உலக ஆய்வு

வருடந்தோறும் ஆகஸ்ட் 01ம் உலக சாரணர் தினம் தேதி கொண்டாடப்படுகிறது. உலகளாவிய ரீதியிலான சாரணர்களும், சாரணியத்தின் இலட்சியங்களையும், நோக்கங்களையும் நினைவுகூரும் தினமாக உலக சாரணர் தினம் உலகெங்கும் அனுஷ்டிக்கப்படுகிறது. பொதுவாக ஆகஸ்ட் முதலாம் தேதி என சில நாடுகளில் இத்தினம் சிறப்புத்தன்மை பெற்றாலும்கூட, ஜுலை மாத இறுதி வாரமும், ஆகஸ்ட் முதலாம் வாரமும் சாரணியத்தைப் பொருத்தவரையில் முக்கியமான நாட்களாகும். 1907ம் ஆண்டு ஜுலை மாதம் 28ம் தேதி சாரண இயக்கத்தின் தந்தை என அழைக்கப்படும், தன்னலமற்ற மனித நேயமிக்க சேவையுணர்வை உலகில் விதைத்திட்ட 'சேர். றொபர்ட் ஸ்டீவன் ஸ்மித் பேடன் பவல்" என்பவரால் 20 இளைஞர்களுடன் சாரணர் இயக்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. லண்டன், பிரவுண்ரு தீவில் முதலாவது சாரணிய இயக்க மகாநாடும், சாரணியப் பாசறையும், ஆகஸ்ட் முதலாம் தேதி தொடக்கம் ஆகஸ்ட் ஆறாம் தேதி வரை நிகழ்ந்தது.. எனவே, முதலாவது சாரணிய இயக்கப் பாசறை நடைபெற்ற தினத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டே உலக சாரணியர் தினம் கொண்டாடப்படுகின்றது. சமூகத்தில் தன்னை இணைத்துக் கொண்டு தன்னை மேம்படுத்திக் கொள்ளவும், சமூகத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்கான பயிற்சிக்களமாகக் கல்விச்சாலைகளில் மாணவ, மாணவியர்களுக்கான சாரணர் இயக்கம் உலகளவில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. சாதி, மத வேற்றுமை கடந்து சகோதர மனப்பான்மையுடன் சமூகத்தை அணுகுவதற்கான நல்ல பண்பாட்டினை மாணவர்களுக்குக் கற்றுத் தருகிறது. வயது வந்தோர்க்கான கல்வி, சாலை விதிமுறைகளை மேற்கொள்ளுதல், விழா நடைபெறும் காலங்களில் கூட்டத்தினைக் கட்டுப்படுத்துதல், மரங்களை நடுதல் போன்ற பணியினைச் சாரணர் இயக்கத்தினர் செய்து வருகின்றனர். வாய்மை, நேர்மை, நம்பகத்தன்மை, தேசப்பற்று, நேசம் ஜீவகாருண்யம், மரியாதை, தைரியம் போன்ற இன்னோரன்ன ஆளுமை விருத்தியம்சங்களைக் கொண்டு மனித நேயப்பண்புகளுடன் சேவைகள் மூலம் சமூகத்துடன் ஒன்றிணைந்த அமைப்பாக மிளிரும், 'எதற்கும் தயாராக இரு! " எனும் தொனிப் பொருளைக் கொண்ட சாரணிய இயக்கத்தை உருவாக்கிய பிதாவாகக் கருதப்படும் பேடன் பவல், 1857 பெப்ரவரி 22ம் தேதி பிறந்தார். ரெவறண்ட் பேடன் பவல் என்பவரின் மூன்றாவது திருமணத்தில் பிறந்த பத்துக் குழந்தைகளில் எட்டு ஆண்கள். அந்த ஆண்களில் ஏழாவதாகப் பிறந்தவர் பேடன் பவல். இவருக்கு மூன்று வயதாக இருக்கும் போது இவரது தந்தையார் காலமானார். காலமானவரைக் கௌரவிப்பதற்காகப் பவல் என்றிருந்த குடும்பப் பெயர் பேடன் பவல் ஆக்கப்பட்டது. புலமைப் பரிசில் பெற்று சார்ட்டார்ஹவுஸ் பாடசாலையில் கல்வி கற்ற பேடன் பவல் 1876இல் பிரித்தானிய இராணுவத்தில் இணைந்தார். இளம் வயதில் இராணுவத்தில் இணைந்து கொண்ட பேடன் பவல் இந்தியா, கனடா, தென்னாபிரிக்கா போன்ற நாடுகளில் பணிபுரிந்தார். 1910 இல் ஓய்வு பெற்றார். தென்னாபிரிக்காவில் பணியாற்றிய வேளையில், 1907ம் ஆண்டில் 22 இளைஞர்களுடன் சாரணர் இயக்கத்தை ஆரம்பித்தார்.. லண்டன், பிரவுண்ரு தீவில் முதலாவது சாரணிய இயக்க மகாநாடும் சாரணியப் பாசறையும், இவரால் நிகழ்த்தப்பட்டது. சிறுவர்களுக்கான சாரணீயம் (Scouting for Boys) என்ற நூலை 1908 ஆம் ஆண்டு பதிப்பித்தார்.. ஆபிரிக்காவிற்குத் திரும்பிய பேடல் பவுல் தனது புத்தகமான எய்ட்ஸ் டு ஸ்கவுட்டிங் (Aids to Scouting) வெற்றிகரமாக விற்பனை ஆவதனையும் அவை பல இளைய மற்றும் ஆசிரியர்களைப் பயிற்றுவிப்பதற்குப் பயன்படுவதையும் கண்டார். 1910ல் சாரணியம் உலகெங்கும் பரவத் தொடங்கியது. தற்போது உலகில் சாரணர் சங்கங்கள் 216 நாடுகளில் செயல்படுகின்றன. ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் அங்கம் வகிக்கும் நாடுகளின் எண்ணிக்கையிலும் பார்க்கக் கூடுதலான நாடுகளில் செயல்படும் தொண்டு நிறுவனமாக சாரணர் அமைப்பு விளங்குகின்றது. உலகம் முழுவதிலும் 38 மில்லியன் சாரணர்கள் உள்ளனர். ஆசிய, பசுபிக் பிராந்தியத்தில் 18 மில்லியன் சாரணர்கள் உள்ளனர் எனபுள்ளி விபரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.. 1912ல் உலக சகோதரத்துவத்தை வளர்க்கும் தூரநோக்கில் உலகப் பயணத்தை பேடன் பவல் மேற்கொண்டார். இதேவேளை அவரது பாரியார் சீமாட்டி 'ஒபேவா பேடன் பவல்" 1910ல் பெண்கள் சாரணியத்தை ஆரம்பித்து உலகெங்கும் வியாபிக்க வழிகோலினார். 1916ல், குருளைச் சாரணர் இயக்கமும், 1918ல் ரோவர்ஸ் சாரணர் இயக்கமும் ஆரம்பிக்கப்பட்டமையும் குறிப்பிடத்தக்கது. இன்று சாரணியர் இயக்கமும், பெண்கள் சாரணிய இயக்கமும் சமுதாய வளர்ச்சிக்காகப் பாடுபடுகின்றன. இவை எதிர்காலச் சமூகத்திற்கு முன்னோடியாகவும் வழிகாட்டியாகவும் விளங்குகின்றது. உலக சகோதரத்துவத்தை இலட்சியமாகக் கொண்ட சாரணியத்தின் மூலமாக உலக நாடுகளில் சமாதானத்தையும், ஒற்றுமையையும் கட்டியெழுப்புதல் வேண்டும், என்பதே இன்றைய எதிர்பார்ப்பாகும். பேடன்பவல் தனது இறுதிக்காலத்தில் துணைவியாரோடு ஆபிரிக்காவில் வசித்தார். 1941-01-08ம் நாள் காலமானார். 1920ல் உலக சாரணர்களை ஒன்றிணைத்து, சாரணர் ஜம்போரி ஒன்றை தனது தலைமையில் இங்கிலாந்தில் கொண்டாடினார். இந்நிகழ்வு 1920-08-06ம் தேதி இடம்பெற்றது. அந்நாளில் பேடன்பவல் உலகின் பிரதம சாரணர் எனப் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டார். இவரை இங்கிலாந்தின் 5ம் ஜோர்ஜ் மன்னர், 'கில்வெல் பிரபு" எனப் பெயர்சூட்டி, பாராட்டிக் கெளரவித்தார். அன்று முதல் நான்காண்டுகளுக்கு ஒருமுறை சாரணர் ஜம்போரி உலக நாடுகளில் நிகழ்கின்றது. இன்று உலகில் பெருமளவு நாடுகளில் பலகோடி சாரணர் இயக்கங்கள் உருவாகி, பேடன் பவல் பிரபுவின் தூரநோக்கை நிறைவேற்றி வருகின்றமை, நிறைவளிக்கின்றது. சாரணியர் அமைப்பு உலகமயப்படுத்தப்பட்ட ஒரு அமைப்பாகும். சாரணர் இயக்கத்தில் ஜம்போரிப் பாசறைகள் முக்கியத்துவம் பெற்றவை. சாரணர் உலக ஜம்போரிகளில், உலகளாவிய ரீதியில் சாரணர்கள் ஒன்றிணைக்கப்பட்டு பயிற்சிக்கும், செயற்பாட்டிற்கும், கடமையுணர்வு, நற்புணர்வு ஆகியவற்றிக்கு ஏற்ற வகையில் ஒழுங்கு செய்யப்பட்டிருக்கும். ஆரம்பகாலங்களில் ஜம்போரிகளில் உலகளாவிய சாரணர்கள் ஒன்றிணைக்கப்பட்டனர். தற்போதைய நாடுகளில் அளவிலும் பிரதேச, பிராந்திய ரீதியிலும் தலைமைத்துவம் ஏற்றுள்ள சாரணியத்தில் சாதனை படைத்துள்ள சாரணர்களே ஜம்போரியில் வரையருக்கப்படுகின்றனர். முதலாவது சாராணியர் உலக ஜம்போரி (உலக சாரணியர்களை ஒன்றிணைக்கும் பாசறை) 1920ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்தில் ஒலிம்பியா எனுமிடத்தில் நடைபெற்றது. முதலாவது உலக ஜம்போரியில் 34 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 8, 000 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர். இரண்டாவது உலக ஜம்போரி, 1924ஆம் ஆண்டு டென்மார்;கில் நடைபெற்றது. இதில் சுமார் 5, 000 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர். 1929ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்தில் நடைபெற்ற மூன்றாவது உலக ஜம்போரில் 69 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 50, 000 சாரணியர்கள் கலந்துகொண்டதாகக் குறிப்பிடப்படுகின்றது. தொடர்ந்து நான்காவது உலக ஜம்போரி 1933ஆம் ஆண்டு ஹங்கேரியிலும் (25, 792 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர்), ஐந்தாவது உலக ஜம்போரி 1939ஆம் ஆண்டில் ஹொலன்டிலும் (28, 750 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர்), ஆறாவது உலக ஜம்போரி 1947ஆம் ஆண்டு பிரான்சிலும் ( 24, 152 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர்), ஏழாவது உலக ஜம்போரி 1951ஆம் ஆண்டு அவுஸ்திரேலியாவிலும் ( 12, 884 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர்), எட்டாவது உலக ஜம்போரி 1955ஆம் ஆண்டு கனடாவிலும் (11, 139 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர்), 80 நாடுகளிலிருந்து சுமார் 30, 000 பேர் கலந்துகொண்ட ஒன்பதாவது உலக ஜம்போரி 1957ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்திலும் 44 நாடுகளிலிருந்து 12 ,203 பேர் கலந்துகொண்ட பத்தாவது உலக ஜம்போரி 1959ஆம் ஆண்டு பிலிப்பைன்சிலும் 14, 000 சாரணியர்கள் கலந்துகொண்ட, பதினொறாவது உலக ஜம்போரி 1963ஆம் ஆண்டு கிரேக்கத்திலும், பன்னிரெண்டாவது உலக ஜம்போரி 1967ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய அமெரிக்காவிலும் நடைபெற்றன. ஐக்கிய அமெரிக்காவில் நடைபெற்ற இந்த ஜம்போரியில் 105 நாடுகளைச் சேர்ந்த 12, 011 சாரணியர்கள் பங்கேற்றுள்ளனர். பதின்மூன்றாவது உலக ஜம்போரி 1971ஆம் ஆண்டு ஜப்பானில் நடைபெற்றது. இந்த ஜம்போரியில் 87 நாடுகளைச் சேர்ந்த 23, 758 சாரணியர்களும், 1975ஆம் ஆண்டு நோர்வேயில் நடைபெற்ற 14வது உலக ஜம்போரியில் 91 நாடுகளைச் சேர்ந்த 17, 259 சாரணியர்களும், பங்கேற்றுள்ளனர். 15வது உலக ஜம்போரி ஈரானில் நடைபெறுவதற்கான நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்தன. இருப்பினும், ஈரானில் ஏற்பட்டிருந்த அரசியல் நெருக்கடிகள் காரணமாக அந்த ஜம்போரி நடைபெறவில்லை. இதனால் 15வது உலக ஜம்போரி 1983ஆம் ஆண்டு கனடாவில் நடைபெற்றது. இதில் 14, 752 சாரணியர்கள் கலந்துகொண்டனர். தொடர்ந்து 1987-1988 இல் அவுஸ்திரேலியாவில் நடைபெற்ற 16வது உலக ஜம்போரியில் 84 நாடுகளைச் சேர்ந்த 14, 434 சாரணியர்களும், 1991 இல் கொரியாவில் நடைபெற்ற 17வது உலக ஜம்போரியில் 135 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 20.000 சராணியர்களும், 1995 இல் நெதர்லாந்தில் நடைபெற்ற 18வது உலக ஜம்போரியில் 166 நாடுகளைச் சேர்ந்த 28, 960 சாரணியர்களும், 1998-1999 20ஆம் நூற்றாண்டில் கடைசியாக சிலி நாட்டில் நடைபெற்ற 19வது உலக ஜம்போரியில் 157 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 31, 000 சராணியர்களும், 21ஆம் நூற்றாண்டில் நடைபெற்ற முதலாவது ஜம்போரி 2002-2003 இல் தாய்லாந்தில் நடைபெற்றது. இந்த 20வது உலக ஜம்போரியில் 147 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 24. 000 சாரணியர்கள் கலந்து கொண்டனர். சாரணியம் உருவாக்கப்பட்டு நூற்றாண்டு நிறைவைக் கொண்டாடும் நேரத்தில் 21வது உலக சாரணிய ஜம்போரி இங்கிலாந்தில் 2007ஆம் ஆண்டு நடைபெற்றது. மிகவும் கோலாகலமாக நடைபெற்ற இந்த ஜம்போரியில் 147 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 24, 000 சாரணியர்கள் பங்கேற்றனர். 22வது உலக ஜம்போரி 2001இல் சுவீடன் நாட்டிலும்ää 23வது உலக ஜம்போரி 2015ஆம் ஆண்டு ஜப்பானிலும், 24வது உலக ஜம்போரி 2019ஆம் ஆண்டு சிங்கப்பூரிலும் நடைபெற ஒழுங்குகள் செய்யப்;பட்டுள்ளன. சாரணிய இயக்கத்தில் ஈடுபாடு கொண்ட பலர, ; இன்று உலகில் பலதுறைகளிலும் பெயர் பதித்திருப்பதைக் காணலாம். உதாரணமாக, முதன்முதலாக சந்திரனில் காலடியெடுத்து வைத்த நீல்ஆம்ஸ்ரோங் ஒர் சாரணியரே இவர் அமெரிக்காவின் Eagle Scout விருது பெற்றவர். நிலவில் இதுவரை காலடி பதித்து நடந்த 12 பேரில் 11 பேர் சாரணர்கள் .(ஆம்ஸ்ட்ராங்குடன் சென்ற ஆல்டிரின் உட்பட). 1959 லிருந்து இதுவரை 214 பேர் விண்வெளி விஞ்ஞானிகளாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள், அவர்களில் 125 பேர் சாரணர்கள். ஜெமினி 7, ஜெமினி 12, அப்பல்லோ 8, அப்பல்லோ 13, ஆகிய விண்கலன்களில் சென்று வந்தவர், NASA வின் தலைவராக இருந்தவர் ஜேம்ஸ் லோவல் ஒரு சாரணர். உலகப் புகழ் பெற்ற அமெரிக்க ஜனாதிபதி ஜான் F கென்னடி ஒரு Cub Scout ஆக இருந்தவர். அமெரிக்க ஜனாதிபதிகள் வரிசையில் பில் கிலிண்ட்டன், ஜார்ஜ் புஷ் போன்றோர்களும் சாரணர்களே. உலகப் புகழ் பெற்ற Microsoft Computer நிருவனத்தின் நிறுவனர் மற்றும் உரிமையாளர் பில் கேட்ஸ் ஒரு சாரணர். இவ்வாறான பல சாரணியர்கள் உலகளாவிய ரீதியில் புகழ்பெற்றவர்களாகவே காணப்படுகின்றனர். இலங்கை சாரணர் சங்கம் 2012ம் ஆண்டில் நூற்றாண்டு நிறைவைக் காணவிருக்கின்றது. ஆனால், உலக சாரணர் சங்கத்தில் அங்கத்துவம் பெறுவதற்கு எமது சங்கத்தில் ஒரு இலட்சம் சாரணர்கள் உறுப்புரிமை பெறவேண்டும். இந்த எண்ணிக்கையில் மூன்றில் ஒரு பங்கினரே தற்போது இலங்கை சாரணர் சங்கம் அங்கத்துவம் பெற்றுள்ளனர். 2012 ஆம் ஆண்டிற்குள் இலங்கை சாரணர் சங்கத்தின் உறுப்பினர்களை ஒரு இலட்சமாக்குவதற்கான திட்டம் ஒன்று கல்வி அமைச்சிடம் சமர்ப்பிக்கப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிவிக்கப்படுகின்றது. 1907 இல் உலகில் ஆரம்பிக்கப்பட்ட சாரணர் இயக்கம் இலங்கையில் ஐந்து ஆண்டுகள் கழித்து 1912 இல் கிறீன் என்பவரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 1912ல் இலங்கையில் சாரணர் இயக்கம் மாத்தளை கிறிஸ்து அரச கல்லூரியில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. 1917 மார்ச் 21ல் கண்டி பெண்கள் உயர் பாடசாலையில் பெண்கள் சாரணியம் உருவாக்கப்பட்டது. உலக சாரணியப் பொது அமைப்பின் ஒரு பகுதியாக ஆசிய பசுபிக் பிராந்தியமுள்ளது.. உலகில் இது பரந்துபட்ட பிராந்தியமாகும். இப்பிராந்தியத்தில் உள்ள நாடுகள் பெருமளவு சனத்தொகையும் கொண்டுள்ளதுடன் அரசியல் பொருளாதார கல்வி சமூக கலாசாரம் என்பவற்றிலும் முன்னேறி வரும் நாடுகளாகும். இந்நாடுகளிலுள்ள தேசிய சாரணர் இயக்கங்கள் ஒன்றிணைந்து ஆசிய-பசுபிக் பிராந்திய அமைப்பினை உருவாக்கியுள்ளன. இலங்கையும் இவ்வமைப்பில் இணைந்து தனது பங்களிப்பினைப் புரிந்து வருகின்றது. 1921ம் 1934ம் ஆண்டுகளில்,தனது மனைவியோடு பேடன்பவல் இலங்கைக்கு விஜயம் செய்து பல சாரணிய நிகழ்வுகளில் கலந்து சிறப்பித்துள்ளமையும் குறிப்பிடத்தக்கது.

Written by: புன்னியாமீன்

බාලදක්ෂ රස කතා II කොටස

ගොඩාක් පිරිමි ළමයින්ගෙ නින්ද ගැන, එයාලගෙ අම්මලගෙන් වගේම බිරින්දෑවරුන්ගෙනුත් ගොඩාක් අහන්න වෙන්නෙ නෝක්කඩු… මොකද එච්චරටම සැරයි…..

නින්ද ගියහම මෙලෝ දෙයක් දන්නෙ නෑ… සමහර ගෑණු ළමයිනුත් ඉතින් අනේ දෙයියනේ කියලා නින්දෙන් අඩුවක් නම් වෙන්නෙම දෙන්නෙ නෑ තමන්ගෙ ශරීර සෞඛ්‍යයට…. හොරණෑ කෝටියක් කන ඇතුලට දාලා පිම්බත් ඉතින් හ්ම්ම්… කියන්නෙවත් නැති කට්ටිය ඉන්නව ඕන තරම් අපි දන්න….. කෑම්ප් ගියහම ඉතින් වෙන දේවල් ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑනෙ ඉතින්.. දවසම එක එක වැඩවල යෙදිලා හිටපු නිසා ඇගේ අමාරුවටත් එක්ක කණ පැලෙන්න නින්ද යනවා….. ඒ මදිවට සීනියර්ස්ලා නිදා ගන්න දෙන්නෙත් පරක්කු වෙලා.. එයාලා නිදි වෙලාවට ඇහරවන්නත් තහනම්…. මේ කතා දෙකම පදනම් වෙන්නෙ ඔන්න ඔය සුප්‍රසිද්ධ න්‍යායන් දෙක මත තමයි………

පළවෙනි කතාව පදනම් වෙන්නෙ අර කණ පැලෙන්න නින්ද යන න්‍යායට අදාලව….වටේ වැඩක් නෑ… කෙලින්ම කතාවට බහිමු….

සදලංකාව මධ්‍ය මහා විද්‍යාලය සංවිධාන කරපු පොඩි පහේ බාලදක්ෂ කදවුරක තමයි මේක උනේ….. දවස අවසන් වෙලා පොඩ්ඩො ඔක්කොම නිදා ගත්තා…. එතන අංජන කියලා මල්ලි කෙනෙකුත් හිටියා…. මිනිහත් ටෙන්ට් එකක් ඇතුලට ගිහින් නිදා ගත්තා.. පොර අර මම කිව්ව ජාතියේ කොල්ලෙක්.. කන ලග තියලා හොරණෑ 100ක් ගැහුවත් මිනිහා නෙවෙයි නැගිටින්නෙ….

ඉතින් මේ කියන දවසෙ අපි ඔක්කොම පිට්ටනියෙ කූඩාරම් ගහගෙන මහ රෑ නිදාගෙන ඉන්නවා… එක පාරටම මහ වැස්සක් කඩාගෙන වැටුනා…. අපි සීනියර්ස්ල විදිහට පුළුවන් තරම් ඉක්මනට පංති කාමරයක් ලෑස්ති කරලා පොඩ්ඩො ටික ඒකට යැව්වා.. අන්තිමේට ගැනලා බලද්දි එකෙක් අඩුයි…. පොඩ්ඩක් හෝදිසි කරලා බලනකොට අංජන එතන නෑ.. එහෙම කියලා අත අරින්නත් බෑනෙ… ආයෙත් කුඩ ඉහලගෙන ගියා මිනිහා හොයන්න..

කොහොමහරි ඒ මල්ලිව හම්බ උනේ මෙච්චර සන්තෑසියක් වෙලා තියෙද්දිත් අර වතුරෙ කූඩාරමක් ඇතුලට වෙලා නිදාගෙන ඉන්නකොට….. දෙයියනේ කියලා කන ලගට වතුර.. මුට ගානක්වත් නැතුව නිදි… දැන් මෙන්න අපේ එකාගෙයි අංජනගෙයි දෙබස……..

සීනියර් : මල්ලි නැගිටපන්.. අර පන්ති කාමරේට ගිහින් නිදා ගනින් බන්

අංජන : ම්… ම්…. ඇ….. ඈ………

සීනියර් : ඒ නැගිටපන් බන්.. ගිහින් ඇතුලෙන් නිදාගනින්

අංජන : ආ යන්.. යන්…….. ම්…… ම්….. අ……..ඈ……. හා…

සීනියර් : මොකක්ද බන් නැගිටපන්කො කන පලාගන්නෙ නැතුව (මේකනම් ටිකක් සැරෙන් කිව්වෙ ඔන්න)

අංජන දඩි බිඩි ගාල නැගිට්ටා… තේරුනා ඇග පුරාම වතුර කියලා….. මූට එක පාරටම මීටර් උනේ නෑ මොකද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා… අංජන මල පැනලා වගේ අපේ එකාට මෙහෙම කිව්වා……..

මොකක්ද අය්යෙ බලු වැඩ කරන්නෙ…. ඇයි මේ මහ රෑ අපිට වතුර ගහන්නෙ…….

හිතාගන්න පුළුවන්නෙ ඊට පස්සෙ වෙන්න ඇති දේ………

කතා අංක දෙක පදනම් වෙන්නෙ දෙවෙනි තියරිය මත.. ඒ කියන්නෙ සීනියර්ස්ලා නින්දෙන් ඇහැරවීම අත්‍යාවශ්‍ය කරුණකදී හැර නොකල යුතුයි කියන න්‍යාය…

මේ කතාව සිද්ද උනේ බලපිටියෙ තිබ්බ ජාතික ජම්බෝරියේදි.. අපි එකට සහභාගි උනෙත් ආදී බාලදක්ෂයන් විදිහට…. අන්තිම දවසට කලින් දවසෙ අපි ගියා බාලදක්ෂ වලින්ම හිතවත් උනු උපුල්ගෙ ගෙදර…තිබ්බෙ ගාල්ලෙ.. ආපහු බලපිටියට එද්දි ටිකක් රෑ වුනත් අපි දෙන්න ඉක්මනට නිදාගත්තෙ හෙට උදේම කුරුණෑගල බලා පිටත් වෙන්න තියෙනව කියලයි.. රැය පහන් උනාආ අපූරුවට…

එක පාරටම ටෙන්ට් එක එතුලෙ හිටපු මට දරාගන්න අමාරු සීතලක් ආවා.. ඒ එක්කම ඇස් දෙක අරිද්දි අහසෙ තරු පෙනවා…. මම කල්පනා කලේ ටෙන්ට් එකක් ඇතුලෙ නිදා ගත්ත මට කොහොමද අහසෙ තරු පේන්නෙ කියලා… තව ටිකක් බලපුවාම දමින්දත් ලගම නිදි… එකම අවුලකට තිබ්බෙ නිදාගෙන හිටපු ටෙන්ට් එක ගලවගෙන ගිහින්…. මලේ උපරිමේටම පැනපු මම නැගිටලා වට පිට බලද්දි අපි දෙන්න නිදාගෙන හිටපු ග්‍රවුන්ඩ් ශීට් එක ඇර අනිත් ඔක්කොම ආපහු ගෙන යන්න පැක් කරලා.. මම දමියට ඇනලා ඌවත් ඇහැරවලා ගත්තා.. අපි දෙන්න පොඩ්ඩක් පැත්තකට උනා විතරයි පොඩි උන් දෙන්නෙක් ඇවිත් ඒකත් නමාගෙන ගිහින් පැක් කරගත්තා.. පොඩ්ඩෙකුට කතා කරලා දමිය කිව්වා.. “ඉතිං කතා කරන්න තිබ්බනෙ බන් එහෙනම් අපි නැගිටිනවනෙ” කියලා… පොඩ්ඩ දුන්න උත්තරයක්

අයියලව නැගිට්ටවලා වැඩ කරන අස්සෙ බැනුම් අහන්නෙ මොකටද කියලා හිතුනා…

අපිත් පාඩුවෙ යන්න සෙට් උනා මොකුත් නොවිච්ච ගානට..

සටහන
අභීත
උපුටා ගැනීම http://luckradio.com වෙතින්

මේජර් ජෙනරල් කමල් ගුණරත්න නැමති බාලදක්ෂයා

2009 මැයි දහ නම වන අඟහරුවාදා එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානයේ අනුත්තර නායක වේලුපිල්ලෙයි ප්‍රභාහරන්ගේ මළ සිරුර ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ 53 වැනි සේනාංක නායක (එවකට) මේජර් ජෙනරල් කමල් ගුණරත්න යටතේ වූ භට පිරිස් විසින් නන්දිකඩාල් කලපුව ආසන්නයේදී සොයා ගන්නා ලදී.
මේ පුවත පළ කළ බොහෝ පුවත්පත් මේජර් ජෙනරල් කමල් ගුණරත්නගේ ඡායාරූපයක්ද පළ කොට තිබෙණු මම දිටිමි. යුද්ධ හමුදාවේ උසස් නිලධරයකුට වඩා මට එහි කිසිදු අමුත්තක් නොපෙණුනේය.
සතියකට පමණ පසු ආනන්දයේ හිටපු උපවිදුහල්පතිවරයකු වූ කේ. එම්. ඩී. එස්. ජයතිලක මහතා (හෙවත් “ගෂියා” – ජයතිලක සර්ගේ ප්‍රියතම පාඩම ‘දෛශික’ය. ඔහු එය ශබ්ද කළේ අපූරු ආකාරයකටය. මේ විකට නාමය ඒ නිසාය. අගෞරවයකට නොවේ.) යම් පුවත්පතකටඑල්.ටී.ටි.ඊය සමඟ අවසන් සටන මෙහෙයවූ ආදි ආනන්දීය හමුදා නිලධරයන් කීප දෙනෙක් ගැන කතා කොට තිබුණා මතකය.
“කමල් ගුණරත්න ගැන මට මතක ඔහුගෙ උස නිසා. නැතුව පන්තියක හෙම හිටපු ළමයෙක් නෙවෙයි. ඉගෙනීමට වඩා උනන්දුව තිබුනේ බාලදක්ෂ කටයුතු වලට!”
මගේ උරග මනසට විදිලි කෙටුවාක් මෙන් දැනිනි.
ගුණරත්න අයියා!

1979දී සයවන ශ්‍රේණියේ සිසුවකු ලෙස බාලදක්ෂ පුහුණු වීම් වලට සහභාගි වෙද්දී අපේ කණ්ඩායම භාර වූයේ ගුණරත්න අයියාටය. ඔහු වසරකට මඳක් අඩු කාලයක් අප පුහුණු කළේය. එවන් තත්ත්වයක් යටතේ වුව මට ඔහු හඳුනා ගැන්මට නොහැකි වීමට හේතු කිහිපයක් විය. එකක් ප්‍රසන්න අයියා මෙන් නොව ගුණරත්න අයියා යුද හමුදාවට එක්වූ බව මම නොදැන සිටියෙමි. අනෙක මා ඔහු අවසාන වතාවට දුටුවේ 1979දීය. දශක තුනක කාලයක් තුළ ඔහු බෙහෙවින් වෙනස්ව සිටියේය. ප්‍රතාපවත් උඩු රැවුලක් ඔහු වතට එක් වී තිබිණි.ගුණරත්න අයියා ගැන කියන කොට ප්‍රසන්න අයියා ගැනත් අනිවාර්යයෙන්ම කිව යුතු වෙයි. (එවක) බ්‍රිගේඩියර් ප්‍රසන්න ද සිල්වා යුද හමුදාවේ 55වන සේනාංකයට නායකත්වය දෙමින් පුදුකුඩුඉරිප්පු තීරණාත්මක සටනට එක්විය. නමුත් විද්‍යාලය තුළ මේ දෙදෙනා එකිනෙකාට ඉඳුරා ප්‍රති විරුද්ධ චරිත දෙකක් වූහ. ප්‍රසන්න අයියා අතිශයින් සමාජශීලී වූ අතර සමහරවිට ඔහුගේ යුගයේදී විද්‍යාලයේ ජනප්‍රියතම ශිෂ්‍යයා විය. නිහඬ චරිතයක් වූ ගුණරත්න අයියා ගැන දැන සිටියේ ටික දෙනෙකි. බාලදක්ෂ පුහුණුවීම් වලට සහභාගි නොවන්නට මටද ඔහු මුළුමනින්ම ආගන්තුක චරිතයක් වීමට තිබුණේය.

1979දී ආනන්දයේ බාලදක්ෂ කණ්ඩායම් නායක ජනාධිපති බාලදක්ෂ අජිත් කෝදාගොඩය. මහාචාර්ය නන්දදාස කෝදාගොඩ ගේ දෙටු පුත් “කෝදාගොඩ අයියා” පසුව මගේ ගෞරවයට පාත්‍ර වූ ගුරුවරුන් අතර ඉහළින්ම සිටින ධර්මරත්න සර්ගේ දියණිය සමඟ විවාපත් විය. මේ පසු සිද්ධීන්ය. 1979දී ඔහු උසස් පෙළ සිසුවෙකි. මුල් දිනයේ අප පිළිගැනීමෙන් පසුව ගුණරත්න අයියාට අප පැවැරුවේ ඔහුය.
“ඔය ගොල්ල හිතන්න එපා බාලදක්ෂයෙක් වෙන එක ලේසි වැඩක් කියලා. ඒක අසීරු දෙයක්. නමුත් එයින් පසුව ලැබෙන ප්‍රතිඵල විශිෂ්ටයි…වැඩි දේවල් ගුණරත්න අයියා ඉස්සරහට කියලා දේවි.”
බාලදක්ෂ පොරොන්දුව, බාලදක්ෂ නීතිය ආදී මූලික කාරණා කියා දීමෙන් පසුව ගුණරත්න අයියා වඩා ප්‍රායෝගික දේවල් වලට බසී.

“කවුරු හරි දන්නවද භාජනයක් නැතුව අර්තාපල් ගෙඩියක් තම්බ ගන්න කොහොමද කියලා…”
“භාජනයක් නැතිවෙන්න නෑනෙ අයියෙ…” කවුරුන් හෝ කියයි. “ගෙදර ඕනැ තරම් හැළි වළං තියෙනවනෙ”
“මෝඩ කතා කියන්න එපා. බාලදක්ෂයින් හැටියට අපට ඝණ වනාන්තරේ මැද්දෙ ගවේෂණ චාරිකා වලට යන්න වෙනවා. ඒවට හැළි වළං උස්සගෙන යන සිරිතක් නෑ. උස්සගෙන යන්නත් බෑ. එහෙම වෙලාවක අපි කොහොමද අර්තාපල් ගෙඩියක් තම්බ ගන්නෙ?”
අපි එකිනෙකාගේ මුහුණු බලමු. ගුණරත්න අයියා අල ගෙඩියක් කොළ අතු වලින් වසා බැඳ ගිණි අඟුරු මැද තබා තම්බා ගන්නා ආකාරය අපට කියාදෙයි. ඉන්පසු ඔහු භාජනයක් නැතිව බිත්තරයක් තම්බා ගන්නා හැටි කියා දෙයි. මේවා මෙසේ විස්තර කළාට ප්‍රායෝගිකව කරන්නට හැකියාව ඇත්තේ මනා පුහුණුවකින් පසුව විය යුතු බව මට අදත් සිතෙයි. මන්ද මා ඒ කාලයේ මේ පරීක්ෂණ වලට ගොස් අලගෙඩි, බිත්තර රාශියක් විනාස කර අත්දැකීම් ඇති නිසාය.
ඊළඟට ප්‍රථමාධාර!
“දැන් ඔය ගොල්ල පාරෙ යන කොට දකිනව අනතුරක්. කාර් එකකුයි බස් එකකුයි හැප්පිලා කියමුකෝ. මොනවද මුලින්ම කරන්න ඕනැ? කාට හරි කියන්න පුළුවන්ද?”
අපට සිතා ගත නොහැකිය. අපි එකිනෙකාගේ මුහුණු බලමු.
“පුළුවන් තරම් ඉක්මණට තුවාල කාරයො රෝහලකට ගෙනියනවා” එකෙක් කියයි. එකකු හෝ උත්තරය දැන සිටීම ගැන අපට හරි ජොලිය. අපි ඔළුව වනමු.
“දැන් මෙයා කියනව තුවාල කාරයො ටික රෝහලකට ගෙනියන්න ඕනැ කියල. ඒකද අපි මුලින්ම කරන්න ඕනැ”
“ඔව්..ඔව්…” අපි එක හඬින් කියමු.
“මෝඩයො. මුලින්ම කරන්න ඕනැ ඒක නෙවෙයි කවුද මැරිල තියෙන්නෙ කවුද නැත්තෙ කියල තේරුම් ගන්න එක. මොකද මැරිච්චි මිනිහෙකුට කොයි තරම් වෛද්‍යාධාර දුන්නත් වැඩක් නෑ. කවුද මැරිල තියෙන්නෙ කියල හරියටම දන්නව නම් අපට් ඒ අය ඉතුරු කරල අපේ අවධානය අනෙක් අයට දෙන්න පුළුවන්…”
සිහින් සිනවක් සමඟ ගුණරත්න අයියා මේ ටිකද එක් කරයි.
“තුවාලකාරයන්ව හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් නැතුව ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියනව කියන එක තමයි කරන්න පුළුවන් මෝඩම වැඩේ මොකද ඒ අය අතර ඉන්න පුළුවන් අස්ථි බිඳිච්චි කට්ටිය. පිටින් නොපෙනුණාට අභ්‍යන්තර තුවාල වෙච්චි කට්ටිය. නොදන්න කෙනෙක් මේ අයව එහාට මෙහාට කරල ඒ තුවාල දරුණු වෙන්න පුළුවන්…”
ඉන්පසු ගුණරත්න අයියා “ප්‍රථමාධාර” බැජ් එක ගන්නට මහ රෝහලේ හදිසි අනතුරු අංශයේ යම් පැය ගණනක් එහි කටයුතු නිරීක්ෂණය කරමින් සිටීමට සිදුවීම ගැන කියයි. “සංසාරෙ එපා වෙනව අයිසෙ එතැන ඉන්න ගියාම. ඔන්න ගේනව පිහියා ඇනුමකට ලක් වෙච්චි කෙනෙක්. එයාට බඩේ එක පැත්තකට පිහියෙන් ඇනල අනික් පැත්තට කැපෙන කල් පිහිය ඇදලා. බඩවැල් ඔක්කොම එළියෙ. තව කෙනෙක් බඩ වැල් උස්සගෙන තමයි එන්නෙ…”
යුද බිමේදී ගුණරත්න අයියාට මීට වඩා බොහෝ අප්‍රසන්න අත්දැකීම් වලට මුහුණ දෙන්නට සිදු වුනාට සැක නැත. ඒ යුද්ධයේ හැටිය.
ගුණරත්න අයියා ගැන තවත් මතකයක් නම් ඔහු තමන් නිර්භීත වූවාක් පමණක් නොව අනුන්ගේද බිය නැති කිරීමට ආයාසයක් ගත් බවයි. ඒ සඳහා ඔහු ගත් අවදානම සමහර අවස්ථාවලදී පුදුම සහගතය.
ආනන්දයට වරක් හෝ පය තැබූවෝ ආනන්දයේ පස් මහල් ගොඩනැඟිලි දෙක ගැන දනිති. මින් එකක් විද්‍යාගාර ගොඩනැඟිල්ලය. (දැන් නම් එහි සාමාන්‍ය පන්ති පැවැත්වේය සිතමි.) අනෙක එවකට බහු කාර්ය පස්මහලය. තට්ටු පහක් අද නම් එතරම් උසක් සේ නොසිතෙතත් ඒ කාලයේ නම් බය හිතෙන උසකි. ගුණරත්න අයියාට අවශ්‍ය වූයේ අප කඹයකින් මේ පස් මහලේ පස් වැනි තට්ටුව දක්වා නංවන්නටය. අත්ළ රතු වී රිදෙන්නට පටන් ගත් හෙයින් මම දෙවන මහළේදී නතර වීමි. වඩා හිත දැඩි වූවෝ සිව් වන මහල දක්වා නැංගහ. අපි නඟින්නට බැරි වූ දුකට පස් මහලේ සිට කඹයෙන් බිමට බැස්සෙමු. මෙයද අවදානම් කටයුත්තකි. යන්තමින් හෝ අත ලිස්සුවොත් අප අල්ලා ගන්නට සැරහී සිටියේ ආරක්ෂිත දැළක් නොව ඝණ තාර පොළොවය.
තව විටෙක එක් බාලදක්ෂ අභ්‍යාසයකදී තිරස් කඹයක දෙපසින් බඩ ගාමින් එන බාලදක්ෂයින් දෙදෙනෙක් එකට හමුවී එකකු යටින් අනෙකා මාරු වීමෙන් පසු දෙපසට ගමන් කරති. ගුණරත්න අයියාට අවශ්‍ය වූයේ මේ අභ්‍යාසය කඹය පස් මහලේ එකිනෙකට තරමක් දුරින්, ගොඩ නැඟිල්ලට පිටතින් වූ පිය ගැට පෙළ දෙකෙහි බැඳි කඹයක කරන්නටය. ඊට නම් ඔහුට අවසර ලැබුණේ නැත.

මා බාලදක්ෂයකුව ගත කළේ ආනන්දයේ ගෙවූ පළමු වසර පමණෙකි. ඉන්පසු මට අවබෝධ වූයේ එය මට නොව මට වඩා කැපැවීමකින් කටයුතු කළ හැකි පිරිසකට ඇති දෙයක් බවයි. හතේ පන්තියේ මැද හරිය වන විට මම බාලදක්ෂ ජීවිතයෙන් මිදී චෙස් අදින්නට පටන් ගෙන සිටියෙමි. මේ මා පාසල් සමය තුළදී සහභාගි වූ එකම ක්‍රීඩාවය. 1981දී මම ආනන්ද කණිෂ්ඨ චෙස් කණ්ඩායම නියෝජනය කළෙමි. බාලදක්ෂයකු වූ ගුණරත්න අයියාට යුද හමුදාවට බැඳෙන්නට සිත් දුන්නේ මන්ද යනු මා නොදන්නා කතාවකි.

--------------------------

ප්‍රසන්න අයියා මට හමුවන්නේ මා හය වැනි ශ්‍රේණියේ සිසුවකුව සිටියදී, 1979 අවුරුද්දේ අග භාගයේදීය. ගුණරත්න අයියා ඊට මාස කිහිපයකට පෙරය. (මේජර් ජෙනරල් කමල් ගුණරත්න – නන්දිකඩාල් කලපුව අසළදී ප්‍රභාකරන්ගේ මළ සිරුර සොයා ගනු ලබන්නේ ඔහුගේ සේනාංකය මඟිනි.) එහෙත් මම ප්‍රසන්න අයියා මුලට ගැනීමට සිතුවෙමි. මාද අයත් වූ නවකයින් තිස් හතළිස් ගණනෙකින් යුතු බාලදක්ෂ කණ්ඩායමක් බාරව උන්නා විනා ගුණරත්න අයියා මගේ ජීවිතයට ලොකු බලපෑමක් නොකළේය. ප්‍රසන්න අයියාට මම ඊට වඩා සමීප වීමි.
1979-80 හරියේ ප්‍රසන්න අයියා ආනන්දයේ පොඩි එවුන් අතර ජනප්‍රියතම ශිෂ්‍ය විධායකයා විය. ආනන්ද විද්‍යාලය ‘තරු’ රාශියක් බිහි කළ යුගයකි. අර්ජුන රණතුංග 1980දී ඔබ්සවර් වසරේ පාසල් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයා වෙයි. රවිනාථ ආර්යසිංහ (වත්මන් ලංකා තනාපති, බෙල්ජියම, ලක්සම්බර්ග් හා යුරෝපීය සංගමය) පාසලින් ඉවත් වීමටත් පෙර එවකටත් රටට නවමු රූපවාහිනියේ ප්‍රවෘත්ති නිවේදනය කරයි. මේ සියලු ‘තරු’ අතර අධ්‍යාපනයටත් හපන්කම් නොදැක්වූ, අඩු ගාණේ කැඩෙටින්වත් නොකළ පාපන්දු කණ්ඩායමේ නායකයා පමණක් වූ ප්‍රසන්න අයියා විශේෂ ස්ථානයක් දිනා සිටියේය. මීට හේතුව එකල පවා විද්‍යාමාන වූ ඔහුගේ අපූර්ව පෞරුෂයය සිතමි.

 -----------------------------

තිස්වසරක යුද්ධයේ රහස් 06 වෙනිදා එළියට

තිස්වසරක යුද්ධයේ ජයග‍්‍රහණයේ රහස් රැසක් සැත්තම්බර් 06 වනදා ලොවටම හෙළිවේ. රටම භීතියට පත්කරමින් විනාශයෙන් විනාශයට රැුගෙන ගිය ඝාතක ප‍්‍රභාකරන්ගේ ලේ පිපාසිත ජීවිතයට අවසන් තිත තැබූ මේජජනරාල් කමල් ගුණරත්න රණමග ඔස්සේ නන්දිකඩාල් තුලින් යුද්ධයේ සැබෑ කතන්දරය එළිකිරීමට සූදානමින් සිටී. රණබිමේ විරෝධාර රණවිරුවෙකු වූ මේජජනරාල් කමල් ගුණරත්න සැත්තැම්බර් 05වනදා සිය ක‍්‍රියාන්විත ජීවිතයෙන් විශ‍්‍රාම ගැනීමට නියමිතය. පසුදින එනම් 06 වනදා සිය උපන්දිනය සමරන මේජජනරාල් කමල් තමාට නොව රටටම උපන්දින තෑග්ගක් ලබාදීමට සැලසුම්කර ඇත. 
ඒ යුද්ධයේ පෙනුනු සහ නොපෙනුනු සැබෑ පැතිකඩ ''රණමග ඔස්සේ නන්දිකඩාල්'' මගින් පොතකින් කළඑළි දක්වමින්ය. 1983 කළු ජූලියෙන් මියගිය වාස් ගුණවර්ධනගේ පටන් 2009 මැයි 18 වනදා මරාදැමූ ඝාතක ප‍්‍රභාකරන් දක්වා සියළු කතන්දර රණමග ඔස්සේ නන්දිකඩාල් පිටු අතර ලියවී ඇත. තමාට ජීවිතයේ මග පෙන්වූ ජීවනාලිය බ`දු වූ කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ කුලරත්න ශාලාව යුද්ධයේ රහස් හෙළිකරන තෝතැන්න බවට මේජර් ජනරාල් කමල් ගුණරත්න තෝරාගෙන ඇත. රණමග ඔස්සේ නන්දිකඩාල් එළිදක්වන ඓතිහාසික මොහොතට යුධජයේ සැබෑ කොටස්කරුවන් වන හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ, හිටපු ආරක්ෂකලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, කයිට්ස් දූපතේදී ඝාතනයට ලක්වූ මේජර් ජනරාල් ඩෙන්සිල් කොබ්බෑකඩුවගේ ආදරණීය බිරිඳ ලිලී කොබ්බෑකඩුව කමල් ගුණරත්නයන්ට යෝධ ශක්තියක් වූ ඔහුගේ ආදරණීය බිරිඳත් පොත දොරට වැඩීමේ මෙහෙයුම් ප‍්‍රධානී ලෙසින් ආරාධනා ලැබ සිටී. දේශපාලන කථාවලින් තොර යථාර්ථයේ සැබෑ මොහොත සනිටුවහන් කරන සැත්තැම්බර් 06 වනදා සවස 5.30ට කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ කුලරත්න ශාලාවට පැමිනෙන්නයි රටට ආදරය කරන සැමට මේජර් ජනරාල් කමල් ගුණරත්න ඇරයුම් කරයි. 

1979දී සයවන ශ්‍රේණියේ සිසුවකු ලෙස බාලදක්ෂ පුහුණු වීම් වලට සහභාගි වෙද්දී අපේ කණ්ඩායම භාර වූයේ ගුණරත්න අයියාටය. ඔහු වසරකට මඳක් අඩු කාලයක් අප පුහුණු කළේය. මේ කමල් ගුණේ අයියා ගැන අනෙකෙකු ලියූ කතාවකි.

ඔහු මුහුණදුන් ඔහුගේ ම වචනයෙන් ලියැවුණු අනෙක් කතාව නම් නන්දිකඩාල් තුලින් යුද්ධයේ සැබෑ කතන්දරය එළිකිරීමයි. මෙවර ඔහු ''රණමග ඔස්සේ නන්දිකඩාල්'' බලා පියමං කරන්නට බාලදක්ෂ ඔබටත් කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයේ කුලරත්න ශාලාවට ආරාධනා කර සිටියි. මේ ආරාධනය ඒ මෙහෙයුම වෙනුවෙනි...

 -----------------------------

අතුරු කතාවක්

ඔබ අපට වීරයෙක්‌ වුණාට සමහරුන්ට යුද අපරාධ චෝදනාකරුවෙක්‌. නැත්නම් යුද අපරාධකාරයෙක්‌. සමහර රටවලට ඔබට අඩිය තියන්නවත් බැහැත්‍ව මේ ගැන හිතන කොට දුකක්‌ එහෙම දැනෙන්නේ නැද්දත්‍ව?
මම පස්‌වෙනි පන්තියට වෙනකං ගියේ පන්නිපිටියේ ධර්මපාල විද්‍යාලයට. මට හතරේ පන්තියේදී ඉගැන්නුවේ සෝමා රණවිර ගුරු මෑණියෝ. එදා ඒ ගුරු මෑණියෝ උගන්වපු, එස්‌. මහින්ද හාමුදුරුවන්ගේ කවි දෙකක්‌ මට හොඳට පාඩම් හිටියා. මගේ ජීවිතේ පාඩම බවටත් මම ඒක පත්කර ගත්තා.

ජාතිය රන් විමනක්‌ වේ
ආගම මිණි පහනක්‌ වේ
එය රැුක ගන්නට මෙලොවේ
සමත් වෙතොත් පුත නුඹවේ

අනිත් කවිය තමයි ඔබගේ ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුර

ඉටුකොට කළයුතු යුතුකම්
ලැබුණත් ලෝකෙන් ගැරහුම්
ඉවසන්නට පුළුවන් නම්
නුඹයි මගේ පුතා උතුම්

සේවයෙන් විශ‍්‍රාම ලැබිය හැකිවුවත් කිසිදා විශ‍්‍රාම නොයන වීරත්වයක්‌ ඔහු ජාතියට පතල කර හමාරය. ජාතිය සිහිනයක්‌ සේ දුටු ත‍්‍රස්‌ත නායකයාගේ මරණය සිදුවුයේ ඔහු අණ දුන් සේනාංක අතින් ඔහුට ලබා දී තිබූ රණ භූමියේදීය. මේජර් ජෙනරාල් කමල් ගුණරත්නගේ විශ‍්‍රාම ලැබීම නිමිත්ත කරගෙන අපි, ඔහු සමඟ සාකච්ඡුාවක්‌ ඉල්ලා දුරකතන ඇමතුමක්‌ දුන්නෙමු. මේ සිංහල අපගේ රටයි - අප ඉපදෙන මැරෙන රටයි. යන මහගමසේකරයන් ලියූ ගීතය ඔහුගේ දුරකතනයෙන් ඇසෙන්නට විය. අප උපන් මියයන දේශය වෙනුවෙන් තම අනගිතම යුතුකම ඉටුකළ මේජර් ජෙනරාල් කමල් ගුණරත්න සමග සති අන්ත පුවත්පතක් කරන ලද සාකච්ඡුාවයි මේ.

හමුදා සේවයෙන් විශ‍්‍රාම යන මොහොතේ, අතීතයට අපේ කතා බහ රැුගෙන යැම සඳහා 2009 මැයි 18 වෙනිදා දිනය ඔබට මතක්‌ කර ගන්න පුළුවන්ද?

ඇත්තටම එදා පාන්දර දෙකහමාරට විතර, එල්ටීටීඊ ත‍්‍රස්‌තවාදීන් විසින් මගේ කණ්‌ඩායමට ප‍්‍රහාරයක්‌ එල්ල කළා. නන්දිකඩාල් කලපුව ආශ‍්‍රිතව පුදුමාතලන් ප‍්‍රදේශයේදී තමයි මේ පහර දීම සිදුවුණේ. අපි මෙවැනි තත්ත්වයක්‌ බලාපොරොත්තු වුණා. ත‍්‍රස්‌තවාදීන්ගේ අවසාන පිරිස අපි කොටු කරගෙනයි මේ වෙනකොට හිටියේ.

ඒ වෙනකොට ඔවුන්ට තිබුණ එකම විසඳුම කලපුවට පනින එක විතරයි. මොකද අනිත් තුන් පැත්තෙන්ම අපි ඔවුන්ව කොටු කරලයි තිබුණේ. එදා පාන්දර ඔවුන් මගේ වළල්ලේ පිටිපස්‌සේ තැනකට තමයි, ප‍්‍රහාරය එල්ල කළේ. එය අපි කිසිසේත්ම බලාපොරොත්තු නොවූ ස්‌ථානයක්‌ සහ ප‍්‍රහාරයක්‌. එතැන කඩා ගෙන තුන්සිය පනහක පමණ ත‍්‍රස්‌තවාදීන් පිරිසක්‌ ඇතුලට පැන්නා. ඒ වෙනකොටත්  ඕනෑම දේකට සූදානම්ව අපි එක්‌ එක්‌ සැලසුම් හදලා තිබ්බේ. අපි ඒකට කියන්නේ, ඉන්ජෙන්සන් ප්ලෑන් කියලා. ඒ කියන්නේ, මෙහෙම වුණොත් මෙහෙම කරන්න, අරෙහෙම වුණොත් මෙහෙම කරන්න යනාදී වශයෙන්, අවදානම් ගණනාවක්‌ සඳහා අපි සූදානම් වෙලයි හිටියේ.

මගේ පළවෙනි අණ දීම වුණේ කඩපු තැන ඉක්‌මනට වහගන්න කියන ඒකයි. සාමාන්‍යයෙන් මීටර් දෙසීයක විතර ආරක්‌ෂක බැම්මක්‌ කැඩිලා තිබ්බාත්‍ව අපි විනාඩි විස්‌සක්‌ විතර ඇතුළත එම වළල්ල යළි හදා ගත්තා. තව එළිවෙන්න පැය තුනයි තියෙන්නේත්‍ව ඊට පස්‌සේ අපිට ඇතිවෙන්න ගහ ගන්න පුළුවන් කියලා මම හිතුවාත්‍ව ඒ නිසා ඉක්‌මනින්ම අපේ ආරක්‌ෂිත වළල්ලේ කැඩුණු තැන හදා ගන්නයි මට  ඕනේ වුණේ.

මේ වෙනකොට නන්දිකඩාල් තීරයේ රැඳී ඉන්නේ කොයි වැනි පිරිසක්‌ කියලා ඔබට අනුමානයක්‌ තිබ්බා?

නැහැත්‍වනායකයෝ කවුද ඉන්නේ කියන එක ගැන අපි කිසිම දෙයක්‌ දන්නේ නැහැ. නමුත් එල්ටීටීඊයේ සිහින ඊලාම් රාජ්‍යයේ අවසාන බිම් කඩත් අපි අල්ලා ගැනීම සඳහා සූදානමින් තමයි හිටියේත්‍ව මේ වෙලාව වෙනකොට අපිට තිබ්බේ අතේ තියෙන දේ කටේ දාගන්න විතරයි. උදේ වරුවේත් අපි සටන් කළාත්‍ව දහය විතර වෙනකොට ඒ සටන අවසන් වුණා. දවල් ආයෙත් අපිට දැනගන්න ලැබුණා, එක්‌ පිරිසක්‌ කලපුවේ කඩොල් කැලය ඇතුළේ ඉන්නවා කියලාත්‍ව එතැනට අපි ප‍්‍රහාර එල්ල කරන්න පටන් ගත්තා. දවල් දෙක විතර වෙනකොට ඒ සටන පටන් ගත්තා. ඒක හැන්දෑවේ හයාමාර වෙනකං විතර ගියා. මේ වෙලාව වෙනකොට මුළු ලංකාවම අපේ රජයේ පාලනය යටතට පත්වුණා.

ඊලාම් දේශයේ සිහිනය සම්පූර්ණයෙන්ම බිඳ වැටිලා, සුනුවිසුණු වෙලා ගියා. ඔය පළාත අවුරුදු විස්‌සක්‌ විතර රජයෙන් ගිලිහිලා තිබුණේ. අනිත් පළාත් සේරම අපි අල්ලාගෙන ඉවරවෙලයි ඒ වෙනකොට තිබ්බේ. මෙතැන අල්ලා ගත්තා විතරයි, මුළු රටම එක ධජයක්‌ යටතට, සිංහ ධජය යටතට ආවා. එදා අපිට බොහෝම සන්තෝෂ දවසක්‌. මැරිච්ච ත‍්‍රස්‌තවාදීන්ගේ මළ සිරුරු අපි එකතු කර ගන්න පටන් ගත්තා. එතැන ඉහළ පෙලේ එල්ටීටීඊ ත‍්‍රස්‌තවාදී නායකයන් ගණනාවකගේ මළ සිරුරු තිබ්බා. ප‍්‍රභාකරන්, පොට්‌ටු අම්මාන් සහ සුසෙයි ඇරෙන්න අනිත් ඔක්‌කොම නායකයන්ගේ මළ සිරුරු එතැන තිබ්බා. භානු, ජෙයම් වගේ නායකයන්ගේ මළ සිරුරු එතැන තිබ්බා. ප‍්‍රභාකරන්ගේ පුතා චාල්ස්‌ ඇන්තනිගේ මළ සිරුර එතැන තිබ්බා.

එදා අපිට බොහොම සන්තෝසයි. නමුත් මගෙ ඔලූ‍වෙ එක ප‍්‍රශ්නයක්‌ තිබ්බා. ඒ ප‍්‍රභාකරන්ගේ මළ සිරුර කෝ කියන එක. ඒ වගේම මම ආමි කමාන්ඩර්ට කතා කරලා ”සර්, අපේ රටේ අන්තිම බිම් අඟලත් අපි බේරා ගත්තා” කිව්වාම ආමි කමාන්ඩර් ටිකක්‌ කල්පනා කරලා මගෙන් ඇහැව්වා ”ප‍්‍රභාකරන් කෝ?” කියලා. එතුමාට මම කිව්වා ”සර්, ප‍්‍රභාකරන්ගේ බොඩි එක නැහැ ත්‍ව” කියලා. එතකොට ආමි කමාන්ඩර් මට කිව්වා ”එහෙනං යුද්දේ ඉවර වෙන්නේ නැහැ..” කියලා. මමත් එතකොට කිව්වා ”ඔව් සර්, එහෙනං යුද්දේ ඉවරවෙන්නේ නැහැ. හැබැයි මගේ ඔක්‌කොම බ්ලොක්‌ස්‌ මම දාලා තියෙන්නේ” කියලා. මේ වෙනකොට නන්දිකඩාල් කඩොලාන ඇතුලේ හරි කරුවලයි. එතැන මොකුත් කරන්න බැහැ. කඩොලාන ඇතුලේ රැට සටන් කිරීම අමාරුයි. පොඩි සද්දයක්‌ වුණත් ඇහෙනවා. කුරුල්ලෝ පියාඹනවා. ඒ දිශාව අනුව කවුරු හරි එන දිශාව හඳුනාගන්න ලෙහෙසියි.

මම ආමි කමාන්ඩර්ට කිව්වා ”සර්, හෙට උදේ මම සර්ච් එකක්‌ දාලා බලන්නම්” කියලා. මම එදා ? බොහෝම සන්තෝසෙන් නින්දට ගියත් ”ප‍්‍රභාකරන් කෝ?” කියන ප‍්‍රශ්නය මගේ හිතේ තිබ්බා. ”මේ යකා පැනලද? පැන්නොත් යුද්දේ ඉවර වෙන්නේ නැහැ නේද?” කියන ඒවා මගේ හිතට ආවා. අපිට  ඕනෑ වෙලා තිබුණේ අනාගත පරම්පරාවකට මේ යුද්දේ ඉතුරු නොකරන්න. බැරි වෙලාවත් ප‍්‍රභාකරන් වෙන රටකට පැන්නා නම් එහෙට වෙලා යුද්දේ මෙහෙයවන්න පුළුවන්.

මේක මම මගේ පොතේ හොඳට පැහැදිලි කරලා තියෙනවා. ප‍්‍රභාකරන් කියන්නේ දැඩි තීරණ වගේම මෝඩ තීරණ ගත්ත නායකයෙක්‌. එහෙම වුණාට ඔහු දක්‌ෂ නායකයෙක්‌ත්‍ව ඒ නායකත්වය රටටම ලොකු තර්ජනයක්‌. ඒ නායකත්වය අපිට විනාශ කරන්න බැරිවුණා නම් අපිට සහ අපේ අනාගත පරම්පරාවට ඒක ලොකු ප‍්‍රශ්නයක්‌ වෙනවා. ඒ වෙනකොට, හතර වෙනි ඊලාම් යුද්ධයෙන් පමණක්‌, අවුරුදු දෙකයි මාස නවයක්‌ ඇතුළත, අපේ පන්දාස්‌ නවසිය ගාණක්‌ මැරිලා, විසිනවදාස්‌ ගණනක්‌ තුවාල වෙලා ඉවරයි. මෙච්චර කැපවීමක්‌ කරලත් අපිට මේ මිනිහව මරා ගන්න බැරිවුණොත්, අපේ අනාගත පරම්පරාවට අපි කොහොමද උත්තර දෙන්නේ කියන ප‍්‍රශ්නය මගේ හිතට ආවා.

ඔබට ප‍්‍රභාකරන් හෝ භානු සජීවීව මුණගැහිලා තියෙනවද?

ප‍්‍රභාකරන් කවදාවත් පණ පිටින් දැකලා නැහැ. භානු දැකලා තියෙනවා. හැබැයි කවදාවත් කතා කරලවත්, අතට අත දීලාවත් නැහැ. මේ මගේ දකුණු අත බොහොම පිරිසුදුයි. (සිය දකුණු අත ඉහළට ඔසවා පෙන්වමින්ත්‍ව* කිසිම ත‍්‍රස්‌තවාදී නායකයෙකුට සාමය කාලයේදීවත් මම අතට අත දීලා නැහැ. ඔය ත‍්‍රස්‌ත නායකයෝ සාම කාලවලදී මට අත දීක්‌ කරලා තියෙනවාත්‍ව ඒ උනාට මම උන්ට අත දීලා නැහැ. දැන් අපි දහ නමවෙනිදා දවස ගැන මතක්‌ කරගමු. රටේ හැම තැනම ජනතාව කිරිබත් කමින් ප‍්‍රීති ඝෝෂා පවත්වනවා.

ඔව්ත්‍ව අපේ ළමයිනුත් එදා උදේ කිරිබත් හදලා තිබ්බා. කඩොලානට තව බැටැලියන් එකක්‌ දාලා සර්ච් කරන්න කියලා එතකොට මම කියලයි තිබ්බේ. එදා ජනාධිපතිතුමා පාර්ලිමේන්තුවට ආවා. එතුමා එතකොට පාර්ලිමේන්තුවේ ඉඳන් තමන්ගේ කතාව පටන් අරගෙන තිබුණා.

මගේ නායකත්වය යටතේ තිබුණු පනස්‌ තුන්වෙනි සේනාංකය යටතේ තමයි අටවෙනි කාර්ය සේනාංකය තිබ්බේ. කර්නල් රවිප‍්‍රිය තමයි එක භාරව හිටියේ. මේ අතරේ කර්නල් රවිප‍්‍රිය මට කතා කරලා. ”සර්, කඩොලානේ තව ඩිවලොප්මන්ට්‌ එකක්‌ තියෙනවා” කිව්වා.

ඒ වෙනකොට අපි යුද්දේ දිනලා ඉවරනේත්‍ව එක දිගට මාස දෙක තුනක්‌ නිදි මරලා, ටිකක්‌ හිටියා විතරයි, මෙන්න ආයිත් කියනවා ගහ ගන්නවා කියලා. කන්න ගත්ත කිරිබත් කෑල්ලත් පැත්තකට දාලා මම ගියා, නන්දිකඩාල් සටන් භුමියට. උන් එනකොට ”අපේ කට්‌ටියත් ගහ ගත්තා, අපිටත් උන් ෆයර් කළා. මේ සටන විනාඩි හතලිස්‌ පහක්‌ විතර ගියාත්‍ව ”සර්, ඔක්‌කොම් නියුට්‌රමලයිස්‌ කරලා තියෙන්නේ. එක පොයින්ට්‌ එකක්‌ තියෙනවා, ඒක කොන්ට්‍රොල් කරගන්නම බැහැත්‍ව එතැනින් දිගටම ගහනවා” කියලා මට අපේ අය කිව්වා. මට ලොකු සටනක්‌ කරලා අපේ කොල්ලෝ මරා ගන්න උවමනාවක්‌ නැහැ. අතට ගත්ත දේ කටට දාලා, දැන් හපා ගන්න විතරයි තියෙන්නේත්‍ව ”ලොකු සෙනගක්‌ දාන්න එපා. අට දෙනාගේ කණ්‌ඩායම් දෙකක්‌ දාලා,  ඕක බලාගන්න” කියලා මම කිව්වා..

කර්නල් රෝහිත අළුවිහාරේගේ නායකත්වයෙන් හතරවෙනි විජයබාහු බලඇණියේ පිරිසක්‌ ඒ සඳහා මම යෙදෙව්වා. ටික වෙලාවකින් ”හරි සර්, ඔක්‌කොම ඉවරයි. ප‍්‍රභාකරන්ගේ බොඩි එකත් තියෙනවා” කියලා මට එහෙන් කිව්වා. මේ වෙනකොට වෙලාව උදේ දහයයි තිහට විතර ඇති.

මගේ ගාව හිටියා, කර්නල් ලලන්ත ගමගේ. මෙතැන බලලා මොකද වෙලා තියෙන්නේ කියන්න කියලා මම කර්නල් ලලන්තව යෑව්වා. වැඩි ඈතක නෙමෙයි, මම හිටිය තැනින් මිටර් දෙසීයක්‌ ඈතින් තිබුණ කලපු ප‍්‍රදේශයට තමයි මම එයාව යෑව්වේ. ”සර්, යුරේකාත්‍ව ප‍්‍රභා මැරිලා ඉන්නවා” කියලා මට කර්නල් ගමගේ කතා කරලා කිව්වා. ” හොඳටම ෂුවර්ද?” මම ඇහැව්වා.
”ඔව් සර්, ටක්‌ ගාලා ආමි කමාන්ඩර්ට කියන්න.”
”ඔය බොඩි එක මෙහෙට ගෙන්න”
හරිත්‍වහරි සර්, බොඩි එක ගේන්නම් ටක්‌ ගාලා මේක කොළඹට කියන්න” කියලා මට කර්නල් ලලන්ත ගමගේ කිව්වා. එයත් හිටියේ ලොකු සන්තෝෂයකින්. මේ ජයග‍්‍රහණයේ පණිවුඩය ඉක්‌මනින්ම රටටම කියන්න තමයි හැමෝටම  ඕනේ වුණේ.
”හරිත්‍වහරි සර් බොඩි එක ගේන්නම් මේ පණිවුඬේ ඉක්‌මනට කොළඹට කියන්න” ආයෙත් මට ලලන්ත කියනවා. මට ඒ පාර කේන්ති ගියා.
උඹ ඔතැනට වෙලා  ඕකගේ පාංශුකුලය දෙන්නේ නැතුව  ඕක ඉක්‌මනට මෙතැනට ගෙනෙන්ත්‍ව” කියලා මම කිව්වා.

එහෙම කිව්වට මගේ ඇස්‌ දෙකෙන් ප‍්‍රභාකරන්ගේ මිනිය දකිනකන් මම ඒක ආමි කමාන්ඩර්ට කියන්න කැමති වුණේ නැහැ. මම මේක ආමි කමන්ඩර්ට කියලා, එතැනින් ආරක්‌ෂක ලේකම්තුමාට සහ ජනාධිපතිතුමාට කියලා, ඊට පස්‌සේ මේක රටටම කියලා, ඒ මැරිලා ඉන්නේ ප‍්‍රභාකරන් නෙමෙයි නම්, මටත් වෙඩි තියාගෙන නන්දිකඩාල් කලපුවට පනින්න තමයි වෙන්නේත්‍ව ඒ නිසා මේ මිනිය මම ම බලලා තහවුරු කර ගන්න වුවමනාවක්‌ තිබ්බා.

විනාඩි දහයක්‌ විතර යනකොට මිනිය ගොඩට ගෙනාවා. ඒවෙනකොට යුද බිමේ මේ ආරංචිය ගිහිල්ලා අපි ළඟ නිලධාරීන් සහ සෙබළු හාර පන්දාහක්‌ එකතුවෙලා හිටියා. සතුටින් කෑගහන කොටම කොල්ලෝ උඩට වෙඩි තියන්න පටන් ගත්තා. ඔක්‌කොම තුවක්‌කුවලින් වෙඩි තිබ්බා. මැසින්ගන් වැල් පිටින් ගහනවාත්‍ව පස්‌සේ මගේ ඔෆිසර්ස්‌ලා නවත්තන්න හදනකොට නැහැත්‍ව ”වෙඩි තියපුවාවේත්‍ව” කියලා මම කිව්වා. ඒ ජයග‍්‍රහණයේ විතරක්‌ නෙමෙයි. තිබුණ පීඩනය පිට කිරීමක්‌. මේ කොල්ලෝ මරණ සහතිකය අතේ තියාගෙන අවුරුදු ගණනාවක්‌ පුරා උදේට නැගිටපු උදවිය. විනාඩි පහක්‌ විතර මුළු නන්දිකඩාල්ම ගිඟු‍රුම් දෙන විදිහට මේ වෙඩි පත්තු වුණා.

ඒ තමයි මගේ ජීවිතේ අමරණීයම මොහොත. අපේ රට අවුරුදු තිහක්‌ තිස්‌සේ අඳුරු අගාධයකට ඇදලා දාලා, සිංහල ජාතිය අප‍්‍රිකාවේ වනචාරීන්ටත් වඩා වනචාරී ජාතියක්‌ කියලා ලෝකයට පෙන්නලා, අහිංසක දරුවන්ගේ ඉඳන් ජීවිත බිලිගත්ත මිනිහව, මගේ කොල්ලෝ මරලා, මගේ කකුල් දෙක ගාවට ගෙනාවම මට දැනෙන සන්තෝෂය විස්‌තර කරන්න මට වචන නැහැ.
මම ඒ ඇඟට අත තියලා බලනකොට ඇඟ රස්‌නෙයි. ඔලූ‍වෙන් ලේ එනවා.
මම අතට අත දුන්නේ නැහැ.

ප‍්‍රභාකරන් තමන්ගේ දෙපා මුල මැරිලා ඉන්නවා දැක්‌කාම ඔබට දැනුන හැඟීම මොකක්‌ද?

යුද්දේ ඉවර වුණාම යුද හමුදාවේ ජ්‍යෙෂ්ඨ නිලධාරීන්ට රාත‍්‍රී භෝජන සංග‍්‍රහයක්‌ කොළඹ හිල්ටන් හෝටලයේ දී ලබා දුන්නා. එතැනදී ඔය ප‍්‍රශ්නයම ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‌ෂ මැතිතුමා මගෙන් ඇහැව්වා. ”සර්, මට මම රජෙක්‌ වගේ කියන හැඟීම ආවාත්‍ව” කියලා තමයි මම උත්තර දුන්නේ. ප‍්‍රභාකරන්ට දෙවියෝ අණ දුන්නාට, පනස්‌ තුන සේනාංකය එක්‌ක ඇවිල්ලා සටන් කරලා මැරියන් කියලා, මේ සටන කළේ අපි හැමෝම. මම කළේ සියලූ‍ සේනාංකාධිපතිවරුන්ට කතා කරලා කිව්වා ”වැඬේ හරි, ප‍්‍රභාකරන්ව මැරුවා ටක්‌ ගාලා මෙතැනට එන්න” කියලා. ජෙනරල් ජගත් ඩයස්‌, ජෙනරල් ශවේන්ද්‍ර සිල්වා, ජෙනරල් චාගි ගාල්ලගේ වගේ සියල්ලට මේක කිව්වා. ඒ වෙලාවේ ආමි කමාන්ඩර් හිටියේ පාර්ලිමේන්තුවේ. ජනාධිපතිතුමාගේ කතාව අහන්න ගිහිල්ලා. විනාඩි දහයකින් විතර ආමි කමාන්ඩර්ට, මම මේ පණිවිඩය කතා කරලා කිව්වා.

මෙයිට වඩා වෙනස්‌ කට කතා පසු කාලයේදී මේ පිළිබඳව රට පුරා පැතිරිලා ගියා. ”ප‍්‍රභාකරන් පනාගොඩට රැගෙන ගිහිල්ලා, ඔහුට පහර දීලා මරා දැම්මා” කියලා සමහරු කිව්වා. ඒ කතා ඔක්‌කොම බොරු. ප‍්‍රභාකරන් මැරෙනකන් එතැන හිටියේ ඔහු කියලා කිසිම කෙනෙක්‌ දැනගෙන හිටියේ නැහැ. ඔතැන වැදගත් නායකයෙක්‌ ඉන්නවා කියලා අර සටන යනවෙලාවේ අපි තේරුම් ගත්තා. ඒත් ඒ ප‍්‍රභාකරන් කියලා අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ.

ප‍්‍රභාකරන්ගේ හිස පසාරු කරගෙන ගියේ ස්‌නයිෆර් උණ්‌ඩයක්‌ද?

නැහැත්‍ව මමත් දැක්‌කා සමහර පොත්වල සහ පත්තරවල එහෙම ලියලා තියෙනවා. ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදියිත්‍ව එදා උදේ අටේ කණ්‌ඩායම් දෙක විසින් තබපු උණ්‌ඩයකින් තමයි ප‍්‍රභාකරන් මැරුණේත්‍ව මගේ පොතේ මේ ගැන පින්තුර සමග විස්‌තර සියල්ල එනවා.

කොටි බුද්ධි අංශ නායක පොට්‌ටු අම්මාන්ට මොකද වුණේ? ඔහු රටින් පැන ගිය බවට පවා කතා පළවුණාත්‍ව
නන්දිකඩාල් කියන්නේ විශාල කලපුවක්‌ පස්‌සේ අපි මිනී හොයනකොට ඉදිමුණු, කුණුවෙච්ච මිනී  ඕනෑ තරම් හම්බු වුණා. සති දෙකක්‌ විතර යනකන් අපිට මිනී හම්බු වුණා. ඒ අතර පොට්‌ටුඅම්මාන් ඉන්න ඇති කියලා අපි සැක කරනවා. ඒ වගේම පොට්‌ටු අම්මාන් මැරුණ බවට ඇසෙන් දුටු සාක්‌ෂි අපිට හමුවුණා.

ප‍්‍රභාකරන් මිය ගිය බවට මේ දක්‌වා මරණ සහතිකයක්‌ නිකුත් වී නැති නිසාත් ප‍්‍රභාකරන්ගේ මළසිරුර යයි කියූ මළ සිරුරේ ඞී.එන්.ඒ පරීක්‌ෂණයක්‌ තවමත් සිදුකර නොමැති නිසාත් ප‍්‍රභාකරන්ගේ මරණය සැක සහිත බවත් ඔහු අයත්වන්නේ අතුරුදන් වූවන්ගේ ගණයට බවත් දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ උතුරු පළාත් සභා මන්ත‍්‍රී වන එම්. කේ. සිවාජිලිංගම් පවසා තිබුණා..

ඔහොම සැකකරන කට්‌ටියට මම කියන්නේ එහෙම කතා කියලා විහිළුකාරයින්ගේ තත්ත්වයට පත්වෙන්න එපා කියලයිත්‍ව අපි බොරුකාරයෝ නෙමෙයි. අපි වෘත්තීමය හමුදාවක්‌. අපි ප‍්‍රභාකරන් කියන ත‍්‍රස්‌තවාදී නායකයා මැරුවාත්‍ව අපි එයාගෙයි එයාගේ පුතා චාර්ල්ස්‌ ඇන්තනිගෙයි ජාන පරීක්‌ෂණයක්‌ කළා. ඒකෙන් ප‍්‍රභාකරන් සහ පුතා කියලා තහවුරු වුණා. සමහර දෙමළ දේශපාලකයන් ජනප‍්‍රිය වෙන්න කරන ළදරු ක‍්‍රියා ගැන අපිට කනගාටුයි. මම ළදරුවෙක්‌ නෙමෙයි. පරිණත හමුදා නිලධාරියෙක්‌. සමහරු හිතනවා ඇති ප‍්‍රභාකරන් දිව්‍ය ලෝකයට ගියා කියලා. අපි හිතනවා අපායට ගියා කියලා. කොහොම වුණත් එයා මේ ලෝකේ නැතුව වෙන ලෝකෙක ඇති.

ඔබ හෙට සිට විශ‍්‍රාමික හමුදා නිලධාරියෙක්‌. සේවය නිමවා හමුදාවට සමුදෙන මොහොතේ ඇතිවෙන හැඟීම ගැන කිව්වොත්.

අපේ තරුණ කාලය ගතවුණේ කැලෑවල්වල සටන් කිරීමට. අනිත් සේනාංකාධිපතිවරුන්ගේ ජීවිතත් එහෙමයි. වසර තිස්‌ පහකුයි දවස්‌ පහක්‌ මේ නිල ඇඳුම ඇන්දාට පස්‌සේ ඒක එල්ලා, ගෙදර යන එක කනගාටුයි. නමුත් මම හිතනවා, මගෙන් රටට විය යුතු සේවය මම කරලා තියෙනවා කියලා. මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න ලියපු අබේවර්ධන බාලසූරිය ගයපු ගීතයක මුල් කෑල්ල මගේ හිතේ තදින්ම සටහන් වෙලා තියෙනවා. ඒක මගේ ජීවිතයට බොහෝම සම්බන්ධයි.

අවසන් හුස්‌ම පොද නොබියව හෙළන්නට
සිව් රියනේ හිත සතුටින් නිදන්නට
මිනිසෙකු විලස ඉපදුනු පල දකින්නට
පුළුවනි මරණ මංචකයේ වුවද මට”

යුගයේ වීරයෙක්‌ ලෙස හමුදාව තුළ සහ දේශයේ කීර්තියක්‌ ලබාගෙන, රට සිටි ප‍්‍රධානම සතුරා තමන්ගේ දෙපා මුල මරලා දමලා, හමුදාපති තනතුර නොලබා විශ‍්‍රාම යැම ගැන ඔබට දුකක්‌ නැද්ද?

ඕනෑම වෘත්තීය හමුදා නිලධාරියෙක්‌ගේ අභිලාශය, සරලව කිව්වොත් ආශාව, කවදාහරි යුද හමුදාපති වෙලා ලෝකෙම ඉන්න හොඳම සොල්දාදුවන්න්ගේ නායකයා වෙන්න. ලෝකයේ ඉන්න හොඳම සොල්දාදුවන්ගෙන් කොටසක නායකයා වෙන්න මට පුළුවන් වුණා. නමුත් ඒ සොල්දාදුවෝ ඔක්‌කොමලාගේ නායකයා වෙන්න මට අවස්‌ථාව ලැබුණේ නැහැ. ඒ ගැන යම් කනගාටුවක්‌ තියෙනවා. අපේ රටේ හමුදාපති තනතුර ලැබෙන්න දක්‌ෂකම විතරක්‌ නෙමෙයි, වාසනාවත් තියෙන්න  ඕනේ. මට ඒ වාසනාව තිබුණේ නැහැ. හමුදාපති පුටුවට නොගියාට මම ගෙදර යන්නේ ජයග‍්‍රාහී විදිහට. ජයග‍්‍රාහී සොල්දාදුවෙක්‌ විදිහට ගෙදර යන්නයි මට වුවමනා වුණේ. අප දක්‌ෂ ජෙනරාල්ලා පරාජිත සොල්දාදුවෝ වගේ ගෙදර යනවා මම දැක්‌කා. මම ගෙදර යන්නේ ජයග‍්‍රාහී සොල්දාදුවෙක්‌ විදිහට. ඒ ජයග‍්‍රහණයේ කතාවත් රටට කියාගෙන තමයි මම ගෙදර යන්නේ. මම විශ‍්‍රාම ගියේ පස්‌වෙනිදා සඳුදා. මගේ පොත එළිදැක්‌කේ ඊට පස්‌සේ දවසේ, ඒ කියන්නේ අඟහරුවාදාත්‍වමම ඉගෙන ගත්තෙ කොළඹ ආනන්ද මහා විද්‍යාලයේදී. මේ පොතේ තියෙන්නේ ”මා දුටු දේ සහ අප කළ දේ” ගැන.

හමුදා වහරෙන් කිව්වොත් ඔබගේ එක මෙහෙයුමක්‌ දැන් නිමා වෙනවා. පත්තර භාෂාවෙන් කිව්වොත් ඔබගේ ජීවිතයේ එක පිටුවක්‌ ඉවරයි. මොකක්‌ද ඔබේ ඊළඟ මෙහෙයුම ?

රජයේ රැකියාවක්‌ දුන්නාට මම ඒක භාර ගන්නේ නැහැ. මම මේ රට දාලා වෙන රටකට යන්නෙත් නැහැ. මම ආඩම්බර රට වැසියෙක්‌ විදිහට මේ රටේ ජීවත් වෙනවා.

 -----------------------------

තමන් ගැන අධිතක්සේරුව සහ හමුදාව ගැන අවතක්සේරුව ප්‍රභාකරන් කළ ලොකුම වැරැද්දයි....

මේජර් ජෙනරාල් කමල් ගුණරත්න

එදා 53 වැනි සේනාංකය කළපුව අල්ලා ගත්තේය. එහි ප්‍රභාකරන්ගේ මළ සිරුර විය. දේශයේ මුරදේවතාවෝ මිනිස් ජීවිත දහස් ගණනක් උදුරාගත් ත්‍රස්තවාදීයාගේ නිසල දේහය රැගෙන ආවෝය. යුදබිම දුරු වූ රටක නිදහසේ අරුණලු නැඟුණේය. නිදහස් ගී ඇසුණේය. එවන් වූ මෙහෙයුමකට 53 වැනි සේනාංකය හරහා නායකත්වය සැපයුවේ මේජර් ජනරාල් කමල් ගුණරත්නය.

ඔහු පසුගියදා විශ්‍රාම ගියේය. එහෙත් දේශය එක්සේසත් කිරීමේ මානුෂික මෙහෙයුම වෙනුවෙන් ඔහු කළ කැපකිරීම කිසිදා අමතක කළ නොහැකිය. ඒ නිසාම පෞද්ගලික ජීවිතය පසෙකලා පොදු යහපත උදෙසා නායකත්වය දුන් ඒ අසහාය රණවිරුවගේ ජීවන අත්දැකීම් මෙසේ සටහන් කරමු.

ප්‍රශ්නය:- ඔබ ගැන හඳුන්වා දුන්නොත්...
පිළිතරු:- මම ඉපදුණේ කොළඹ පන්නිපිටියේ කොට්ටාවේ. පන්නිපිටිය ධර්මපාල විද්‍යාලයෙන් පහවසර දක්වා අධ්‍යාපනය ලැබුවා. හයේ පන්තියේ සිට අධ්‍යාපනය ලැබුවේ කොළඹ ආනන්ද විද්‍යාලයෙන්. එහිදී මම ජනාධිපති පදක්කම් ලාභී බාලදක්ෂයෙක් බවට පත්වුණා. ඒ වගේම ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍යනායකයකු වුණා. ඒ වගේම පාපන්දු කණ්ඩායමේ සාමාජිකයකු වුණා. අධ්‍යාපන සහතික පත්‍ර උසස් පෙළ විභාගය සමත් වුවාට පසුව කැඩට් නිලධාරියකු විදියට යුද හමුදාවට බැඳුණා.

ප්‍රශ්නය:- ආරක්ෂක අංශය වෘත්තීය වශයෙන් තෝරාගත්තේ ඇයි?
පිළිතුර:- මට ආරක්ෂක අංශයට බැඳීමේ ආශාව ඇතිවුණේ හතර වැනි පන්තියේ අධ්‍යාපනය හදාරද්දියි. ආනන්දයට ගියාට පස්සේ ඒ ආශාව වැඩි වුණා. හේතුව ආනන්දයේ ආදි ශිෂ්‍යයන් රාශියක් ආරක්ෂක අංශයට බැඳිලා හිටියා. ඒ අය පාසලට නිල ඇඳුමින් පැමිණෙනවා. එය දකික්දී මගෙ ආශාව තව තවත් වැඩි වුණා. ඒ වගේම අපේ ප්‍රින්සිපල් හිටියේ කර්නල් ඩී.ඩබ්ලිව්. රාජපක්ෂ. එතුමත් හමුදා නිලධාරියෙක්. හමුදාවට බැඳීමට දිරිමත් වීමට එතුමා එක් හේතු සාධකයක් වුණා. ඒ නිසා ආනන්දයේ ආදි ශිෂ්‍යයෝ විශාල ගණනක් හමුදාවට බැඳී අවසන් යුද්ධය දක්වාම නායකත්වය දුන්නා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, ෆීල්ඞ් මාෂල් සරත් ෆොන්සේකා, ඇඩිමිරල් වසන්ත කරන්නාගොඩ, ඇඞ්මිරල් සරත් වීරසේකර, මේජර් ජෙනරාල් ජගත් ඩයස්, මේජර් ජනරාල් ප්‍රසන්න සිල්වා, මේජර් ජනරාල් කමල්රත්න මේජර් ජනරල් ගාල්ලගේ යන සියලු දෙනාම ආනන්දයේ ආදි ශිෂ්‍යයෝ වගේම කර්නල් ඩී.ඩබ්ලිව්. රාජපක්ෂ ප්‍රින්සිපල් සර්ගේ ශිෂ්‍යයෝ.

ප්‍රශ්නය:- ඔබ ආරක්ෂක සේවයට බැඳුණේ කුමන කාලසීමාවකද?
පිළිතුර:- 1980 දී මම උසස් පෙළ සමත් වුණා. ඒත් එක්කම මම රැකියාවට අයදුම්පත්‍ර දැම්මා. සම්මුඛ සාකච්ඡා මාලාවට වසරක කාලයක් ගතවුණා. 1981 වසරේ අගෝස්තු මාසේ 31 වැනිදා යුද හමුදා නිලධාරියෙක් විදියට රැකියාවට බැඳුණා.
  

ප්‍රශ්නය:- 1983 කළුජුලිය වන විට ඔබ නවකයෙක්. කොහොමද එදා සිදුවීම දකින්නේ.
පිළිතුර:- 1983 කළු ජූලියට පාදක වුණේ ලුතිනන් වාස් ගුණවර්ධන සහ ඒ සෙබළුන් 12 දෙනා ඝාතනය කළ සිද්ධියයි. වාස් ගුණවර්ධනයි මමයි ආනන්දෙ එක පන්තියේ එකම බංකුවේ එකට ඉගෙන ගත්ත යාළුවෝ. මම පාස් අවුට්වෙලා ගිය ගමන් වගේ එය සිදුවුණේ. අලුත් අත්දැකීමක්. එය ලංකාවේ සිදුවුණ අප්‍රසන්නම සිද්ධිමාලාවෙන් එකක්. ලංකාවේ නමේ මඩ ගෑවිච්චි අවස්ථාවක්. ඒ වෙලාවේ ඒ සිදුවීමෙන් අපි පාඩම් ඉගෙන ගත්තේ නෑ කියලා හිතෙනවා. ඒත් පසු කාලයේ ඒකේ ප්‍රතිවිපාක දිහා බලලා අපි පාඩම් ගොඩක් ඉගෙන ගත්තා කිව්වොත් එය වඩා නිවැරදියි.

ප්‍රශ්නය:- දශක තුනකට වඩා වැඩි කාලයක් යුද්ධය පැවතුණා. එය ආරම්භක අවස්ථාවේ සිට අවසානය දක්වාම ඔබ සිටියා. ඒ කාලය තුළ ලද අද්දැකීම්වලට අනුව ප්‍රභාකරන් කියන පුද්ගලයා හඳුන්වා දෙන්නේ කොහොමද?
පිළිතුර:- ප්‍රභාකරන්ව හඳුන්වන්න ක්‍රම කීපයක් තියෙනවා.
දෙමාපියන් දස දහස් ගණනකට දරුවන් අහිමි කළ, භාර්යාවන් දහස් ගණනකට තම ස්වාමි පුරුෂයන් අහිමි කළ, ශ්‍රී ලංකා ඉතිහාසයේ සිටි කෲරතම මිනිසා ලෙස ඔහුව හඳුන්වා දෙන්න පුළුවන්. එය තමයි ඔහුව හඳුන්වාදීමට ඇති හොඳම හැඳින්වීම.

මීට අමතරව තවත් පරාසයන් කීපයක් යටතේ ඔහුව හඳුන්වා දෙන්න පුළුවන්. නායකයෙක් විදියට ඔහු ඉතාමත් දක්ෂ නායකයෙක්. අද ලෝකයේ බොහෝ ත්‍රස්තවාදී සංවිධාන මිනිස් බෝම්බ පාවිච්චි කරනවා. ඒත් එය ලොවට හඳුන්වා දුන්නේ ප්‍රභාකරන්.

අද අයි.එස්.අයි.එස්. ත්‍රස්තවාදීන් අල්කයිඩා ත්‍රස්තවාදීන් මිනිස් බෝම්බ එල්ල කර ලොකු විනාශ සිදු කරනවා. මරාගෙන මැරෙන ත්‍රස්තවාදය තමයි අද ලොකුම අවිය වෙලා තියෙන්නේ. නමුත් ඒ මුස්ලිම් ත්‍රස්තවාදයේ හරය ස්වර්ගයට යාම සඳහා මරාගෙන මැරීම. ඒත් ප්‍රභාකරන්ගේ ත්‍රස්තවාදයේ දිව්‍යලෝක තිබුණේ නෑ. ඔවුන් දිවි දුන්නේ සිහින ඊළාම් දේශය වෙනුවෙනුයි.

එවැනි අරමුණක් උදෙසා දහස් ගණනක් මරාගෙන මැරෙන ත්‍රස්තවාදීන් බිහිකළ ඔහු අසාමාන්‍ය නායකයෙක්. ඔහු පෙලඹවීමට වගේම තමාට අවශ්‍ය දේ අවශ්‍ය ආකාරයට කර ගැනීමටත් පුදුමාකාර දක්ෂයෙක් වුණා.

ඒ වගේම ඔහු සුරා සොඬෙක් හෝ සල්ලාලයකු නොවෙයි. නමුත් ඔහුගේ ජීවිතේ තිබුණ ප්‍රධානම අරමුණ පළිගැනීමයි. යම් අයෙකු ඔහුට සුළු රිදවීමක් හෝ කළා නම් එම පුද්ගලයා මොලොවින් තුරන් කරන තුරු ඔහුට නින්ද යන්නේ නෑ. හොඳම උදාහරණය තමයි රජිව් ගාන්ධි මරා දැමීම. ඒ නිසා පළිගැනීමේ හා රෞද්‍රකමේ ඉහළටම ගිය කෙනෙකු ලෙස ඔහුව හඳුන්වාදෙන්න පුළුවන්. මම ඒ පිළිබඳව මගේ පොතේ ලියලා තියෙනවා. එය කියවන කෙනෙකුට ප්‍රභාකරන් මොනවගේ කෙනෙක්ද කියන එක තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙයි.

ප්‍රශ්නය:- යුද්ධය නිමා කිරීම සඳහා විවිධ මෙහෙයෙුම් ක්‍රියාත්මක කළා. අවසන් මෙහෙයුම වන්නි මානුෂික මෙහෙයුම කියලයි හැඳින්වූවේ. ඒකට හේතුව කුමක්ද?
පිළිතුර:- එය වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම සර්වසාධාරණ හඳුන්වා දීමක්. අපි හැම ක්‍රියාන්විතයකටම නමක් දැම්මා. ඒ නම ඒ මෙහෙයුමට සම්බන්ධයි. අපි ජයසිකුරු කියන නම භාවිත කළේ සිකුරටම ජය ගන්නවා කියන අදහසින්. මේ මෙහෙයුමට වන්නි මානුෂීය මෙහෙයුම කියලා නම දැම්මේ වන්නි ජනතාව බේරා ගැනීම සඳහා පමණක් නොවෙයි. වන්නි ප්‍රදේශය එල්.ටී.ටී.ඊ. ත්‍රස්තවාදීන්ගෙන් මුදවාගැනීමත් අරමුණ වුණා.

මේ කරුණු දෙක නිසයි මේ මෙහෙයුම වන්නි මානුෂික මෙහෙයුම කියලා හැඳින්වූවේ. එය සැබැවින්ම උතුම් මානුෂික මෙහෙයුමක් කියලයි මම දකින්නේ.

ප්‍රශ්නය:- වන්නි මානුෂික මෙහෙයුම ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා ගිය ගමනේදී ප්‍රභාකරන් විවිධ යුද උපක්‍රම භාවිත කරන්න ඇති. ඒ පිළිබඳව ඇති අද්දැකීම් මොනවාද?
පිළිතුර:- ප්‍රභාකරන් මෙතනදි වැරදි දෙකක් කළා. එකක් ඔහුගේ සංවිධානය පිළිබඳ අධි තක්සේරුවෙන් සිටීම සහ යුද හමුදාව පිළිබඳ කළ අවතක්සේරුව. ඔහු හිතුවා යුද හමුදාවේ තත්ත්වය පහළයි ඔහුගේ සාමාජිකයන්ගේ තත්ත්වය ඉහළයි කියලා. එහෙම හිතාගෙන ඔහු සම්මත යුද ක්‍රමවලට ඇබ්බැහි වෙන්න පටන් ගත්තා. කලින් ඔහු කළ යුද උපක්‍රම අතහැරීමම ඔහුගේ පරාජයට හේතු සාධක වුණා.

ප්‍රශ්නය:- අවසන් මෙහෙයුමේදී ආරක්ෂක හමුදාව නොමග යැවීමට ප්‍රභාකරන් කටයුතු කළේ කොහොමද? කාන්තාවන්, දරුවන් ආබාධිත සෙබළුන් මිනිස් බෝම්බ ලෙස භාවිත කළා නේද?
පිළිතුර:- අපි අපේ ආබාධිත සෙබළෙකු දෙස බලන්නේ බොහොම මානුෂීය හැඟීමකින්. ඒ මනුස්සයා තමන්ගේ අත කකුල පරිත්‍යාග කරලා තියෙන්නේ මේ රට ජාතිය වෙනුවෙන් කියන හැගිමෙන්. ඔහුගේ අද දවස රටේ ජනතාවගේ හෙට දවස වෙනුවෙන් කැපකළ මිනිසෙක් විදියටයි හඳුන්වන්නේ. නමුත් ප්‍රභාකරන් කවදාවත් ඔහුගේ සාමාජිකයන් දෙස ඒ ආකාරයෙන් බැලුවේ නෑ.
ඔහුගේ අණ දේව වාක්‍යකටත් වඩා ඉහළින් පිළිගත්ත සාමාජික සාමාජිකාවන් මොන දුෂ්කරතාවලට පත්වුණත් ඒ දෙස සානුකම්පිකව බැලුවේ නෑ. ඔහුගේ සැලකීම තිබුණේ ඔහුගේ සංවිධානයත්, දරු පවුලත්, ඊළාම් දේශයත් ගැන පමණයි.
ඒ නිසයි ඔහු මිනිස් බෝම්බ ලෙස කාන්තාවන් දරුවන් භාවිත කළේ.

ප්‍රශ්නය:- අවසන් මෙහෙයුමේදී ප්‍රභාකරන්ගේ එවැනි උගුල් පිළිබඳ ලැබූ සජීවී අද්දැකීම් මොනවද?
පිළිතුර:- තවත් විශාල පළපුරුදු, දැඩි මතදාරී එක් යුද හමුදාවක් සමග සටන් කරන්න සිදුවීම ලොකු අත්දැකීමක්. එතැනදි බරපතළ තත්ත්වයන් රාශියකට මුහුණදීමට සිදුවුණා. අපි කිසිම කෙනෙක් කැමැති නෑ අපේ සෙබළු අකාලයේ ආබාධිත වෙනවට. නැතිනම් මිය යනවට. එතැනදි තීරණ ගැනීමේ දැඩි මානසික බලපෑමක් තිබුණා. අපිට වේගවත්ව ගතයුතු තීරණ ගැනීම යම් මොහොතකට හෝ ප්‍රමාද වුවා නම් ඒ සියගණනක් සෙබළුන්ගේ හා සාමාන්‍ය ජනතාවගේ ජීවිත අවදානම අවම කිරීම සඳහා කාලය ගත් නිසා. ඒ පිළිබඳ කතා කළොත් දවස් ගණනාවක් කතා කළ හැකියි. හැම සටනකදිම ඇතිවුණ තත්ත්වය ඒකයි.

ප්‍රශ්නය:- නන්දිකඩාල් කළපුව විශාල භූමි ප්‍රමාණයකින් යුක්තයි. එහිදී මාස ගණනාවක් සැලසුම් සහගතව සටන් කිරීමට සිදුවූවා. කොහොමද අභියෝග ජයගත්තේ.
පිළිතුර:- අපි මාස තුන හමාරකට ආසන්න කාලයක් නන්දිකඩාල් කළපුව ආසන්නයේ යුද්ධ කළා. නන්දිකඩාල් කළපුවට දකුණින් තිබුණ මුලතිව් ප්‍රදේශයේ ජෙනරල් නන්දන උඩවත්ත යටතේ භට කණ්ඩායම මාස ගණනාවක මෙහෙයුමක් ක්‍රියාත්මක කළා. ඉන්පසුව එම ප්‍රදේශය අත්පත්කරගත්තා. මම ඇතුළු පිරිස මාස දෙක හමාරක් තිස්සේ පුදුකුඩුඉරිප්පු ප්‍රදේශය බේරා ගැනීමේ සටනේ නිරත වුණා. ඊට ජෙනරාල් ශ්වේන්ද්‍ර සිල්වාගේ සේනාංකයත් එකතු වුණා. අපි දෙගොල්ලොම එකතු වෙලා. ඒ ප්‍රදේශය බේරා ගත්තා. ඉන් පස්සේ යුද මුක්ත කලාපයට අපි ඇතුළු වුණා. එය සම්පූර්ණයෙන්ම නන්දිකඩාල් කළපුව ආසන්නයේ තිබුණු ප්‍රදේශයක්. ඊට අමතරව සටනේ අවසානම ජවනිකාව සිදුවුණේ නන්දිකඩාල් කළපුවේ උතුරු කොනේ ඇති කඩොලාන සහිත වගුරු බිම් ප්‍රදේශයේ.

ප්‍රශ්නය:- අවසන් සටන සම්බන්ධව සුදු කොඩි ඔසවාගෙන ආ පිරිසට වෙඩි තැබූ බවට කතා පැතිරුණා. එහි සත්‍යතාව කුමක්ද?
පිළිතුර:- සුදු කොඩි ඔසවාගෙන කිසිවෙක් ආවේ නැහැ. එය මම පිළිගන්නේ නැහැ.

ප්‍රශ්නය:- ප්‍රභාකරන් අවසන් වනතුරුම සටනින් පසු නොබසින බව ප්‍රකාශකරලා තිබෙනවා. ඒ පිළිබඳව ඔබට මොනවද කියන්න තියෙන්නේ.
පිළිතුර:- මමත් ඒකට එකඟ වෙනවා. අපි අවසන් වනතුරුම ප්‍රභාකරන් නන්දිකඩාල් කළපුවේ ඉන්නවා කියා දැනගෙන හිටියේ නැහැ. කවුරු හරි කියනවා නම් අපි දැනගෙන හිටියා කියලා. එය අමූලික බොරුවක්. මම එතන අණ දීපු නිලධාරියා විදියට බොහොම වගකීමෙන් කියනවා. ප්‍රභාකරන් ඉන්නවා කියලා අපිට දැනුණේ 19 වැනිදා උදේ.
ඊට පස්සේ අපි ඒ ප්‍රදේශයට ප්‍රහාර එල්ල කළා. අවසාන මොහොත දක්වාම සටන ගෙන ගියා. ඒත් ප්‍රභාකරන් පුද්ගලිකව සටන් කළාද කියලා නම් දන්නේ නැහැ. හැබැයි ඔහුගේ අනුගාමිකයෝ අවසාන උණ්ඩය දක්වාම සටන් කළා. යටත් වීමට කිසිදු අවස්ථාවක ක්‍රියා කළේ නෑ.

ප්‍රශ්නය:- ඔබගේ කණ්ඩායමේ සෙබළුන් ප්‍රභාකරන්ගේ දේහය ඔසවාගෙන එන විට මොකද හිතුණේ.
පිළිතුර:- ඇත්තටම මගේ සේනාංකයේ සෙබළුන් වසර 30 ට අධික කාලයක් මෙරට අඳුරු අගාධයකට ඇද දාපු එමෙන්ම මේ ලංකාවේ ජීවත්වූ දස දහස් ගණනක් අහිංසක මිනිස්සු අමානුෂික ලෙස අමු අමුවේ මරා දාපු ශ්‍රී ලංකාවේ එක් දේශයක් වනචාරී දේශයක් විදියටත්, එහි සිටින මිනිසුන් වනචාරීන් ලෙසත් හඳුන්වාදීපු අපේ රටේ නමේ දැලිගාපු ඒ කෲරතර ප්‍රභාකරන් මරලා මගේ ළඟට ගෙන ආ අවස්ථාවේ ඇතිවුණ හැඟීම වචනවලින් විස්තර කරලා කියන්න බෑ. එය මගේ ජීවිතයේ උත්තරීතර අවස්ථාවක් ලෙසයි මට දැනෙන්නේ.

ප්‍රශ්නය:- අද වෙන විට ඔබ ආරක්ෂක සේවයෙන් විශ්‍රාම ගිහිල්ලා. යුද්ධය ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා සිටි ඔබට ගෙවුණූ කාලය ගැන මොනවද හිතෙන්නේ?
පිළිතුර:- ඔව් මම යුද්ධය මුල සිට අවසානය දක්වාම හිටි හමුදා නිලධාරියෙක්. මම පරාජයේ නිරස සහ ජයග්‍රහණයේ මිහිර කියන දෙකම විඳපු කෙනෙක්. පරාජයේ නීරස මොනතරම් තිත්තද කියන එකත් ජයග්‍රහණයේ සතුට මොනතරම් මිහිරිද කියන එකත් මම දන්නවා. යුද්ධයක් කිව්වාම ජය පරාජය දෙකම ඇති වෙනවා. නමුත් පරාජයක් ඇතිවූ සැනකින් සැලෙන්නේ නැතිව පරාජය ඇතිවීමට හේතු මොනවාද කියලා හොයාගෙන ඒ හේතුවලට අවශ්‍ය නිසි පිළියම් යොදලා ආපසු එවැනි දේ නොවෙන ලෙස වැඩකටයුතු සැලසුම්කර ජයග්‍රහණය දක්වා සෙබළුන් මෙහෙයවීම හා ඒ සෙබළුන් සමග ගොස් සටන් කිරීමයි කළ යුත්තේ. ආපසු හැරී බලන කොට මට ඒ ගැන ඇත්තේ ආඩම්බරයක්.

සැරින් සැරේ ඉදිරියට ගොස් යළිත් පසුපස හැර දුවපු හමුදාවක් මෙහෙම ජයග්‍රහණයක් ලබපු වීරෝදාර හමුදාවක් ලෙස හැඩ ගැසුවේ කොහොමද කියන එක සැලකිය යුතු හා පැසසුම් ලැබිය යුතු කාරණාවක්.

ආපසු හැරී බලන කොට මට බොහොම ආඩම්බරයි. විශ්‍රාම යාමෙන් පසුව මට බොහොම සැහැල්ලුවක් වගේම ප්‍රීතියකුත් දැනෙනවා. අද අපි අපේ අම්මගෙන් බීපු කිරිවලට ණය නැහැයි කියලා ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන්.

“ඒ වගේම මුළු රටම ණය ගැති ඒත් මුළු රටටම ණය නැති හමුදාවක තවත් එක් සාමාජිකයෙකු වීමට ලැබීම ගැන බොහෝ සන්තෝෂයි” එය දෙවියන් දීපු වරමක් ලෙසින් මම සලකනවා.

යුද්ධයේ මිහිරි අමිහිරි මතක සමග ජයග්‍රාහී සොල්දාදුවෙකු ලෙස මම ගෙදර ආවා. ඒ ජයග්‍රහණයේ මිහිර මා මිය යන තෙක්ම මගේ හදවතේ රඳා පවතීවි.

ප්‍රශ්නය:- දිනාගත් නිදහස ආරක්ෂා කර ගැනීම පිළිබඳ මොනවද කියන්න තියෙන්නේ.?
පිළිතුර:- මම දන්න තරමින් යුද්ධය නිසා සෙබළුන් විසිදාහකට අධික ප්‍රමාණයක් දිවි පුදලා තිබෙනවා. පන්දහසකට අධික ප්‍රමාණයක් ආබාධිත වෙලා ඉන්නවා. සමහර සෙබළු තවමත් ඇඳේ දුක් විඳිනවා. ඔවුන් ඔවුන්ගේ ජීවිත කාලයටම දුක්විඳින්නේ නිදහස ලබාදෙන්න ජීවිතය පරදුවට තැබූ නිසා. ඒ පිළිබඳව සිතන කොට ලොකු කනගාටුවක් දැනෙන්නේ. මේ සියලු සෙබළු වගේම ඔවුන්ගේ පවුල්වල අයත් දුක් විඳිනවා. ඒ හැම කැපකිරීමක්ම මේ දේශයට නිදහස ලබාදීම සඳහා කරපුවා. ඒ නිසා රණවිරුවන් දිවි පුදා රැකගත්ත නිදහස අපේ ඉදිරිපරම්පරාව වෙනුවෙන් රැකගත යුතුයි. දිනූ නිදහස ආරක්ෂාකර ගනියි කියලා මම විශ්වාස කරනවා.

ප්‍රශ්නය:- ඔබ රණවිරුවෙක් යුද බිමේ සටන් කළ ඔබ විශ්‍රාම දිවිය ගෙවන්නේ කොහොමද?
පිළිතුර:- වසර ගණනාවක් යුද බිමේ සිටියා. දැන් මම විශ්‍රාම ගියා. සති කීපයක් අවශ්‍යයි. පවුලේ අය සමග ගත කිරීමට. ඉන් පසුව ඉදිරිය කොහොමද ගත කරන්නේ කියලා සැලසුම් කරනවා. ඒ වගේම අනිවාර්යයෙන්ම කිව යුතු දෙයක් තියෙනවා. ඒ මම කිසිවිටකත් දේශපාලනයට නොඑන වග. 

 -----------------------------

අන්තර්ජාලයේ මේජර් ජෙනරල් කමල් ගුණරත්නගේ බාලදක්ෂ තොරතුරු මැකී යාමට මත්තෙන් එක් රැස් කොට මෙහි ඇතුළත් කළද ඒවා ලියූ අය ගැන තොරතුරක් ලබා ගැනීම අසීරු විය. කරුණාකර ඒ පිළිබද දන්නේ නම් මෙහි සටහනක් තබන්න. හැකි ඉක්මනින් අප මෙම ලිපිය යාවත්කාලීන කරන්නම්.

 -----------------------------

මේජර් ජෙනරාල් මිලින්ද පිරිස් නැමති බාලදක්ෂයා

ඔබ වෙනුවෙන් සටහනක් තැබීමට මදක් ප්‍රමාද වුවා නොව ඔබ ඊලග පියවරත් තබන තුරු මදක් බලාසිටියා පමණි. එනමුත් හොරා කිහිපයකට පෙර සැලවුයේ ඔබගේ සේවය තවත් මව්බිමට අවැසි මොහොතේ ඔබ සේවයෙන් විශ්‍රාම ගෙන ඇති බවකි. 

මා නාලන්දාවේ බාලදක්ෂ කණ්ඩායම් උපනායක (ATL) ලෙස 2000 වර්ෂයේ කටයුතු කල දිනයක උදැසන බාලදක්ෂ ආචාර්යවරයා පවසා සිටියේ අප සමුහයේ ආදි ජනාදිපති බාලදක්ෂයකු පාසල් වෙලාව තුල පැමිණෙන බවත් ඔහුට අවශ්‍ය සියලුම ලිපිලේකන ලබාදෙන ලෙසත්ය. ඔහු කී ලෙසටම හෝරා කිහිපයකට පසු මා හමුවීමට පැමිණියේ උසස් යුද හමුදා නිලධාරියකි. 

සිනාමුසු මුහුණින් අතට අත දුන් ඔහු තමා හදුන්වා දුන්නේ "මල්ලි මම මිලින්ද පිරිස් " ලෙසය. එවකට යුද හමුදා කර්නල් වරයකුවූ ඔහු දියතලාව Military Academy හි ප්‍රදානියා වූ අතර යුද හමුදාව තුල තරමක් දැඩි තීරණ ගන්නා නිලදාරියකු ලෙස නම් කලද ඔහු ඉතා ප්‍රසන්න හා මිත්‍රශීලි අයෙකු බව හැගී ගියේය . මිලින්ද අය්යා පැමිණ තිබුනේ ඔහුගේ නායකත්වයෙන් මෙතෙක් ලංකාවේ බාලදක්ෂ ඉතිහාසය තුල ලංකාව වටා ගිය දිගම පාපැදි පාගමනේ (bicycle hike) සටහන් කිහිපයක් ලබාගැනීමටය. අනතුරුව යාමට ප්‍රථම මා ඇමතු මිලින්ද අය්යා මා හට පවසා සිටියේ බාලදක්ෂ කණ්ඩායමට උදව් අවශ්‍ය ඕනෑම වෙලාවක ඔහුව අමතන ලෙසය. ඒ අපගේ පළමු හමුවීම විය. 

2001 වර්ෂයේ බාලදක්ෂ කණ්ඩායම් නායකත්වයට(Troop Leader) පත්වූ මා කණ්ඩායමට මෙන්ම විද්‍යාලයට ලැබී ඇති මේ මහගු සම්පතතින් ප්‍රයෝජන ගැනීමට වගබලා ගතිමි. වාර්ෂික කාණ්ඩ නායක පුහුණු පාඨමාලා වලදී ප්‍රදාන දේශකයකු ලෙස මා මිලින්ද අය්යාට ඇරයුම් කලේ බාලදක්ෂයන්ගේ මොරාල් එක හැදීමට සුදුසුම පුද්ගලයා ඔහු වීම නිසාය. එයින්ද නොනැවතී එවකට බාලදක්ෂ නායකව සිටි Dharmalal Gunawardena මහතාගේ සහයෝගයද ගෙන නාලන්දා ජේෂ්ඨ බාලදක්ෂන් සදහා දියතලාව Military Academy හි පුරෝගාමී පුහුණු කදවුරක් පැවැත්වීමට මිලින්ද අය්යාගෙන් අවස්තාවක් ලබා ගතිමි .Military Academy සහ KDA Officer Cadets ලත් සමග එකට පැවැත්වූ එම කදවුර ජීවිතයේ අමතක නොවෙන අත්දැකීම් ගෙනත් දුනි. Jungle Training අවසන් රුය Foxy Hill කැලය මැද තද සීතලේ කුඩාරමත් ගිනිමැලයත් අතර තනිවූ අප බැලීමට පැමිණි මිලින්ද අය්යා සිනාමුසු මුහුණින් පැවසුයේ " කොහොමද මල්ලි හොදින්ද ? " කියාය. එදා එම අත්දැකීම් ලැබූ Rangana Shashika Bamunusinghe, Kanchana Dampahala බාලදක්ෂන් අද යුද හා නාවික හමුදාවේ නිලදාරීන් ලෙස සේවය කරනු දැකීම සතුටකි.

2001 වර්ෂයහි වාර්ෂික කම්පරිය සහ එයට යාබද සියලුම වර්ෂවල සියලු කදවුරු සදහා නාලන්දා බාලදක්ෂයන්ට අවශ්‍ය කුඩාරම් මිලින්ද අය්යාගේ මැදිහත් වීමෙන් ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවෙන් ලබාගැනීමට මා කටයුතු කල අතර ඉන් නොනැවතී 2001 වර්ෂයහි වාර්ෂික කම්පරියහි පුරෝගාමී වියාපෘති සාර්ථක කර ගැනීමට ජාතික මුලස්ථානයට අවශ්‍ය වූ යුද හමුදා සහයෝගය එම වියාපෘති බාරව සිටි Hasanjith Kuruppuarachchi ලබා දීමට කටයුතු කලෙමි. මිලින්ද අය්යා අප සමුහයට මහත් ශක්තියක් විය. 

2002 වර්ෂය වන විට බ්‍රිගේඩියර්වරයකු වූ මිලින්ද අය්යා යාපනය බාර ප්‍රදාන අණදෙන නිලදාරියා විය. එවකට තාවකාලික සටන් විරාමයක් පවතී අතර Dharmalal Gunawardena හා මා ඔහුට කියා සිටියේ යාපනය බාලදක්ෂයන් සමග මිත්‍රත්ව කදවුරක් කිරීමට අවස්තාව සලසා දෙන ලෙසය. ඒ සදහා සියලුම කටයුතු සංවිදානය කල ඔහු කොටි පාලන සමයේ යාපනය මහ විද්‍යාල භූමියේදී නාලන්දා ජේෂ්ඨ බාලදක්ෂන් හට යාපනය බාලදක්ෂන් සමග කදවුරු බැදීමට අවස්තාව සලසා දුන්නේය. යාපනය මුහුදු බලදක්ෂයන්ගෙන්ද සමන්විත වූ මෙම කදවුර කිසිදා අමතක නොවෙන අත්දැකීම් රාශියක් ලගාකර දුනි. යුද්දය පවතී වකවානුවක් නිසා අප ගමන් කල බස් රියට ඉදිරියෙන් හා පිටුපසින් හැමවිටම ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදා බෆල් රථ ආරක්ෂාව ලබාදුන් අතර ඕමන්තේ සිට මුහමාලේ දක්වා කොටින්ගේ පාලන ප්‍රදේශය තුල ගමන්කළ කිලෝමීටර 72 අප සැමට Colin Prasad Perera Kaushalya Tudugala,Rangana Shashika Bamunusinghe Buddhika Pandithasundara, Anuraj Indika Dissanayaka, Dimuthu WimalasenaKasun M Panagoda, Danushka Nadimal Silva,Don Tharindu කිසිදා අමතක නොවෙනු ඇත.

මේ ලෙසට ඕනෑම අවස්තාවක සමුහයට අවශ්‍ය සහයෝගය ලබාදීමට මිලින්ද අය්යා නොපැකිලිව ඉදිරිපත් විය. ඒ වෙනුවෙන් ඔබට අනෙක වාරයක් ස්තුතිවන්ත වෙමි. මා පාසලෙන් පිටවූ පසු වරක් පමණක් නැවත මා හට ඔහු මුණ ගැසෙන්නේ 2005 වසරේ පමණ කොලබ වාර්ෂික කැම්පරියකදීය.ඉන් පසු ඔහු රජකරිකටයුතු සදහා ඇමරිකාව බලා යාමත් 2008 වසරෙන් පසු මා දිවයිනෙන් බැහැර වීමත් නිසා මේදක්වා නැවත මා හට ඔහු මුණ ගැසෙන්නේ නැත.

ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ සන්නාහ සන්නද්ධ බලකායේ කීර්තිමත් නිලදාරියකු වූ මේජර් ජෙනරාල් මිලින්ද පිරිස් මහතා මෙරට හා විදේශ උපාදි රැසකින් සමන්විත වන අතර හෙබවූ තනතුරු අතර කොතලාවල ආරක්ෂක විශ්ව විද්‍යාලයේ උප කුලපති තනතුර , මානුෂික මෙහෙයුම් සමයේ 22වන සේනාංකයේ සේනාධිපති ලෙස නැගෙනහිර මුදවා ගැනීම , මානුෂික මෙහෙයුම් සමයේ ඒකාබද්ධ මෙහෙයුම් අධ්‍යක්ෂක තනතුර , වර්තමානයේ ඔහු හොබවමින් සිටි යුද හමුදා ප්‍රදාන මාණ්ඩලික ප්‍රදානි තනතුර කැපී පෙනෙයි. මේ අතර ජෙනරාල් සරත් පොන්සේකා මහතාට එරෙහිව තිබු යුද අදිකරණයේ විනිසුරු මඩුල්ලේ ප්‍රධානියා ලෙසද ක්‍රියා කළේය. 

මේජර් ජෙනරාල් මිලින්ද පිරිස් මහතා කර්නල්වරයකුව සිටි අවධියේදී පවා අප තුල තිබු විස්වාසය නම් කෙදිනක හෝ යුද හමුදාපති තනතුරට ඔහු පත් වනු බවය. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව ඔහුගේ දැනුම , විනය හා දක්ෂතාව නිසාය. පසුගිය වර යුද හමුදාපති තනතුරට නිර්දේශ වුවද තිබු දේශපාලනමය හේතුන් නිසා එය ඔබෙන් ගිලිහි ගියේයැයි තරයේ විස්වාශ කරමි. ඔබ ගැන සටහනක් තැබීමට බලා සිටියේ ඔබ හමුදාපති තනතුරට පත් වන තුරුය. නමුත් කම්පා නොවෙමි. ඔබ අද විශ්‍රාම යන්නේ ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවේ දෙවනියා ලෙසය. ශ්‍රී ලංකා යුද හමුදාවට හා මාතෘ භූමියට ඔබකළ සේවය කිසිදා නොමියනු ඇත. ඔබට සුවබර විශ්‍රාම දිවියක් සෙන්පතියණනි .උදාර නාලන්දා පුතුනි නුබ උපන් බිමටත් වැදු මවටත් ණය නැත . 

චිරං ජයතු !!! 

රොෂාන් සමන්ත යාපා
ලන්ඩන් නුවර සිට

වෛද්‍ය රුවන් එම්. ජයතුංග නැමති බාලදක්ෂයා

නාලන්දා විද්‍යාලයේ පෝතක බාලදක්‍ෂ සංගමයට දීර්ඝ ඉතිහාසයක් තිබේ. මම මුලින්ම පෝතක බාලදක්‍ෂයෙකු වූයේ 1974 වසරේදීය. එවකට මා සිටියේ දෙකේ පන්තියේය. මා සමග පෝතක බාලදක්‍ෂයන්ව සිටි සිසිර දාබරේ, සුනන්ත වික්‍රමසූරිය , හර්ෂ මෙන්ඩිස්, මනෝජ් නීලාංග, විරාජිත් ෂාමේන්ද්‍ර බොයිස්, ජනක් චන්දිම සිරිතුංග, ගැමුණු ජයසීල  ආදීන්   මට මතකය​. අප පෝතක බාලදක්‍ෂයන් වූ කාලයේදීම මැල්කම් මහතා විසින් රැස්වීමක් පවත්වන ලදි. එම රැස්වීමේදී පෝතක බාලදක්‍ෂ අරමුණු පැහැදිලි කරන ලදි. මෙම රැස්වීමට බොහෝ දෙමාපියන් ද සහභාගි වන ලදි. 

 

බාලදක්‍ෂ අචාර්‍යවරු අප ආකේලා ලෙස හැඳින්වූයෙමු. අපට බාලදක්‍ෂ විෂය ඉගැන්වීමට ගුණරත්න ආකේලා, ගුණපාල ආකේලා සහ විජේසිංහ ආකේලා වූහ. මින් විජේසිංහ ආකේලා පසුව ඇමරිකාවේ පදිංචියට ගියාය. මේ ආකේලාලාට අමතරව සෙනෙවිරත්න සර් ද වූයේය. එසේම ප්‍රකට බාලදක්‍ෂ ආචාර්‍යවරයෙකු වූ මැල්කම් සර් ද වරක් ආවා මතකය. පෝතක බාලදක්‍ෂ සංගමයේ ආචාර්‍යවරියන් කිහිප දෙනෙකුද වූවාය​. ඔවුන් අතරින් ගුණරත්න මිය, විජේසිංහ මිය , මට සිහිපත් වෙයි. තවද සෙනෙවිරත්න මහතා පෝතක බාලදක්‍ෂ සංගමයේ ආචාර්‍යවරයෙකු ලෙසට කටයුතු කලේය​. අප මෙම පෝතක බාලදක්‍ෂ ආචාර්‍යවරියන් ආකේලා කියා හැඳින්වූයෙමු. පෝතක බාලදක්‍ෂ සංගමයේ තවත් නම අමතක ගුරුවරියක්ද සිටි අතර ඇය මට හතේ පන්තියේදී සමාජ අධ්‍යනය ඉගැන්වූවාය​. තව එක් ගුරුවරියක් අපට නිතර සිනා යන කතන්දර කීවාය​. පසුව ඇය පසුව සර්වෝදයේ සේවයට ගියාය​. 

අපගේ පෝතක බාලදක්‍ෂ පුහුණුවීම් පැවැත්වූයේ විද්‍යාලයේ කණිෂ්ඨ අංශයේ භූමි භාගයකය​. මේ කාලයේ විද්‍යාලීය නව නේවාසිකාගාර හෝ අපගේ අට වසරේ පන්ති පැවැත්වූ බොරැල්ල දුම්‍ රිය නිල නිවාස ආසන්නයේ තිබූ පස් මහල් ගොඩනැගිල්ල තිබුනේ නැත​. එකල එම භූමිය කුඩා කැලෑරොදකි. මේ නිසා අපට දුව පැන අැවිදීමට හැකියාව තිබුනේය​. එය මධ්‍යයේ  ගරා වැටුණු පරණ කාමරයක් වැනි ගොඩනැගිල්ලක් විය​. එම ගොඩනැගිල්ල කැලෑබත්ව තිබූ අතර එය වටා ගඳපාන ගස් තිබුනේය​. 

 

අප සියළුදෙනා පැක් හයකට පමණ බෙදා තිබූ අතර දිනය අවසන් කිරීමට පෙර මෙම පැක් සියල්ලේම සිටි බාලදක්‍ෂයන් ජය ඝෝෂා කරමින් එක් ස්ථානයකට දිව විත් කෙටි රැස්වීමක් පවත්වති. වරක් මෙම රැස්වීමකදී හර්ෂ මෙන්ඩිස් ගේ හිසට කාක්කෙක් වර්චස් පිඞක් හෙලුවේය​. හිස පාත් කරගත් හර්ෂ ටැප් එකක් සොයා දිව ගියේය. 

මෙම​ පන්ති පවත්වන ලද්දේ බදාදා පාසල් වේලාවෙන් පසුවය​. මේ නිසා පෝතක බාලදක්‍ෂ හෙවත් කබිං තිබූ දවස් වලට අප දවල්ට කෑමට බත් ගෙනාවෙමු.  පාසල අවසන් වූ වහාම අප දිව ගොස් අත් සෝදා පොත් බෑග් ඇර කෑම පාර්සල් දිග හැර ගන්නෙමු. මම , දාබරේ , චන්දික විජේසේන , නන්දන මෙලෙස එකට එක්වී කෑම කෑවෙමු. සමහර දින වල මා ගෙන ආවේ සැන්ඩ්විචස් ය​. 

 

මෙම පන්ති වලදී අපට පෝතක බාලදක්‍ෂ නීතිය උගන්වන ලදි. මෙය ආරම්භ වන්නේ මෙසේය​..... මාගේ ආගමට හා රටට යුතුකම් ඉටු කිරීමටද පෝතක බාලදක්‍ෂ නීතියට කීකරු වීමටද අවංක උත්සහය යොදන බවට මම පොරොන් දු වෙමි. මෙම දිවුරුම  අප සෑම පුහුනුවීම් පන්තියකදී කීවෙමු.  වරක් මම පාසලේදී පුටුවක් උඩට නැග ....මාගේ ආගමට හා රටට යුතුකම් ඉටු කිරීමටද සමන්තගේ වල්ගය කැපීමටද මාගේ අවංක උත්සහය යොදන බවට මම පොරොන්දු වෙමි  කියා කීවෙමි. සමන්ත කීවේ අපගේ කණ්ඩායමේ සිටි සමන්ත කුමාරතුංගටය​. මෙම නව දිවුරුම ඇසූ චන්දික විජේසේන සිනාසුනේය​. නමුත් සමන්ත මට රැව්වේය​. එහෙත් මම මෙම දිවුරුම පුටුවක් උඩට නැග කියනු ඇසුණු අබයකෝන් ටීච මට තරවටු කලාය​. ඉන් පසු මම මේ  දිවුරුම විකෘති කලේ නැත​. 

 

පෝතක බාලදක්‍ෂ පන්ති වලදී අපට නව ක්‍රීඩා උගන්වන ලදි. එසේම බාලදක්‍ෂ ගීතද උගන්වන ලදි. මේ ගීත අතර... මවුග්ලිගෙ දඩයම, මවුග්ලිගෙ දඩයම ශෙකාන් මරව්, ශේර්ඛාන් මරව්. ඌව හම ගසමු ඌව හම ගසමු ලා ලා ලා මෙන්ම පන්ති පන්ති බාලදක්‍ෂ කඳවුරේ සිටියි ගීතය ද මට මතක ය​. තවද සෙනෙවිරත්න මහතා අපට නේපලී ගීතයක් වන ජම් ජම් ජම් පෝරලී මෙන්ම අප්‍රිකානු ගීතයක් වන... බබා රොටියන් ද බබ, බබා රොටියන්ක  ගීතයද ඉගැන්වූයේය​. ඒ සමයේදී අප ගැට ඉගෙන ගත්තෙමු. පිරිමි ගැටය, රුවල් ගැටය අසීරු නොවීය​. එහෙත් කොස් පට්ටා ගැටය සහ ජීවිතාරක්‍ෂක ගැටය අසීරු ගැට වූයේය​. 

 

විජේසිංහ ආකේලා අපගේ ඉංග්‍රීසි ගුරුවරිය වූවාය​. මේ නිසා මගේ ඉස්කෝලේ කෙරුවාවල් ගැනද ඇය දැන සිටියාය​. එහෙත් වරක් විශ්මයකට මෙන් විජේසිංහ ආකේලා මාව එක් පෝතක බාලදක්‍ෂ පැක් එකක උප නායකයෙකු කෙරුවාය​. එහෙත්  මගේ බාලදක්‍ෂ කැප් එක ගලවා ගත් හතර පන්තියේ සිටි සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ සිසුවෙකු සමග  මම ගෝරියක් දා ගත් නිසා  සවස් වන විට  මගේ උප නායක තනතුර අහෝසි කරන ලදි. මම යලිත් වරක් සාමාන්‍ය සාමාජිකයෙකු වූයෙමි. පසු කාලයක එනම් 1977 දී අප පහ වසරේ සිටියදී විජේසිංහ ආකේලා ඇමරිකාවේ පදිංචියට ගියාය​. 

පෝතක බාලදක්‍ෂයන් ලෙස අප වරක් මීරිගම බාලදක්‍ෂ කඳවුරට ගියෙමු. මෙම ගමන ගියේ මරදානේ සිට දුම් රියෙන් නිසා එය විනෝද ජනක විය​. අප උදෙන්ම මීරිගම බාලදක්‍ෂ පුහුණු කඳවුරට ගියෙමු. මීරිගම කැලෑ රොදවල්ද තිබුනෙන් අප කැලෑ වැදුනෙමු. ඉතා උස මාර ගසක කඹයක් විය​. අප එම කඹයේද එල්ලුනෙමු. අප යලි කොලඹ ආවේ රාත්‍රී හතට පමණය​. මරදානේදී බොහෝ සිසුන් බස් වල නැගී ගෙවල් බලා ගියහ​. මමද සෙනෙවිරත්න මහතාට ගෙදර යන බව පවසා බස් රථයක නැගී ගෙදර ආවෙමි. එහෙත් ප්‍රමාදය නිසා ගෙදර මෙහෙකාරිය මා සොයා විදුහලට ගොස් තිබුනාය​.මෙහෙකාරිය මම තවමත් ගෙදර නා බව කියූ නිසා සෙනෙවිරත්න මහතා රාත්‍රියේ අපගේ ගෙදරට ආවේය​.  මම නිරුපද්‍රිතව ගෙදර සිටිනු දැක ඔහු සැනසුම් සුසුම් හෙළුවේය​. 

මේ හැර වරක් අප මොරටුවේ සර්වෝදය මූලස්ථානයට ගියෙමු. එහිදී අපට ආචාර්‍ය ඒ.ටී ආරියරත්න මහතා හමු විය​. සර්වෝදයේදී බතික් වැඩපොලක් ද දුටුවෙමු. සවස් වරුවේදී දෙනෙත් අඳ සර්වෝදය සාමාජිකයෙක් වයලීන් එකක තත් පිරිමදිමින් තොටුපළ අයිනේ ගීතය ගැයුවේය​. එම ගීතයට සෙනෙවිරත්න මහතා ගායකයාට ප්‍රසංශා කරන ලදි. ඉර බැසගෙන යත්ම  සෙනෙවිරත්න මහතාත් සෙසු ආකේලාලාත් අප සියළුදෙනාම පෝලිම් ගස්වා මොරටුව වේල්ස් කුමාර විද්‍යාලය අසල තිබෙන බස් නැවතුම් පළට ගෙන ආහ​. සෙනෙවිරත්න සර් එතැන තිබූ කඩයකින් අපට චොක්ලට් රෝල් මිලදී ගෙන අපට කෑල්ල බැගින් දෙන ලදි.  ඉන් පසු අප බස් රථයක නැග නැවත විද්‍යාලයට ආවෙමු.

 

මෙලෙස වසර ගනනාවක් පෝතක බාලදක්‍ෂයෙකුව සිටි මම ඉහල පන්ති වලට යන විට ජ්‍යෙෂ්ඨ බාලදක්‍ෂයෙකු වූයෙමි. ඉහල පන්තිවලට ගිය විට මම බාලදක්‍ෂයෙකු වූයෙමි. බාලදක්‍ෂයෙකු ලෙස මම වාර්ශික විහාර මහ දේවී උද්‍යානයේ පවත්වන කඳවුරු වලට මෙන්ම අතුරුගිරිය (1979) හැටන් (1981) ගාල්ල (1982) කඳවුරු මෙන්ම 1983 අනුරාධපුරයේ පැවති ලෝක බාලදක්‍ෂ ජම්බෝරියටද සහභාගී වූයෙමි. 1979 අතුරුගිරිය කඳවුර පවත්වන ලද්දේ ජනාධිපති බාලදක්‍ෂයෙකු වූ මිලින්ද පීරිස් ගේ නායකත්වයෙනි. ඔහු වර්තමානයේ යුද හමුදාවේ ජෙනරාල්වරයෙකි. 

පෝතක බාලදක්‍ෂයන් ලෙස අප විහාරමහ දේවි උද්‍යානයේ බාලදක්‍ෂ කඳවුරු වලට ගොස් ජ්‍යෙෂ්ඨ බාලදක්‍ෂයන් කඳවුරු කරනවා නැරඹුවෙමු. එසේම එක් කඳවුරක් අවසානයේදී තිබූ ප්‍රසංගයේදී නැටුමක් ද ඉදිරිපත් කලෙමු. මෙම නැටුම අපට පුහුණු කරවන ලද්දේ විද්‍යාලයේ නැටුම් ගුරුවරයා වූ වෙලබඩගේ මහතාය​. අපගේ පුහුණු කිරීම් තිබුනේ පාසලේ විශාල ඝන්ටාරය යටය​. මෙතැන කොස් ගසක්ද එකල තිබූ නිසා එය අපට සෙවන දුන්නේය​. පුහුණුවීම් වලදී ලී කෙලි වලට ගන්නා පොල්ලක් අත තබා ගෙන සිටි වෙලබඩගේ මහතා අප නැටුම් පියවරවල් වරද්දන විට තට්ටම් වලට තැළුවේය​. මේ නිසා අප සුපරික්‍ෂාකාරීව නැටුවෙමු.  විහාරමහදේවි උද්‍යානයේදී අප විවිධ පාසල් වලින් පැමිනි බාලදක්‍ෂයන් හඳුනා ගත්තෙමු. මේ අතර ද්‍රවිඩ පාසල් වලින් ආ දෙමල බස කතා කරන බාලදක්‍ෂයන් ද වූහ​. අප ඔවුන් සමග සිනාසුනෙමු. එහෙත් භාෂාව අප අතර අදිසි බිත්තියක්  ලෙස තිබුනේය​. 

සී ස්කවුට්සලා හෙවත්  මුහුදු බාලදක්‍ෂයන් මෙන්ම ගුවන් බාලදක්‍ෂයන් ද අපට මුණ ගැසුනෝය​.  මුහුදු බාලදක්‍ෂයන් කතා කලේ ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙනි. මගේ එක් වැඩිමහල් සහෝදරයෙකු මුහුදු බාලදක්‍ෂයෙකු විය​. මේ නිසා මම චකිතයකින් තොරව  මුහුදු බාලදක්‍ෂයන් අතරට ගියෙමි. එහෙත් ඔවුන් සාමාන්‍ය බාලදක්‍ෂයන් කෙරෙහි එතරම් තැකීමක් නොකලෝය​. 

 

අප සමග සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ පෝතක බාලදක්‍ෂයන් කීප දෙනෙකුගේ නම් මට තවමත් මතකය​. අප තුන හෝ හතර පන්ති වල සිටියදී ඔවුන් එක වසරක් අපට වඩා ජ්‍යෙෂ්ඨ වූහ​. මොවුන් අතරින් ධම්මික මෙන්ම වරුණව මට සිහිපත් වේ. ධම්මික ගීත කියමින් විනෝද විය​. ඔහුගේ අතේ ඇඟිලි සයකි. ඒ කාලයේ බැංකු පොත්  හිමිව සිටියේ ඉතා සීමිත බාලදක්‍ෂයන් පිරිසකි. වරුණ ඔහුගේ  බැංකු පොත අපට පෙන්වීය​. උසස් පෙළ කරන සමයේදී මට එක් වරක් වරුණව හමු විය​. 

1981 හැටන් කඳවුරට අප බාලදක්‍ෂයන් පස් දෙනෙකු දුම්‍ රියෙන් හැටන් වෙත ගොස් තේ වත්තක කඳවුරු ගැසුවෙමු. තනිව ඉවීම් කරන ලද්දේ අප විසිනි. තනිව තමන් ගේ වැඩ කර ගැනීමට අප පුහුණු වූයෙමු. එසේම අප පා ගමනින් නෝටන් බ්‍රිජ් වෙතද ගියෙමු. එකල අට වසරේ සිටි අප නන්නාඳුන පළාතකට ගොස් කඳවුරු දිවිය ගත කිරීම අද කාලයේ ළමුන්ට කල හැකිද කියා මම සිතමි. 

1982 ගාල්ල කඳවුර පවත්වන ලද්දේ රිච්මන්ඩ් විද්‍යාලයට අයත් වූ රජෙස්කන්ද නම් ස්ථානයේ ය. අපට උපකර සඳහා රිච්මන්ඩ් විද්‍යාල බාලදක්‍ෂයන් ද ආහ. මින් එක් බාලදක්‍ෂයෙකු වූ නීලාංග ලියනගේ අද දිනයේ ඇමරිකාවේ ප්‍රකට විශේෂඥවරයෙකි. මෙම කඳවුරෙන් පසුව අප පිලියන්දල මධ්‍ය මහා විදුහලේ තිබූ කඳවුරකටද සහභාගි වී කඳවුරු දෙකකට සහභාගි වීමේ වාර්තාවක් තැබුවෙමු. 

1983 අනුරාධපුරයේ පැවති ලෝක බාලදක්‍ෂ ජම්බෝරියට චීනයෙන්, නේපාලයෙන්, ඉන්දියාවෙන් බාලදක්‍ෂයන් සහභාගි වූහ. මෙම ජම්බෝරියේදී මට ආනන්ද විද්‍යාලයේ බාලදක්‍ෂයෙකු වූ කුසල් මෙන්ඩිස් හමු විය. කුසල් වර්තමානයේ සම්පත් බැංකුවේ පරිගණක නිලධාරියෙකි. ඒ කාලයේ දී අප කුසල් මෙන්ඩිස් දකුණු අප්‍රිකාවෙන් පැමිණි බාලදක්‍ෂයෙකු ලෙස හඳුන්වා දුන්නෙමු. කුසල් ගේ කාල වර්ණ බවත් බොකුටු කොණ්ඩයත් නිසා ඔහු දකුණු අප්‍රිකාවෙන් කියා බොහෝ දෙනෙකු සිතූහ. පසුව කුසල් සිංහලෙන් කතා කොට තම අනන්‍යතාව ඔප්පු කරන ලදි. 

බාලදක්‍ෂ වැඩ සතියට අප කාණ්ඩ වශයෙන් නිවෙස් වලට ගොස් වැඩ කර මුදල් උපයා දුන්නෙමු. බාලදක්‍ෂ කැට සතිය හෙවත් ජොබ් වීක් එක විනෝදජනක විය අප අහල පහල ගෙවල් වලට ගොස් වැඩ පළ  කොට ලැබූ මුදල් බාලදක්‍ෂ සංගමයට දුන්නෙමු. බොහෝ විට ගෙයක සාලය අතුගෑම​, බිම පොලිෂ් කිරීම වැනි වැඩ අපට දෙන ලදි. ඒ කාලයේ දුන් මුදල නම් සත පනහකි. සමහරු රුපියලද දුන් බව කිව යුතුය​.

බාලදක්‍ෂ ජීවිතය අර්ථ සම්පන්නය. එය ජීවිතයට එලදායි අන්දමින් බල පවත්වයි.

සටහන

වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග