standards. On the other, it had to have functions that could generate sufficient revenue to make the vast investment worthwhile.
The architect, Murad Ismail, himself an avid golfer, approached the initial design with the requirements of a traditional Golf and Country Club, unique only by virtue of its architecture, sensitive to culture, climate and site. The spaces clearly seem to take advantage of the sprawling greenery and the dredged lakes. All or most of the designated spaces capitalize on views at the upper levels and seamlessly blend with the outdoors at the lower levels.
Raised on a man-made knoll for that ‘Club House’ effect in a land where there were hardly any undulations, the main building was designed with a spacious lobby at the entrance level, almost a verandah that encroaches into the water. A more private, Members’ Lounge and a Restaurant were sited upstairs. The area beneath the lobby was fashioned into a modern Pro shop and large changing rooms with the remainder allocated to service. Thus far, the development was in keeping with the basic requirements of any modern Golf Course.
When it came to the design of the Country Club aspect, however, the owners were eager to provide more than the usual Club facilities. The initial designs included a Gymnasium, Pool, Squash Courts, Tennis Courts and the relatively modern element of a Spa. The design evolved with certain space-consuming sports facilities being dropped in favour of restaurants and a fully fledged kitchen. Here was the starting point for the ‘uniqueness’ of the project, born of a combination (and, at times, confrontation) of far reaching business minds with that of architectural creativity to harmoniously blend commerce with recreation. Having housed a banquet hall larger than any in the five star hotels in the city, the building could no longer be considered a ‘Country Club’. For want of a better word, this second stageof development was referred to, by the owners and Architects, as a ‘Leisure Centre’.
Water’s Edge opened with the banquet hall being booked for months in advance. The premises quickly became a favourite location for social functions, business meetings and even product launches. Hosting such diverse events made the place less exclusive and more open to mainstream commerce related activities.
Up to a certain stage, the social activities were kept segregated from the Golf facilities by sheer planning that went into the design of the spaces. With increasing demand more space was needed for social events. The spacious lobby became a restaurant doubling up as a host for kiddies’ parties and informal functions. Even the simple link that was meant to connect the activities was transformed into a rentable space with the obvious name ‘The Link’. Though some of these conversions were actively objected to by the Architect, advice was nevertheless provided for appropriate change of use where there was an absolute necessity for more space.
Water’s Edge development had a distinct and unmistakable effect upon the suburban neighbourhood from its inception. As early as the time of perimeter surveying, neighouring land values increased by double digit percentages. As the massive earth work was set in motion widening the canals and forming the Tees, Fairways and Greens, the development was being ‘sold’ by other developers and investors with their own products. Nearby land suddenly became prime residential areas despite weak soil conditions, apartment builders had sold most of the apartments upfront sighting the massive development that was taking place in the vicinity.
A project of this magnitude and nature boosts growth in the suburban fabric transforming and upgrading the value and usage of vast areas surrounding the development. More importantly, Waters Edge development has proved that a profitable commercial venture which undoubtedly provides value addition to the surrounding areas can be done within the strict guidelines of the authorities concerned.
“The authorities must be commended on the ingenuity of this plan as it took care of a recurring problem, the result being that the flooding of the Kelani River has not happened since the development,” says Murad ,the Architect for Water’s Edge, “that is more significant than any design achievement or the profitability of venture as a Golf Club”.
thanks for
http://www.thearchitect.lk
No comments:
Post a Comment